Πριν λίγες μέρες απονεμήθηκε στον κ. Τσίπρα το βραβείο Ewald von Kleist για τη συμφωνία των Πρεσπών στο περιθώριο της διάσκεψης για την Ασφάλεια που έγινε στη Γερμανία. Για την ιστορία, αυτό το βραβείο θεσμοθετήθηκε προς τιμή του Γερμανού αξιωματικού της Βέρμαχτ Ewald von Kleist, που συμμετείχε στην αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ τον Ιούλιο του 1944 και απονέμεται από το 2009. Ο πρωθυπουργός δήλωσε περιχαρής πως ποτέ δεν πίστευε ότι θα βρισκόταν εκεί και θα λάβαινε αυτό το βραβείο από τα χέρια του πρωθυπουργού της Βαυαρίας και τόνισε πως «τόλμησε να επιφέρει αλλαγές και να σταθεί παρά τις αντιδράσεις στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Υποτίθεται, λοιπόν, πως ο πρωθυπουργός της χώρας μας βραβεύτηκε, γιατί συνέβαλε στην αποκατάσταση της ηρεμίας και της ειρήνης στα Βαλκάνια. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν μπορεί να καταλάβει ποιος ήταν ο πόλεμος στη Βαλκανική που ο πρωθυπουργός με την πολιτική του σταμάτησε, καταλαβαίνει όμως αυτός χώρισε τους Έλληνες σε δυο στρατόπεδα, σπέρνοντας, σύμφωνα με πολλούς τη «διχόνοια».

Βέβαια, ο πρωθυπουργός ήταν άτυχος, γιατί μεσολάβησαν τα γεγονότα τα σχετικά με το δάνειο και την προκλητική συμπεριφορά του κ. Πολάκη και ο τύπος, ιδιαίτερα ο ηλεκτρονικός, δεν έδωσε και μεγάλη σημασία στην βράβευση του πρωθυπουργού και το πράγμα «πέρασε στα ψιλά» και σχεδόν ξεχάστηκε. Γιατί δυστυχώς ορισμένες ιδέες είναι, όπως λένε, σαν τα καρφιά και, για να εντυπωθούν στο μυαλό των ανθρώπων, πρέπει να χτυπηθούν πολύ. Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός άξιζε αυτό το βραβείο ή όχι, αλλά είμαι βέβαιος πως αυτό πιο πολύ θα τον βλάψει παρά θα τον ωφελήσει. Γιατί πολλές φορές το φιλικό(;) το χέρι που πέφτει πάνω μας, για να μας αλαφρώσει από το βάρος της κακοτυχίας, γίνεται κάποτε ένα πρόσθετο βάρος. Είναι βέβαιο πως οι άνθρωποι πάντα επιδιώκουν να υποχρεώσουν κάποιον, για να έχουν μετά το δικαίωμα να του ζητήσουν εξυπηρετήσεις, γιατί. όπως λέει ο λαός, «Το δώρο έχει αντίδωρο». Πίσω από το δώρο κρύβεται η υστεροβουλία, όπως πίσω από το δόλωμα κρύβεται το αγκίστρι. Μόνο που ο λαός μας πιστεύει πως ο πρωθυπουργός δέχτηκε το βραβείο αυτό ως αντίδωρο για το δώρο που πρόσφερε στους φίλους μας(;) με τη συμφωνία των Πρεσπών!

Τα δώρα δεν έχουν καμιά αξία χωρίς την καρδιά του δωρητή, λέει μια αγγλική παροιμία. Και ο λαός πιστεύει πως οι δωρεές γενικά των Ευρωπαίων και των Αμερικανών γίνονται από συμφέρον μόνο και δεν εμπεριέχουν σταγόνα συναισθηματισμού. Από αυτή την άποψη ο ελληνικός λαός δέχεται με καχυποψία τη στάση τους απέναντί μας και, αν αυτοί θέλουν να κρατήσουν τον Τσίπρα στην εξουσία, μάλλον πετυχαίνουν το αντίθετο. Υποθέστε πως υπάρχει ένας υποψήφιος δήμαρχος για την Αθήνα και βγαίνουν όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που ο λαός θεωρεί, καλώς ή κακώς, υπεύθυνους για την κρίση που βιώνει η χώρα μας και τον υποστηρίζουν. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως ο υποψήφιος αυτός θα πετύχει; Ασφαλώς όχι. Εξάλλου, από τη φύση του ο ελληνικός λαός δεν αποδέχεται εύκολα αυτόν που του υποβάλλουν οι άλλοι. Αυτό μου θυμίζει μια προσωπική εμπειρία. Όταν αγωνιζόμουν να πάρω μια υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές από το ΙΚΥ, πήγα σε έναν καθηγητή να του ζητήσω συστατική επιστολή. Αυτός μου είπε: «Παιδί μου, να σου δώσω συστατική επιστολή, αλλά αυτή είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να κοπείς». Κι έμαθα μετά πως αυτός ο καθηγητής ανήκε σε διαφορετικό στρατόπεδο από τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής! Θαρρώ, λοιπόν, πως το βραβείο που δέχτηκε ο κ. Τσίπρας από τους Γερμανούς είναι ο ασφαλέστερος τρόπος «να κοπεί».

Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας και οι Αμερικανοί βρίσκονται στη συνείδηση του λαού μας σε διαφορετικό στρατόπεδο. Γι’ αυτό θεωρεί «Άδωρα των εχθρών τα δώρα», δεν τα θεωρεί ούτε χρήσιμα ούτε ωφέλιμα. Κι αυτό θυμίζει τον Τρώα Λαοκόωντα, πρόσωπο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, ιερέα του θεού Απόλλωνα, που είχε προειδοποιήσει τους συμπατριώτες του (μάταια) να μη δεχτούν τον Δούρειο Ίππο, δώρο από τους Έλληνες. Σύμφωνα με τον Βεργίλιο (Αινειάδα) είχε πει: «Equo ne credite, Teucri. Quiquid id est , timeo Danaos et dona ferentes», δηλαδή «μη πιστέψετε στο άλογο, Τρώες. Ό,τι και αν είναι αυτό, φοβούμαι τους Δαναούς ακόμη και αν προσφέρουν δώρα». Ο ελληνικός λαός φοβάται τους Ευρωπαίους, ακόμη και αν προσφέρουν δώρα και βραβεία και δεν εμπιστεύεται ούτε και αυτούς που τα δέχονται. Και φοβάμαι μήπως «Πυρ καύσει οίκους δωροδεκτών» (Ιώβ, ΙΕ 34, γιατί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει, καλώς ή κακώς, πως το βραβείο αυτό ήταν ανταμοιβή για κάτι που ο πρωθυπουργός πρόσφερε και δεν έπρεπε να προσφέρει. Γιατί, όπως λέει το Δευτερονόμιο (ΚΖ΄25), «Επικατάρατος ος αν λάβη δώρα πατάξαι ψυχήν αίματος αθώου». Ο καιρός θα δείξει…