Βρισκόμαστε έξι αιώνες μετά το τέλος του Μεσαίωνα και τέσσερις αιώνες από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό που διακήρυξε την πίστη στην λογική και την επιστήμη και, παρ΄όλα αυτά, βιώνουμε, στις μέρες μας, μια πρωτοφανή έξαρση-παγκοσμίως- του ανορθολογισμού και την απαξίωση-από ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων- των μέτρων που εισηγούνται οι επιστήμονες και εφαρμόζουν, διεθνώς, οι κυβερνήσεις των κρατών. 

Όπως έγραφα, το 2013, στο άρθρο μου «Για ένα νέο Διαφωτισμό», που περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου « Στο κέντρο και εμπρός», βρισκόμαστε, και πάλι, «μπροστά σε φαινόμενα που ντροπιάζουν τον πολιτισμό μας: να διαιωνίζονται στις μέρες μας οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες του Μεσαίωνα, να πιστεύουμε, ακόμα, σε μάγους και σε κάποιους «σαλεμένους» ψευδοπροφήτες, …να αυτό-αθωωνόμαστε από κάθε ευθύνη για την κατάσταση της χώρας μας, την οποία αποδίδουμε, διαχρονικά, στην συνωμοσία των «Σοφών της Σιών» ή σε κάποιους Κίσιγκερ, που έχουν- οι σατανικοί- προκαθορίσει και ελέγχουν, βάσει σχεδίου , κάθε πτυχή της ζωής μας»! 

Σήμερα, το πνεύμα του Μεσαίωνα είναι ακόμα πιο ζοφερό: ο ανορθολογισμός και η παράνοια, η αμφισβήτηση της επιστημονικής άποψης, η δεισιδαιμονία και η συνωμοσιολογία είναι φαινόμενα περισσότερο διαδεδομένα και κυρίαρχα στο μυαλό των ανθρώπων.  

Τότε, το 2013, ήταν η υπερχρέωση της χώρας και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και στη συνέχεια η επιβολή των Μνημονίων που τροφοδοτούσε τον παραλογισμό και την τυφλή αντίδραση των «αγανακτισμένων» κατά των ευρωπαίων «τοκογλύφων». Τότε, ήταν η Ελλάδα το «μαύρο πρόβατο», στον προβληματικό Νότο της Ευρώπης. Σήμερα, είναι η πανδημική κρίση, που προκαλεί τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, παγκοσμίως, και συγκλονίζει τις οικονομίες και των ισχυρότερων χωρών.Σήμερα, που όλες οι χώρες προσπαθούν να ανακόψουν την καταστροφική επέλαση του κορονοϊού με μέτρα που περιορίζουν (προκειμένου να προστατευτεί η ανθρώπινη υγεία και η ζωή) την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, εμφανίστηκε και πάλι ο Μεσαίωνας με το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο. 

Και είναι να απορεί κάθε νοήμων άνθρωπος: τι έχουν προσφέρει τα ισχύοντα- διεθνώς- εκπαιδευτικά συστήματα; Πόσο διεύρυναν τους πνευματικούς ορίζοντες των ανθρώπων; Πόσο ενίσχυσαν την κριτική του ικανότητα, την πίστη του στην λογική δύναμη του ανθρώπου και στην επιστημονική γνώση, που επαγγέλθηκε ο Διαφωτισμός του 18ου αιώνα; 

Η θλιβερή διαπίστωση είναι ότι ο κόσμος μας, παρά την τεχνολογική πρόοδο που επέτυχε, αργεί, ακόμα, για να περάσει από την ανωριμότητα στην ωριμότητα, όπως έλεγε ο φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ. 

Θα χρειαστεί ένα παγκόσμιο κίνημα για την αναγέννηση και την επανεκκίνηση του Διαφωτισμού, για να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από την δουλεία του « σε δόγματα και ιδεοληψίες, προλήψεις και προκαταλήψεις, από τα φοβικά σύνδρομα και τις δεισιδαιμονίες». 

Και όσον αφορά στην χώρα μας,οι πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν, πραγματικά, στην πρόοδο και στην αναγκαιότητα του εκσυγχρονισμού όλων των βασικών δομών του κράτους, πρέπει να συγκροτήσουν ένα ευρύ μεταρρυθμιστικό, πολιτικό Μέτωπο. 

Ειδικότερα, στον τομέα της Εκπαίδευσης, τα δύο κόμματα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, έχουν, προ πολλού, αποβάλει τις ιδεοληψίες τους και τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις τους. Ήδη, από το 1976, και η Ν.Δ., η οποία, μέχρι τότε, αντιδρούσε στα «προοδευτικά ανοίγματα» της Παιδείας, πραγματοποίησε ένα γενναίο βήμα με την Μεταρρύθμιση του Γ. Ράλλη για την επίλυση του γλωσσικού ζητήματος -το οποίο δίχαζε τον πνευματικό κόσμο, από τότε που ιδρύθηκε το νεοελληνικό κράτος-και θεσμοθέτησε μέτρα που άνοιξαν τον δρόμο για τον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος. 

Και η σύγκλιση μεταξύ των δυο κυβερνητικών κομμάτων, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, επιβεβαιώνεται, πανηγυρικά, στον τομέα της Παιδείας,το 2011, με την επιψήφιση, από τα δυο κόμματα, της μεταρρύθμισης «Διαμαντοπούλου» (της σημαντικότερης μεταρρύθμισης, μετά την πρώτη ουσιαστική μεταρρύθμιση Παπανούτσου- Γεωργίου Παπανδρέου, του 1964). Και ακολούθησε η τολμηρότερη υπέρβαση των, μέχρι τότε, παραταξιακών αντιθέσεων, στην μεταπολιτευτική ιστορία μας, με την πολιτική σύγκλιση και την συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβαν, από κοινού και με γνώμονα την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, να διαχειριστούν τα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας, το 2012-14. 

