Αθάνατοι οι ελληνικοί μύθοι και πιο πολύ οι διδακτικοί μύθοι του Αισώπου με πρωταγωνιστές τα ζώα γύρω μας.

Ζήσαμε τις προάλλες τη σκληρή κόντρα της ιταλικής κυβέρνησης με τη διεθνή κοινή γνώμη και με φόντο το οξύ λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα.

Ο Ιταλός υπουργός των Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι (τι ειρωνεία της τύχης, το Σαλβίνι θα το μεταφράζαμε ως «Σωτηρίου» ...) δεν επέτρεψε την είσοδο στη χώρα 150 περίπου λαθρομεταναστών από την Αφρική και τους αφήνει ακόμα και σήμερα που γράφεται το άρθρο στα ανοιχτά και πάνω σε πλοίο της Φρόντεξ.

Ανεξάρτητα από το με ποια συναισθήματα καλούμαστε να ερμηνεύσουμε αυτό το κύμα, αυτό το τεράστιο και ανατρεπτικό γεγονός που έχει καταστήσει όμηρο την Ευρώπη, ο νους μας πηγαίνει πάλι στους αρχαίους μύθους και στην αιώνια αλήθεια τους.

Μας λέει λοιπόν ο Αίσωπος:

«Γεωργός χειμώνος ώρα, όφιν ευρών υπό κρύους πεπηγότα, τούτον λαβών υπό κόλπου κατέθετο. Θερμανθείς δε εκείνος και την ιδίαν φύσιν αναλαβών, έπληξε τον ευεργέτην»

Και σε έμμετρη μετάφραση:

«Βρήκε χειμώνα ο γεωργός

φιδάκι κρύο παγωμένο,

στην αγκαλιά το ζέστανε

μα μόλις ξεκοκάλωσε

τον δάγκωσε το σιχαμένο».

(Από τη «Φωνή των ζώων» εκδόσεις ΥΠΕΡΟΡΙΟΣ).

Είναι καταφανές. Η Ευρώπη είναι ο αφελής και ανυποψίαστος γεωργός που λυπάται τα προβληματικά πλάσματα της φύσης και ανέχεται να τα εντάξει άνευ όρων στο «σπιτικό» του και στη βιοθεωρία του.

Το φιδάκι είναι ο μουσουλμάνος που την έχει κατακλύσει και που παρά την ελευθερία και τα αγαθά του πολιτισμού που νέμεται, κάποια στιγμή θυμάται τη φύση του και εκδικείται. Κινεί την πτέρναν κατά του ευεργέτου, όπως πολύ παραστατικά μας το λέει η τρίτη Στάση των Εγκωμίων της Μεγάλης Παρασκευής.

Το φιδάκι είναι ο «μαυρίας» που ζηλοφθονεί τον «ξανθία», το εύκρατο κλίμα του, τις βιοτικές του κατακτήσεις και τις πολιτισμικές του επιδόσεις και προσπαθεί όλα αυτά να τα αλώσει αυτή τη φορά χωρίς να πέσει τουφεκιά και εκμεταλλευόμενο το κακώς εννοούμενο παγκόσμιο αίσθημα αλληλεγγύης.

Σήμερα η διείσδυση είναι μεθοδική και ύπουλη και δεν έχει σκοπό το φιδάκι να ξαναδιακινδυνεύσει ένα Τολέδο, μια Βιένη, μια Ναύπακτο ....

Και μπορεί βέβαια όλοι οι Δυτικοί να μην είναι άμοιροι των ευθυνών τους ιδιαίτερα στο εκρηκτικό θέμα της διαχείρισης των ενεργειακών πόρων, ωστόσο το θέμα της σύγκρουσης των κόσμων είναι ακόμα βαθύτερο και πιστεύω ότι έχει ιδεολογικές και θρησκευτικές απαρχές και αιτίες.

Αψευδής μάρτυρας οι παγιωμένες πλέον τρομοκρατικές ενέργειες στο δυτικό κόσμο από ορκισμένους ιδεολόγους του κορανίου.

Δεν είναι σωστό και δίκαιο να κακολογούμε την ανθρώπινη φύση ούτε και ωφέλιμο να κρίνουμε τις θρησκείες, όμως εδώ πρόκειται για καλοσχεδιασμένη κοινωνική εισβολή. Το θέμα έχει ήδη λάβει τρομακτικές διαστάσεις και μη διαχειρίσιμες. Το γεγονός ότι σε μία και μόνο βάρκα τις προάλλες διασώσθηκαν οκτώ (!) έγκυες γυναίκες θα πρέπει να μας βάλει σε πολύ ανησυχητικές σκέψεις και σε πλήρη αναθεώρηση των αρχών του ανθρωπισμού.

«Το ρεβίθι με το ρύζι δεν ουιντίζει (συνταιριάζει)» λέγανε παλιά στη Σάμο.

Δεν ταιριάζουν όλα τα πράγματα στη ζωή και ίσως η ομορφιά της είναι να μένουν διαφορετικά και παράταιρα.

Ο βαθμός όμως της θρησκευτικής συνδιαλλαγής και αλληλοκατανόησης είναι κρίσιμος, όπως τραγικά αποδεικνύεται, για την αντιμετώπιση παγκόσμιων προβλημάτων.

Η θρησκεία πρέπει να είναι εργαλείο καταλλαγής και αυτογνωσίας. Πρέπει να είναι «όπλον κατά του διαβόλου» και όχι όπλον κατά του πλησίον…