Homohominilupus, έλεγαν οι Λατίνοι, που σήμαινε ότι ο άνθρωπος συμπεριφέρεται στον συνάνθρωπό του, όπως ο λύκος στο θήραμά του, με την ίδια ζωώδη αγριότητα. 

Στην Ιστορία του ανθρώπου, διαχρονικά,υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν την παραπάνω ρήση των Λατίνων, όπου ο « λύκος», ο βάρβαρος ηγέτης μιας χώρας- συνήθως δικτάτορας ή επικεφαλής απολυταρχικού καθεστώτος- «κατασπαράζει το θήραμά» του, επιτιθέμενος και υποτάσσοντας με την δύναμη των όπλων μια αδύνατη και ανυπεράσπιστη χώρα. 

Αυτό δεν συνέβαινε μόνο με τους… «άγριους» επιδρομείς, την παλιότερη εποχή, τους αρχηγούς των Μογγόλων, των Γότθων ή τωνΤουρκομάνων, τον Αττίλα, τον Αλάριχο ή τον Οσμάν∙ αυτό συνέβαινε και στην νεότερη εποχή με τους κατακτητές του Νέου Κόσμου, με τις αποικιοκρατικές και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κατέκτησαν τις χώρες του Τρίτου κόσμου, τον 19ο κα 20ο αιώνα, που μοίρασαν τον κόσμο σε ζώνες κυριαρχίας και επιρροής, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. 

Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες ηγέτες Μεγάλων Δυνάμεων, που κατέλαβαν την εξουσία, ως αιρετοί άρχοντες, σύμφωνα με τους δημοκρατικούς θεσμούς, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, και ο Στάλιν ως δημιούργημα της Οκτωβριανής επανάστασης ( και διάδοχος του Λένιν), οι οποίοι μεταλλάχτηκαν σε στυγερούς κι αδίστακτους δικτάτορες, παραβίασαν, κατάφωρα, συμφωνίες και συνθήκες, καταπάτησαν, βάναυσα, το Διεθνές Δίκαιο και υπέταξαν, με την δύναμη των όπλων, μικρότερες και αδύναμες χώρες (Χίτλερ: προσάρτηση Αυστρίας, κατάκτηση Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας. Μουσολίνι: Αλβανία, Αιθιοπία. Στάλιν: διαμελισμός Πολωνίας), για να οδηγήσουν, στη συνέχεια, (οι δυο πρώτοι) την ανθρωπότητα στον όλεθρο του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. 

Στην ανθρώπινη Ιστορία, δυστυχώς για τον πολιτισμό του ανθρωπισμού, εκτός από τα δικτατορικά καθεστώτα, έχουν καταγραφεί ιταμοί εκβιασμοί και στρατιωτικές επεμβάσεις, εις βάρος αδύναμων χωρών, και από δημοκρατικά καθεστώτα, τα οποία, ενώ, εσωτερικά, για τους δικούς τους πολίτες παρείχαν όλα τα δικαιώματα και τα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, στην εξωτερική τους πολιτική, επεμβαίνοντας, συνήθως, με ανυπόστατες και χαλκευμένες κατηγορίες, επέβαλλαν το δίκαιο του ισχυρότερου, εις βάρος των λαών αδύναμων χωρών: Η.Π.Α: ανατροπή και δολοφονία προέδρου Χιλής, Αλιέντε, εξόντωση δικτάτορα Ιράκ, Σαντάμ, βίαιη διάλυση του ομόσπονδου κράτους Γιουγκοσλαβίας. Σοβιετική Ένωση: εισβολή στην Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία (καταστολή της «Άνοιξης της Πράγας»). 

Και, δυστυχώς, η δημοκρατική δύναμη που «δίδαξε», πρώτη, ότι στη εξωτερική πολιτική δεν είναι απαραίτητο να ισχύουν οι αρχές της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, ήταν η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο, η Δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, η οποία - παράλληλα με τα θαυμαστά δείγματα της ουσιαστικής συμμετοχής του λαού στην άσκηση της εξουσίας- μας έδωσε ένα ιστορικό παράδειγμα (που κατέγραψε στην Ιστορία του ο Θουκυδίδης) του πλέον κυνικού τρόπου, με τον οποίον οι ισχυροί αντιμετωπίζουν τους αδύναμους, στην εξωτερική τους πολιτική. 

Το 416 π.Χ., κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι εξεστράτευσαν εναντίον της Μήλου, η οποία αν και αποικία, από παλιά, των Λακεδαιμονίων, παρέμενε ουδέτερη στην διαμάχη Αθήνας και Σπάρτης. Οι Αθηναίοι, προτού επιχειρήσουν την στρατιωτική κατάληψη του νησιού, κάλεσαν τους Μηλίους να ενταχθούν στην αθηναϊκή συμμαχία, προκειμένου να αποφύγουν την καταστροφή του νησιού τους. Στην απάντησή τους οι πρέσβεις των Μηλίων επικαλέστηκαν το Δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο ήθελαν να παραμείνουν ουδέτεροι.  

Και οι στρατηγοί της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, Κλεομήδης και Τεισίας (παρά το ό,τι εκπροσωπούσαν μια δημοκρατική Πολιτεία που είχε… γαλουχηθεί με τα διδάγματα των μεγάλων δασκάλων της εποχής τους, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Πρωταγόρα κ.ά.), απευθυνόμενοι προς τους εκπροσώπους των Μηλίων διατύπωσαν μια άποψη «περί του δικαίου» που θα την…ζήλευαν οι πιο απάνθρωποι δικτάτορες της Ιστορίας και του κόσμου:« το Δίκιο υπολογίζεται, όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του. Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύνατοι υποχωρούν και αποδέχονται (τους όρους των δυνατών)»! 