Μέσα στον ορυμαγδό και την αντάρα του λαϊκισμού που ακολούθησε και μαίνεται, ακόμη και σήμερα, δεν κατέστη δυνατόν να εκτιμηθούν, ακόμη, στις πραγματικές τους διαστάσεις η σημασία και αποτελέσματα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Εκείνο, πάντως, που αποτελεί, αναμφισβήτητο, ιστορικά, δεδομένο είναι ότι τα αποτελέσματα της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου θα ήταν ορατά απ΄όλους ( και , πιθανώς, θα είχαν αλλάξει την δραματική κατάσταση, που βίωνε η χώρα), εάν δεν διακόπτονταν το έργο της συγκυβέρνησης, απότομα, και στο μέσον της θητείας της, από την τυχοδιωκτική πολιτική της Συντροφίας των Τσίπρα-Κουβέλη- Καμμένου, που εκμεταλλεύτηκαν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να διενεργηθούν πρόωρες εκλογές. 

Είναι, λοιπόν, εθνική ανάγκη, για να επιταχύνουμε τα βήματα της προόδου και για να καλύψουμε την απόσταση που μας χωρίζει από τα προοδευμένα κράτη της Ε.Ε. «να ξαναπιάσουμε», όπως έγραφα από το 2013, στο άρθρο μου, που ανέφερα παραπάνω, «το νήμα του Διαφωτισμού, από εκεί που το άφησε ο Αδαμάντιος Κοραής. Να απελευθερώσουμε την παιδεία μας από τα δεσμά που την κρατούν υποταγμένη στην εξυπηρέτηση μικροπολιτικών, προσωπικών ή συντεχνιακών συμφερόντων. Να ξανακάνουμε τον «ραγιά» του λαϊκισμού ελεύθερο και υπεύθυνο πολίτη, με μια Παιδεία των ανοιχτών οριζόντων, με την δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού, μορφωτικού κινήματος, που θα καλλιεργεί το πνεύμα της συλλογικότητας και θα ενθαρρύνει τη συμμετοχή περισσότερων πολιτών στην προσπάθεια για την αναμόρφωση της κοινωνίας μας, με την μέγιστη κοινωνικοποίηση της επιστημονικής γνώσης και με περισσότερο σεβασμό στις αρχές της Δημοκρατίας και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Να μετεξελίξουμε, όπου και όσο χρειάζεται, τις ιδέες του Διαφωτισμού, ώστε να οικοδομήσουμε μια καινούρια σχέση του ανθρώπου-πολίτη με την κοινωνία, με την φύση και τον σύγχρονο κόσμο». 

Και αυτόν τον εθνικό στόχο δεν μπορούν να τον πραγματοποιήσουν τα κόμματα με τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες της « προόδου», που εμμένουν στις ιδεοληψίες και τις αναχρονιστικές ιδέες του παρελθόντος, αλλά ούτε και οι «αυτοδύναμες» μονοκομματικές κυβερνήσεις. 

Οι πραγματικές και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, που ανατρέπουν κατεστημένα προνόμια και συντεχνιακά συμφέροντα, που ξεριζώνουν ζιζάνια και θεραπεύουν κακοήθειες χρειάζεται να έχουν την αποδοχή και την στήριξη εκ μέρους της μεγάλης και της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού. Δεν αρκεί η πλειοψηφία που εξέλεξε το κόμμα που ασκεί την κυβερνητική εξουσία, όση κι αν είναι η αυτοδυναμία του, για να εξασφαλίσει, στην πράξη, την απόδοση της όποιας μεταρρύθμισης. Όταν, στην πραγματικότητα, το ήμισυ των πολιτών απέχει από την εκλογική διαδικασία ή όταν οι μισοί από τους ψηφίσαντες υποστηρίζουν την πολιτική των άλλων κομμάτων και αντιμάχονται την κυβερνητική πολιτική, οι μεταρρυθμίσεις κινδυνεύουν να μείνουν στα χαρτιά. 

Και ηΙστορία μάς διδάσκει: « οι μονοπαραταξιακοί δρόμοι είναι αδιέξοδοι. Μόνο με την επιστράτευση όλων των πνευματικών δυνάμεων σε εθνικό επίπεδο μπορεί να υπάρξει παιδεία αντάξια του έθνους μας. Γιατί η παιδεία δεν είναι ούτε «δεξιά» ούτε «αριστερή»∙ η παιδεία είναι εθνική και ανήκει σε ολόκληρο το ελληνικό έθνος και τον λαό της Ελλάδας, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις». 

Ιδού, λοιπόν, « πεδίον δόξης λαμπρόν», για την Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη και το ΠΑΣΟΚ ( με την νέα ηγεσία του): η μεν Ν.Δ. να αυτοθεραπευθεί από την…«αυτοκρατορική μονομανία» της αυτοδυναμίας και της μονοκομματικής διακυβέρνησης, το δε ΠΑΣΟΚ, από την…«σχιζοφρένεια» των «ίσων αποστάσεων» και να συστρατευτούν σε ένα Μέτωπο για μια γενναία μεταρρύθμιση, που θα εμπνέεται από τις ιδέες και τα διδάγματα του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ και θα δια- μορφώνει τους πολίτες του μέλλοντος, οι οποίοι θα έχουν την γνώση, την ικανότητα και την θέληση να οικοδομήσουν μια πατρίδα αντάξια της ιστορίας της, την Ελλάδα που θα συμπορεύεται ισότιμα με τις προοδευμένες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης!