Για το δελτίο Τύπου που ανοίγω στις 10 το πρωί, σημειώνω στην ατζέντα ότι έχω να το γράψω, το παρουσιάζω στον διευθυντή, πετιέται ανάμεσα στα άλλα word, το «ελαχιστοποιώ» -όλη μέρα αυτή η δουλειά- και στις 8 το βράδυ απλά το κλείνω πριν από τον υπολογιστή και δεν το παραδίδω ποτέ…

Για τα φαξ του Εξωραϊστικού Πολιτιστικού Συλλόγου η Επάνω Σκάλα και του Ιατρικού Συλλόγου Λέσβου που επιμένουν να μη χρησιμοποιούν e-mail.

Για τις κυρίες που παίρνουν τηλέφωνο να ρωτήσουν «αν το πήρατε το e-mail».

Για τις γνωστές που έχουν μανουριάσει με τους γείτονες και ζητούν οπωσδήποτε και χωρίς δεύτερη κουβέντα να κάνω επιτόπιο ρεπορτάζ για να πιάσω «τους κακούς» στα πράσα όταν θα μετακινήσουν τους κάδους σκουπιδιών. Για να το κάνω πρωτοσέλιδο φυσικά. Τί άλλο;

Για την ανακοίνωση από τη διοίκηση του Νοσοκομείου που βγαίνει «μια φορά ποτέ» που λέει και η φίλη μου η Ειρήνη, και τελικά είναι ένα σεμινάριο και σε μορφή pdf  που πρέπει να αντιγράψεις λέξη - λέξη.

Για τον συντάκτη του δελτίου Τύπου που ακόμα δεν ξέρει ότι αλλάζουμε παραγράφους με enter και όχι με κενό, κενό, κενό, κενό…

Για τον… πρωτόγονο συντάκτη που στέλνει όλη την ανακοίνωση με κεφαλαία.

Για την κυρία στον παιδότοπο που φώναζε στο παιδί δυνατά να ακούσουμε όλοι ότι είναι καλή μάνα.

Για την κυρία στον άλλο παιδότοπο που έριξε κατά λάθος ένα ποτήρι καρπουζοχυμό και ξέσπασε σε κλάματα. Γύρισε, μας έβλεπε πρώτη φορά και μας είπε: δεν αντέχω, έχω δυο μωρά, δουλεύω, είμαι κουρασμένη.

Για τον μπαμπά μου που έφυγε σαν σήμερα, 4 Ιούλη του 2009. Με φώναζε τσικίτα. Έμαθα στην απουσία του, όχι ακόμα στην απώλειά του. Κι αν μπορώ και γράφω και 5.000 λέξεις την ημέρα, για εκείνον δεν κατάφερα ακόμα να γράψω επικήδειο.

Για τον μανωλάκη μου. Το πρώτο μου πουλάκι, πέθανε όταν ήμουν 5. Έτρεξα στον παππού τον Γιάννη να του τα πω, αλλά έλειπε στο καφενείο. Του ‘γραψα σημείωμα. Παππού πέθανε ο μανωλάκης. Κι ο παππούς σάστισε το ίδιο 20 χρόνια μετά πού ‘χασε τον γιο του.

Για τον μανωλάκη μου, τον πρώτο μου δικό μου σκύλο, με μεγάλωσε 10 χρόνια. Με βρήκε φοιτήτρια, μ’ άφησε από φόλα• παντρεμένη.

Για τον μανωλάκη που δεν γεννήθηκε ποτέ.

Για τον Σωτήρη που έφυγε στα 36 του. Για τον Θάνο που έφυγε στα 33 του την περασμένη Κυριακή.

Για την κόρη της φίλης μου που θα ‘ταν σήμερα 9 χρόνων αν το Νοσοκομείο Μυτιλήνης είχε θάλαμο νεογνών και η ντακότα δεν αργούσε 12 ώρες. Για το γιο της που τον πρόλαβε η ντακότα κι έκλεισε τα 6 το Σάββατο, το παλικαράκι της, μου είπε.

Για την αδερφή μου που σήμερα έχει γενέθλια, μαζί με τον καλό μου φίλο και δεν ξέρω να κλάψω ή να γελάσω με τούτη την επέτειο της 4ης Ιουλίου. Για τη ζωή που την παίρνει ο θάνατος και γεννιέται ζωή. Και το κλάμα, παίρνει το γέλιο ες αεί- αδιάκοπα.

Για τον κόσμο τον μικρό, τον Μέγα.

Στη μνήμη του μπαμπά μου, Μανώλη που έζησε πολλές ζωές, αλλά έφυγε νωρίς.