Αυτήν την Τρίτη το μεσημέρι, το μενού είχε διακοπές! Πασχαλινές, ηλιόλουστες, μυρωδάτες, με ροζ πανσέληνο, στη σκιά της οποίας ακροπατούσαν όλες όσες κουβαλούν βαριά κρίματα στο κάρμα τους μαζί με εκείνες που υπέπεσαν στη μεγαλύτερη αμαρτία: αποδείξανε ότι σκέπτονται! Αλλά εκείνο το μεσημέρι της Μεγάλης Τρίτης στην αυλή του «Τσομπανάκου», η ζωή ήταν πολύ μεθυσμένη από τα τσίπουρα και η φύση πολύ μυρωδάτη, για να κάνουμε επικίνδυνες μεταμεσονύχτιες σκέψεις. Η παρέα μας -τρεις γυναίκες και ο Βαγγέλης- μια δύσκολη συνύπαρξη, καθώς έπρεπε να συγκεραστούν δύο αντίθετες πολιτικά απόψεις, χωρίς δράματα, ειδικά μάλιστα εν αναμονή της πολυπόθητης αξιολόγησης.

Αναζητούσαμε ανώδυνο θέμα συζήτησης, ώστε να αποφύγουμε παντός είδους συγκρούσεων, όταν ως από μηχανής θεός κατέφθασε το Τζενάκι, με ανανεωμένο look, εγωπαθές και επιπόλαιο, όπως πάντα. Η Τζένη εκδηλώνει συχνά την ανάγκη να μονοπωλεί το ενδιαφέρον της παρέας, ζητώντας τη γνώμη μας επίμονα για ερωτικά σενάρια, εμφανώς αδιέξοδα. Αυτό με εκνευρίζει, γιατί πιστεύω ότι επιδιώκει απλώς να γίνεται το κέντρο της προσοχής. Αλλά εκείνο το μεσημέρι ανάμεσα στη φίλη μου την Καίτη, που συνδικαλίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κολλητή μου, την Ιωάννα, φανατική Νεοδημοκράτισσα, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη, οπότε είπα να δώσω τόπο στην οργή:

- Παιδιά, είναι αυτός! Τον λένε Σωτήρη! Είπε, κοιτάζοντας στο κενό.

- Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις! Θα σωθούμε από σένα, μουρμούρισε ο Βαγγέλης.

- Λάκκο έχει η φάβα, άστο να εξελιχθεί, για να θέλει να πει, πάλι εκείνη εξέλεξε, στάσου να δούμε αν γνωρίζονται τουλάχιστον! Είπα.

- Περικοπές σε συντάξεις, μείωση στο αφορολόγητο, να αρχίσει τώρα η Ιωάννα με τις δημοσκοπήσεις για την πρόθεση ψήφου, να σηκωθεί η άλλη να φύγει. Ο Σωτήρης θα μας σώσει! Συμβούλεψε ο Βαγγέλης.

- Τα μιλήσατε; Χτύπησα φλέβα!

- Όχι! Με κοιτάζει αλλά… μωρέ, είναι κάπως… παντρεμένος!

- Καλά, αυτό είναι ανώδυνο. Περνάει με αντιβίωση! Είπα για χατίρι της παρέας.

- Ναι αλλά τώρα που το σκέφτομαι, γλυκοκοιτάζει μία άλλη στο γραφείο! Εμένα δε μου δίνει και πολλή σημασία!

Έχει κι η ανοησία τα όριά της. Δεν άντεξα περισσότερο.

- Γιατί δεν ερωτεύεσαι τον Σπαλιάρα; Κατάματα κοιτάζει την οθόνη το παλικάρι! Ποιαν καρφώνει; Εσένα!

Από μια ανεξήγητη αιτία σώπασε. Το άρωμα από τις νεραντζιές ζάλιζε, στο μυαλό μου ο Σολωμός, ο Έρωτας κι ο Απρίλης στροβιλίζονταν γλυκά στη σκέψη μου. Πριν μια περίπου πενταετία, σε ένα καφέ στο «Ριάλτο», μια παρέα προσπαθούσαμε να ορίσουμε τον Έρωτα: οι άντρες πιο πρακτικά, οι γυναίκες μάλλον συναισθηματικότερα. Θυμάμαι, δεν καταλήξαμε κάπου. Εκείνο το μεσημέρι όμως στην Καισαριανή, κρατώντας σφιχτά τα μεσοφούστανα του Απρίλη, θυμήθηκα ότι ο άτιμος αυτός που ακκιζόταν στην κορυφή του χορού, δεν ορίζεται, ή τουλάχιστον δεν έχει καμία σημασία να τον ορίσεις. Μόνον να τον νιώσεις. Και να τον ζήσεις. Σε βρίσκει συνήθως απρόσκλητος τις πιο απίθανες στιγμές. Κι όπως πάντα υποσκελίζει όλους τους προηγούμενους, τους εκμηδενίζει. Έρωτας είναι εκείνο το περίφημο «κλικ» που απλώς συμβαίνει, αναίτια: «Κοιτάς που σηκώνει ξαφνικά το ποτήρι κι εκείνη είναι η αποφασιστική στιγμή που ερωτεύεσαι», λέει ένας καλός φίλος. Το ξύπνημα των αισθήσεων! Ο κόσμος μέσα από ένα νέο βλέμμα! Σκέψεις και συναισθήματα που γίνονται μελωδίες -αν το καλοσκεφτείς τα περισσότερα τραγούδια γι’ αυτόν μιλάνε. Είναι όμως προσωπική υπόθεση, πολύ προσωπική, μονοπωλεί σκέψεις, όχι συζητήσεις. Έχει λόγο ύπαρξης μόνο στα σώματα και στα συναισθήματα όσων αφορά.

Ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, υποστήριζε ότι ο Έρωτας είναι συμβάν, δηλαδή κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί. Αυτή η μαγεία του αναπόδραστου, που ούτε εκβιάζεται, ούτε αναχαιτίζεται, είναι ο Έρωτας. Ένας μικρός θάνατος από τις αμαρτίες και μια λαμπρή Ανάσταση της Αλήθειας, που καθένας μας κρύβει μέσα του. Συναίσθημα μόνο για γενναίους και μερακλήδες! Κοίταξα τη Τζένη -τι να της πω; Σήκωσα το ποτήρι μου, «Καλή Ανάσταση» ευχήθηκα.

Καλυψώ Λάζου