Και όταν οι Μήλιοι παρακάλεσαν τους Αθηναίους να δεχτούν την πρότασή τους «να μείνουν οι Μήλιοι ήσυχοι, φίλοι και όχι εχθροί και με κανέναν σύμμαχοι», οι Αθηναίοι τους απάντησαν: «η φιλία σας στα μάτια των υπηκόων μας θα ήταν απόδειξη της αδυναμίας μας. Δεν θέλουμε, λοιπόν, την φιλία σας∙ προτιμούμε την έχθρα σας, διότι το μίσος σας θα ήταν απόδειξη της δύναμή μας»! 

Τι διαφορετικό λέγει ο Πούτιν στους Ουκρανούς, που επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο υπερασπιζόμενοι, ως λαός ενός ανεξάρτητου κράτους, την εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους και το δικαίωμά τους να επιλέγουν τον πρόεδρο της αρεσκείας τους και να καθορίζουν οι ίδιοι την εξωτερική τους πολιτική; 

Είστε πολύ μικροί και αδύναμοι, για να εναντιώνεστε στο δικό μου Δίκαιο. Εσείς έχετε μόνο μια επιλογή: ή δέχεστε τους όρους που εγώ θέτω ή σας ισοπεδώνω με την τεράστια δύναμη του πυρός που διαθέτω! 

Είναι καταπληκτική η ταύτιση απόψεων, αναφορικά με το Δίκαιο, ανάμεσα στους αρχαίους καταστροφείς της Μήλου και τον απάνθρωπο ολετήρα της Ουκρανίας: 

Αθηναίοι: βρισκόμαστε εδώ,επειδή θέλουμε να σας εξουσιάσουμε χωρίς κόπο και για το συμφέρον το δικό σας και το δικό μας. 

Μήλιοι: και πώς είναι το συμφέρον μας το ίδιο με το δικό σας, εμείς να γίνουμε δούλοι σας και εσείς οι κύριοί μας; 

Απάντηση Αθηναίων: επειδή εσείς θα έχετε την δυνατότητα να υποταχθείτε, προτού πάθετε μεγάλες συμφορές και εμείς θα έχουμε κέρδος, εάν δεν σας καταστρέψουμε τελείως! 

Και η απαίτηση του Πούτιν προς τους Ουκρανούς: σταματήστε να αντιστέκεστε και υποταχθείτε, προτού καταστρέψετε ολοσχερώς την Ουκρανία και προτού σας εξαφανίσουμε ως χώρα! 

Και όπως συνηθίζουν όλοι οι δικτάτορες να κατασκευάζουν ψευδείς κατηγορίες (ακόμα και προβοκάτσιες) και να ενοχοποιούν τα θύματά τους, ως υπαίτιους για την πρόκληση της επίθεσης εναντίον τους ( Χίτλερ: εμπρησμός Ράιχσταγκ, σκηνοθετημένη επίθεση, δήθεν, Πολωνών στρατιωτών στο Γκλάιβιτς). 

Ελληνική Χούντα: κομμουνιστικό σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας, έτσι και ο Πούτιν προσπάθησε να πείσει- κυρίως, τους δικούς του υπηκόους- ότι στην Ουκρανία κυβερνούν οι Νεοναζί ( τα ποσοστά του νεοναζιστικού κόμματος στην Ουκρανία ανέρχονται, μόλις, στο 1%!), ότι οι Ουκρανοί ετοίμαζαν επίθεση εναντίον της Ρωσίας, με πυρηνικά όπλα, τα οποία θα κατασκεύαζαν, και ότι ο ουκρανικός στρατός έκανε γενοκτονία στις ρωσόφωνες περιοχές! 

Επίλογος. 

Από την καταστροφή των Μηλίων πέρασαν 2.437 χρόνια (416 π.Χ). 

Από τον θάνατο του Αττίλα 1.569 χρόνια (453 μ.Χ.). 

Από την άλωση της Ρώμης, από το Αλάριχο και τους Γότθους 1.612 χρόνια (410 μ.Χ). Και από την τελική κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους 1.546 χρόνια (476 μ.Χ). 

Από την άλωση της Κωνσταντινούπολης , από τον Μωάμεθ και τους Οθωμανούς 569 χρόνια( 1453). 

Έκτοτε μεσολάβησαν γεγονότα που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας: ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών. Επαναστάσεις τεχνολογικές και πολιτικές. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και ήττα των αυταρχικών και δικτατορικών καθεστώτων, καταδίκη του Φασισμού και του Ναζισμού. Δημιουργία του Ο.Η.Ε. για την ειρηνική επίλυση των διαφορών. 

1989.Τέλος του «Ψυχρού Πολέμου», κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου και της Σοβιετικής αυτοκρατορίας.  

Πρωτόγνωρη ΕΙΡΗΝΗ, 77 χρόνων, από το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου ( με εξαίρεση κάποιους τοπικούς πολέμους)! 

Όμως, για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η ρήση: «η Ιστορία διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από την Ιστορία»! 

Ο άνθρωπος του Νεάντερταλ, της εποχής των σπηλαίων, ως «τρελός πίθηκος», επιβιώνει στο ανθρώπινο γένος∙ ζει μέσα στο μυαλό κάποιων δικτατόρων και ντυμένος με την προβιά του λύκου βγαίνει, κάθε τόσο, παγανιά, διψασμένος για ανθρώπινο αίμα! 

Άλλοτε τον έλεγαν Αττίλα, ή Χίτλερ… 

Σήμερα τον λένε Πούτιν.