Όσα χρόνια και να περάσουν, θα έρχονται γλωσσικοί μαργαρίτες και γλωσσικά ευτράπελα να μας προσφέρουν διασκέδαση, κλαυσίγελο έως και οίκτο για το με πόση περιφρόνηση και αδιαφορία κάποιοι αξημέρωτοι χρησιμοποιούν τη μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου.

Πρόκειται βέβαια για ένα διαχρονικό φαινόμενο, τουλάχιστον όμως κάποτε, και συγκεκριμένα πριν από εκατό περίπου χρόνια, διεξαγόταν και εμαίνετο στην Ελλάδα ένας γλωσσικός εμφύλιος που θα δικαιολογούσε ίσως κάποιες ευφάνταστες γλωσσικές παρεξηγήσεις.

Με την ευκαιρία που θα αναφέρω παρακάτω, θυμήθηκα τη δημοσιευθείσα αναφορά κάποιου ονόματι Ιωάννη Πετράκη, υπαστυνόμου του Κιλκίς, που έγραψε και ανέφερε στο τοπικό Τμήμα στις 7 Απριλίου 1923 τα εξής:

«Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης, εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε «σταθήτε ρε πούστ...., γ... το σταυρό σας» και απαντησάντων «κλάσε μας τ’ αρχ....», απέδρασαν»!

Παρά τη γλωσσική σύγχυση με την ανάμιξη χυδαίας και λόγιας γλώσσας (που είναι ακόμα προσφιλής στα όργανα του στρατού και της δημόσιας τάξης...), δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάσει τον ρεαλισμό τής αναφοράς μαζί με τον λυρικό οίστρο της περιγραφής του νυκτερινού τοπίου.

Και τουλάχιστον δεν υπήρχαν λάθη γραμματικά (να σημειωθεί ότι και το «εώρακα» έχει διπλό τύπο, εώρακα και εόρακα) ούτε συντακτικά, όπως αυτά που παρελαύνουν στις οθόνες μας σήμερα, που διανύουμε τη «σωτήρια» τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και άγομεν προς την πέμπτη (...), και που μας κάνουν να αναφωνήσουμε ως άλλος υπαστυνόμος: «εωράκαμεν τους ληστάς ....της γλώσσας».

Έλεγε τις προάλλες δημοσιογράφος ότι «εκτοξεύεται η λάβα και η ... σπονδός της ...Αίτνα»!

Η Αίτνα λοιπόν άκλιτη παρόλο ότι είναι γνήσια λέξη ελληνική και το επίθετο «αιτναίος» σημαίνει «πελώριος».

Η σποδός (στάχτη) κι αυτή άγνωστη. Κάτι είχε ακούσει ο λεγάμενος για σπονδές.

Και δεν είχε ούτε την εντιμότητα, αντί να μπει σε πεδίον άβατον και ξένα χωράφια, να δείξει στους τηλεθεατές με το δάχτυλο -εν είδει βουβού κινηματογράφου, διότι εκεί γυρίζουμε πάλι- την Αίτνα με τη στάχτη και τη λάβα της να ρέει.

Μια άλλη μέρα ένας άλλος έλεγε «με τα ελληνικά F-16 να ... αναχαιτούν τα τουρκικά» αντί φυσικά του ορθού αναχαιτίζουν, κι ένας άλλος ρώταγε τον δικηγόρο: «έχει ... μεταμελήσει ο κατηγορούμενος;»

Ακούστηκε και από υπουργό:

«Δεν είναι σήμερα ευκαιρία να ... αναπολέσουμε (εννοώντας βέβαια να αναπολήσουμε) εκείνες τις μέρες», και από ιατροδικαστή: «προ του θανάτου της ή ... μετά του θανάτου της»

Οι εν λόγω βέβαια κατά την επιστήμη τους δεν είναι φιλόλογοι, αλλά δεν είναι και ωραίο να γίνονται με τόση απροσεξία και αδιαφορία «εχθρόλογοι».

Ακούστηκε και «η θάλασσα των ... τερατών», και τώρα που το σκέφτομαι, σχεδόν όλοι οι Έλληνες κλίνουν «τα μπάζα ... των μπαζών».

 Το εξωφρενικότερο όμως ήταν αυτό που είδα προχθές στην τηλεόραση, γραμμένο από κάποιον σχετικό με τα αστυνομικά πράγματα σε κάποια διαδικτυακή σελίδα, στην προσπάθειά του να ανακατέψει τη γλώσσα της μάνας του με μια περισπούδαστη γλώσσα:

«..... και κατέλαβαν τον επιδειξία .... εντοπράττεσθε»!!!

Μεταφέρω ακριβώς το γεγραμμένον, και δεν ξέρω  μετά από τέτοιες γλωσσικές «βόμβες» αν θα μπορούσε ο Οδυσσέας Ελύτης να γράψει ότι «τη γλώσσα του έδωσαν ελληνική το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου».

Το χειρότερο απ’ όλα (αυτό που λέγαμε παλιά εκ του ευαγγελίου «εσχάτη πλάνη» ή εκ του τουρκικού «τσοκ μασκαραλίκι») είναι ότι όλους αυτούς τους πληρώνουμε για να κατακρεουργούν τη γλώσσα μπροστά στα μάτια μας ....