Είχα και αλλού επισημάνει πως ένα σοβαρό στοιχείο παθογένειας του πολιτικού μας συστήματος είναι το γεγονός πως από τη στιγμή που θα εκλεγεί μια κυβέρνηση όλοι οι άλλοι προσπαθούν να την «ρίξουν». Η αντιπολίτευση, κάθε αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν συνεργάζεται μαζί της μέσα στα πλαίσια της συνταγματικής επιταγής, όχι μόνο δεν την βοηθά να πετύχει την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, αλλά προσπαθεί συνειδητά ή ασύνειδα να της δημιουργήσει προβλήματα και να δυσχεράνει όσο μπορεί το έργο της. Θα μου πείτε αν η κυβέρνηση πετύχει τους στόχους της, τότε πότε η αντιπολίτευση θα πάρει την εξουσία; Η αντιπολίτευση θεωρώντας a priori το δικό της πρόγραμμα καλύτερο και «σωτήριο» και τον ελληνικό λαό που το καταψήφισε «ανόητο» προσπαθεί να το επιβάλει με τον δικό της τρόπο. Έτσι, ακούσαμε, για παράδειγμα, τώρα τελευταία βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για «βία της πλειοψηφίας», γιατί δεν του άρεσε μια απόφαση που πήρε αυτή! Αν είναι δυνατό.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και μέσα στην κυβέρνηση φαίνεται πως υπάρχουν «φατρίες», ομάδες που κάθε μια προσπαθεί να επιβληθεί στις άλλες. Έτσι βλέπουμε δημοσιεύματα στον τύπο να μιλούν για βουλευτές που ακολουθούν τον κ. Μητσοτάκη, για βουλευτές που ακολουθούν τον κ. Καραμανλή και για βουλευτές που ακολουθούν τον κ. Σαμαρά. Βέβαια, και στον ΣΥΡΙΖΑ «συνωστίζονται» διάφορες ιδεολογίες που ξεκινούν από τον γνήσιο ΣΥΡΙΖΑ, περνούν από το ΠΑΣΟΚ και φθάνουν μέχρι τα ακροδεξιά κατάλοιπα των ΑΝΕΛ. Δηλαδή σε όλα τα κόμματα υπάρχει ένας «ακήρυκτος» εσωτερικός πόλεμος που εκδηλώνεται, όταν εμφανιστούν οι κατάλληλες συνθήκες και δοθούν οι αφορμές. Και όλα αυτά κάνουν τον πολίτη να πιστέψει πως τα κόμματα και οι πολιτικοί ενδιαφέρονται πρωτίστως για το προσωπικό και κομματικό τους συμφέρον και δευτερευόντως για το καλό του τόπου.

Σήμερα όμως θα ήθελα να αναφερθώ σε δυο άλλα νεοφανή φαινόμενα πολιτικής παθογένειας που αναπτύχθηκαν στην πολιτική ζωή του τόπου μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα κόμματα είναι πολιτικοί σχηματισμοί που δεν είναι το ένα τελείως ανεξάρτητο από το άλλο. Μπορούμε να τα φανταστούμε σαν κύκλους που τέμνονται μεταξύ τους με τρόπο που τα προγράμματά τους να έχουν λιγότερα ή περισσότερα κοινά σημεία. Αν δεν συνέβαινε αυτό, τότε δεν θα ήταν δυνατή η συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα των ΑΝΕΛ την περασμένη τετραετία. Τούτο σημαίνει πως τα προγράμματα όλων των κομμάτων είχαν και κάποια κοινά στοιχεία ακόμα και με το πρόγραμμα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ας μη ξεχνούμε πως , όπως έλεγε ο Βολταίρος, και η τυραννία έχει κάποιες καλές στιγμές και αυτές δεν μπορεί να τις περιφρονεί κανείς.

Αλλά δυστυχώς στη χώρα μας καλλιεργήθηκε και επικράτησε η συνήθεια να μη βλέπουμε αν αυτό που λέγεται είναι σωστό και ωφέλιμο, αλλά να βλέπουμε ποιος το λέγει, λησμονώντας το γεγονός πως και οι θεωρούμενοι «μεγάλοι» άνδρες λένε πολλές φορές μεγάλες βλακείες. Αυτή η πραγματικότητα ανάγκαζε κάποια κόμματα να ψηφίσουν κάποιες φορές νόμους με τους οποίους συμφωνούσε και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αυτό το πράγμα το εκμεταλλευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορούσε αυτά τα κόμματα ότι συμβαδίζουν με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κ.λπ. Πόσες φορές ο κ. Τσίπρας δεν κατηγόρησε το ΚΙΝΑΛ ότι είναι η ουρά της Ν.Δ; Καταλαβαίνει κανείς πως μια τέτοια πολιτική είναι και παράλογη και επικίνδυνη, γιατί αποτρέπει πολλούς βουλευτές να ψηφίσουν αυτό που πραγματικά πιστεύουν. Με αυτή τη λογική , αφού το δικαίωμα ψήφου των μεταναστών το ψήφισε, από ανάγκη βέβαια, και η αντιπολίτευση σύσσωμη, τότε όλα τα κόμματα είναι ένα και δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης τους. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι έτσι…

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο χειρότερο, για το οποίο ευθύνεται κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο βρισκόταν στην εξουσία, αλλά και τώρα τα στελέχη του παρακολουθούν με προσοχή τις δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων. Τις αναλύουν, τις αλλοιώνουν και τις παρουσιάζουν με τρόπο που εξυπηρετεί τους στόχους τους και εκθέτει τους αντιπάλους τους. Τους αποδίδουν προθέσεις που αυτοί δεν έχουν! Θα αναφέρω δυο απλά παραδείγματα α) τις δηλώσεις που είχε κάνει ο κ. Μητσοτάκης, όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, για την επταήμερη λειτουργία των επιχειρήσεων που η τότε κυβέρνηση προσπάθησε να την παρουσιάσει ως επταήμερη (υποχρεωτική) εργασία των εργαζομένων και β) τις δηλώσεις πριν από λίγες μέρες του κυβερνητικού εκπροσώπου για την αύξηση των περιπολιών στο Αιγαίο για τη μείωση της ροής των μεταναστών στα νησιά μας που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να τις παρουσιάσει ως ομολογία για την πρόθεση της κυβέρνησης να βουλιάζει της βάρκες κ.λπ. Εντάσσεται και αυτό μέσα στα πλαίσια της πολιτικής προπαγάνδας που σχετίζεται με το ψεύδος και την απάτη.

Για να το καταλάβει κανείς αυτό θα αναφέρω ένα φημολογούμενο περιστατικό από τη σχολική ζωή: Ένας φιλόλογος είχε προγραμματίσει να διδάξει ένα ποίημα του Κ. Παλαμά και έκρινε σκόπιμο να καλέσει τον ίδιο τον ποιητή να παρακολουθήσει τη διδασκαλία. Ο καθηγητής και η τάξη είχαν καταβάλει πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες. Όταν τέλειωσε η διδασκαλία, ο Παλαμάς πλησίασε τον καθηγητή, τον συνεχάρη για την προσπάθειά του και του είπε: «Μπράβο! Πολύ ωραία όλα αυτά που είπατε. Αλλά, βρε παιδί μου, πού τα βρήκατε, γιατί εγώ δεν είχα τίποτε από αυτά στο νου μου, όταν έγραφα το ποίημα». Και ο καθηγητής έμεινε άναυδος. Το ίδιο άναυδοι μένουν και οι πολιτικοί στις δηλώσεις των οποίων «σκάβουν βαθιά οι αντίπαλοι και βρίσκουν πράγματα που αυτοί δεν εννοούσαν , όταν τις έκαναν.

Η τακτική αυτή εμφανίζεται και με άλλη μορφή: την απομόνωση κάποιων φράσεων από το λεκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσονται και η αλλαγή του νοήματός τους. Από το «είπε άφρων εν τη καρδία αυτού: ουκ έστι Θεός» που ψάλλει ο προφητάνακτας Δαβίδ , ο άθεος παρουσιάζει μόνο το «ουκ έστι Θεός» και με αυτό στηρίζει την αθεϊα του ή από τη λειτουργική φράση «τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών» ο ατομιστής και συμφεροντολόγος παρουσιάζει μόνο το «τα καλά και συμφέροντα» και έτσι προωθεί τον ατομισμό και το υλικό συμφέρον ως κινητήρια δύναμη της ζωής. Όμως, αυτές οι τακτικές αποτελούν αρρώστια της πολιτικής ζωής και πρέπει να εκλείψουν. Οι πολιτικοί μας πρέπει να βρουν άλλους τρόπους, πιο κόσμιους και πιο πολιτισμένους, για να αντιπαρατεθούν και να μη στηρίζονται στο ψέμα και την απάτη.