Φαίνεται τους είχα εκμυστηρευτεί ότι οι σχέσεις μου με την κουζίνα είναι αντιστρόφως ανάλογες αυτών που διατηρώ με το φαγητό. Κι αποφάσισαν να με ελεήσουν.

- Εσείς δεν είστε, που, όταν έχετε διάβασμα, δεν μαγειρεύετε;

- Εμείς!

- Πότε με το καλό ξανά εξετάσεις;

- Το καλοκαίρι, γιατί;

- Το λύσαμε το πρόβλημά σας.

Είχα να ακούσω την ατάκα από την εφηβεία μου! Με δεδομένο ότι αυτός που την ξεστόμιζε, δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυνε, κάτι μέσα μου με προϊδέασε αρνητικά. Αλλά ο ήλιος έλαμπε εκείνο το ζεστό μεσημέρι στην πίσω αυλή, η εφημερία καλά κρατούσε και το αγαπημένο μου τμήμα με είχε κυκλώσει πανευτυχές, για να μου ανακοινώσει ευχάριστα. Μερικά είχαν κρεμαστεί από το παράθυρο να κόψουν αντιδράσεις.

- Άντε, ακούω, είπα, για να τους κάνω το χατίρι.

- Κοιτάξτε!

- Κουπόνια! Αυτή είναι η λύση για το πρόβλημά σας!

- Τι κουπόνια;

- Ωχού, γεύματα - προσφορές! Θα πηγαίνετε, θα ζητάτε πρώτα κουπόνια και μετά θα κάνετε την παραγγελία σας. Οπότε δε θα ξεμένετε ποτέ.

- Φτηνά γεύματα! Κοτομπουκιές, σάλτσες, αναψυκτικά, τσίσμπεργκερ! Καταλάβατε;

- Ορίστε… και άνοιξαν μία τσάντα γεμάτη από τέτοια «μαγικά» χαρτάκια.

- Καλά, εσείς τέτοια τρώτε;

- Και τέτοια.

- Βρώμικα… ανθυγιεινά!

- Γιατί τρώτε τέτοια;

- Άντε, επιτέλους! Και λέγαμε δεν μπορεί… Ή κοτσάνα θα πετάξει ή θα κάνει κήρυγμα!

- Αυτό θα κάνω! Παιδάκι μου, αυτά είναι πλαστικά…

Το γέλιο από πνιχτό - γίνεται έντονο, γενικεύεται… Ελάτε- πείτε και την ατάκα που λέει η μάνα μου!

- Η δική μου τα πετά!

- Εμένα με απειλεί να μου δίνει τάπερ…

- Για σας, κυρία όμως είναι ό,τι πρέπει. Έτοιμο φαγητό, χωρίς κόπο!

Το μυαλό μου γυρίζει στο βαφτιστήρι μου, ο οποίος το καλοκαίρι ετοίμαζε γκουρμέ συνταγές. Ζητούσε να τον πάμε στη Μαρίνα, για να φάει φιλέτο και το παράγγελνε μισοψημένο! Ύστερα βέβαια πήγαινε και σαβούρωνε διπλόπιτα… Μια γενιά πολυσυλλεκτική. Πολύ πιο πρακτική και πιο ώριμη από μας, ικανή να αυτοεξυπηρετείται, τρυφερή, με μνήμη και με κατανόηση. Αλλά και ευένδοτη στα ανθυγιεινά.

Βράδυ Κυριακής, αποφασίσαμε με μια φίλη συνάδελφο να πάμε μετά από θέατρο να σαβουρώσουμε. Θυμήθηκα το κόλπο με τα κουπόνια.

Στάσου να κάνω παιχνίδι, είπα. Πηγαίνω στο ταμείο «θα ήθελα κουπόνια» λέω στην γκαρσόνα. Με κοιτά κάπως «Θέλει και η κυρία;» ρωτά, «Θέλω, θέλω» απαντά. Παίρνει κι αυτή μία καρτέλα. Κόβω τα δύο: Τα επιστρέφω. «Αυτά και τις τάδε σάλτσες» λέω με περηφάνια. Η φίλη μου βάζει τα γέλια. «Σα να λες το ποίημα σου είσαι», μου κάνει. «Να πάτε απέναντι, να περιμένετε», μου ζητά η κοπέλα στο ταμείο. Αυτό οι μικροί δεν μου το είχαν πει… Μετά από ένα δεκάλεπτο πλησιάζω στο ταμείο… «Η παραγγελία μας;» ρωτάω αθώα. «Εσείς έχετε το 79;» Τόση ώρα έχει ετοιμαστεί. Δεν το είδατε στο καντράν;». «Αυτό επίτηδες ΔΕΝ το είπανε», σκέφτομαι, παίρνω το δίσκο και σωριαζόμαστε σε έναν καναπέ. Το φαγητό είναι σαν σόλα παγωμένη! «Πώς σου φαίνεται;» ρωτώ, πιο πολύ, για να κόψω αντιδράσεις. «Θα προτιμήσω την επόμενη φορά να μαγειρέψεις εσύ», απαντά η φίλη μου και καταπίνει. Το αφήνω. Δεν το αντέχω. Έχω δεκαετίες να φάω τέτοια. Ίσως δοκίμασα στην αρχή, όταν πρωτοβγήκανε. Μετά τα απέρριψα. Αηδία. «Η κόρη μου τα θέλει», ακούω τη φωνή της φίλης μου. «Ετών;» «Τεσσάρων». «Δεν μαγειρεύεις;» «Και πολύ καλά μάλιστα. Μόδα είναι». «Γιατί εκθέτεις το παιδί στη σαβούρα;» λέω δεικτικά. «Δεν το εκθέτω εγώ, εγώ μαγειρεύω βιολογικά, η άτιμη η κοινωνία φταίει κι η ζωή στην Αθήνα… άμα κάνεις παιδιά θα καταλάβεις»!

Την επόμενη μέρα στην τάξη: «Καλό το κόλπο με τα κουπόνια;» «Δεν τα χρησιμοποίησα» λέω ψέματα. «Τουλάχιστον, σας έκοψε να κοιτάτε στο μόνιτορ τον αριθμό της παραγγελίας ή τα φάγατε πετσιά;» Προσποιούμαι ότι δεν ακούω…

Καλυψώ Λάζου