Επιτέλους διακοπές!

28/07/2022 - 11:30

«Μα συμβαίνει μόνον σε μένα;» έρχομαι να ερωτήσω και απάντηση δεν παίρνω, αν και πολύ θα το ήθελα βέβαια: Πως γίνεται κάθε καλοκαίρι να έχω ετοιμάσει αποσκευές και όλα τα καθέκαστα μέρες πριν, να έχω καθαρίσει το αμάξι, να έχω εκτυπώσει τα εισιτήρια άλλα παρόλα αυτά το πρωί της μέρας αναχώρησης να χρειάζομαι έξι ώρες, για να ετοιμαστώ; Ούτε μια ούτε δυο, κύριε Πρόεδρε! Έξι! Ένα πλήρες εργασιακό ωράριο… περίπου: Να κατεβάσω, να φορτώσω, να πετάξω τα σκουπίδια, θέλει… .δε θέλει μια ωρίτσα βαριά; Οι άλλες πέντε; Γιατί το σπίτι μοιάζει χειρότερο, όταν το «ταχτοποιώ» και φεύγω, όταν κοιτάζω πίσω μου από την πόρτα; Τι κάνω και δεν το καταλαβαίνω;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την αναχώρηση: Εκεί όμως τα πράγματα είναι μάλλον απλουστέρα: Κάτι το φόρτωμα των αποσκευών σταδιακά, κάτι η μελαγχολική διάθεση, επειδή τελειώνουν οι διακοπές, ίσως και το γεγονός ότι ο χρόνος κυλά βέβαια άλλα ακόμα βρίσκομαι στο νησί… εκεί δεν το καταλαβαίνω.

Ευλογημένη η τελευταία στιγμή της αναχώρησης: στο λιμάνι του Πειραιά απλώνεται μπροστά σου ένας κόσμος αλλιώτικος, «όχι για καλομαθημένους» που λέει και μια γνωστή: «Μην παρκάρεις εδώ κοντά, κυρά μου» («Κεριά» απαντώ μέσα μου). «Το όχημα ταξιδεύει;» («Όχι ήρθε να με αποχαιρετήσει. Θα γυρίσει σπίτι αυτόματα» σκάφτομαι άλλα κουνώ ευγενικά το κεφάλι, με τόση ευγένεια που με κάνει να απορώ που στο καλό έχει αναδυθεί από μέσα μου). «Είναι που ετοιμάζεσαι για διακοπές. Μέσα σου δίνεις τόπο στην οργή σε πολλά πράγματα». «Αγαπητοί επιβάτες, σας ανακοινώνουμε ότι το πλοίο θα καθυστερήσει τον απόπλου, λόγω φορτώματος» «Είναι που ετοιμάζομαι για διακοπές». Έτσι είναι.

Χαράματα στην αποβάθρα της Μυτιλήνης, κορνάρω σαν ανόητη στον παππού που σέρνει το τζιπ και δεν προχώρα ρούπι. Απεχθάνομαι τα τζιπ. Δεν μπορώ να τα οδηγήσω και κάθε φορά που με κλείνει από μπροστά ένα τέτοιο όχημα και χάνω την ορατότητα, θέλω να κάνω μεγάλο πατατράκ. Δεν κάνω. Κορνάρω όμως. Ε, μα! «Καλέ, πως κάνεις έτσι; Θα βγεις» απαντά ο παππούς σαλταρισμένος. Προσπερνώ από λάθος πλευρά και γυρίζω να κοιτάξω. Στη θέση του συνοδηγού μια συνομήλικη ή και μικρότερη από μένα, ξεφυσά και αλλάζει σταθμούς στο ραδιόφωνο. «Κόρη του» υποθέτω αρχικά «Ανοησίες λέω. Πολύ ρομαντικά σκάφτομαι τον κόσμο: Γυναικά του». Αλλάζω γνώμη «Σύντροφος». Το πιθανότερο. Δε με νοιάζει πια. Τους έχω προσπεράσει. Μπροστά μου ανοίγεται γεμάτος στροφές ο δρόμος για το σπίτι μου. Κάθε φορά θέλω να παρκάρω παράνομα, για να αγοράσω τον πρώτο καφέ των διακοπών. Το αποφεύγω. Φέτος που πήρα απόφαση να παρανομήσω με πρόλαβε το φορτηγό μιας μεταφορικής: Έκλεισε πανηγυρικά τον κεντρικό παραλιακό δρόμο και οι λιμενικοί κάνουν πάρτι. «Μη σου πάρουν από την πρώτη μέρα τις πινακίδες, λίγη πρωτοτυπία δεν έβλαψε ποτέ» θυμάμαι μεσάζοντα στον οποίο απευθύνομαι να με ξελασπώνει από τις κακοτοπιές. Δεν παρκάρω. «Υπάρχει και η Καλλονή» σκάφτομαι. Νομίζω. Το φορτηγό της ιδίας μεταφορικής έχει κλείσει και εκεί την κεντρική αρτηρία. Χαλασμός. Μποτιλιάρισμα. Κορναρίσματα. Σφυρίγματα. Είναι που πέρνα και ένα σουπερ μίνι. Άγια έπραξε ο μεταφορέας και σταμάτησε την κυκλοφορία: Φάτε μάτια ψαριά. Ευτυχώς δεν σκοτώθηκα από τον αέρα στις στροφές. Κάθε καλοκαίρι η ίδια ιστορία: Οδηγώ με τον πιο ατζαμίδικο τρόπο την πρώτη φορά στον επαρχιακό δρόμο. «Πάντα έτσι οδηγείς, μην κοιτάς που δεν στο λέμε». «Λάθος κάνεις, παίρνω το κολάι με τη δεύτερη φορά. Όταν φεύγω μάλιστα, οδηγώ υποδειγματικά». «Έχεις περίεργη άποψη για την ιδανική οδήγηση».

Το σουπερ μίνι χαμογέλα ναζιάρικα, το φορτηγό επιτέλους πατεί γκάζι, η πορεία των Ι.Χ. ξεχύνεται στους δρόμους και όπως αρχίζουν οι στροφές μετά την Καλλονή είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούμε διπλάσιο χρόνο, για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Από μακριά, βλέπω τη θάλασσα. «Έρημε Ξενοφώντα, κάτι ήξερες!» μουρμουρίζω και δυναμώνω την ένταση στο ραδιόφωνο. Επιτέλους διακοπές!

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey