«Φυσάει ένας αγέρας που σαρώνει» σφυρίζω κάθε πρωί, μόλις ανοίγω την εξώπορτα και το κρύο αεράκι αρχίσει να διαπερνά το δέρμα μου. Μπήκαμε πια και επίσημα στην εποχή της ζακέτας. Τα μανίκια είναι μακριά. Τα κοντομάνικα κρύβονται εφεδρικά πίσω από πιο χοντρά ρούχα. Είναι αλήθεια: Ετοιμαζόμαστε να υποδεχτούμε τον καινούργιο χειμώνα. Με ψύχρα που σε διαπερνά και σε ξυπνά εφτά η ώρα το πρωί, όταν οδηγείς νυσταγμένα για τη δουλειά, με χέρι να ψάχνει τους σταθμούς του ραδιοφώνου και να χύνει κατά λάθος το μισό κύπελλο του καφέ στη θέση του συνοδηγού…..

Αυτό ήταν λοιπόν; Το μικρό καλοκαίρι μας αποχαιρετά και δεν λέμε να το πάρουμε απόφαση. Οι βιτρίνες γίνονται χειμωνιάτικες, οι ειδήσεις πικρές, η θάλασσα γεμίζει πνιγμένα σώματα, τα απομεινάρια των ναυαγίων μοιάζουν από μακριά με σκουπίδια μέσα στη θάλασσα…. Πονάω, λυπάμαι, ανησυχώ και λιγάκι ντρέπομαι! Ντρέπομαι πολύ! Στα πλάνα των βραδινών δελτίων άνθρωποι κρεμασμένοι στον γκρεμό, παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή. Άνθρωποι που κρέμονται στον γκρεμό και από κάτω τα αφρισμένα κύματα και τα βράχια. Παιδιά πνιγμένα, μανάδες, παιχνίδια, ρούχα και σωσίβια ξανά να επιπλέουν ορφανά, παραδέρνοντας μέσα στα κύματα. Δεν έχει πρόσωπο η θλίψη, η οργή, η ντροπή, ο πόνος. Στο νησί έχουμε εξοικειωθεί με το σενάριο: Ήταν τέλη Οκτώβρη, όταν όλοι οι συγχωριανοί τρέχανε βραδιάτικα στην ακροθαλασσιά με ό, τι κουβέρτες και πρόχειρα ρούχα τους βρίσκονταν να περιθάλψουν και να ζεστάνουν ναυαγούς. Μάθανε να μαζεύουν άψυχα κορμάκια από τη θάλασσα. Συνηθίσανε τη φρίκη και την ανθρώπινη κτηνωδία. Όταν συνηθίζεις το κακό, εξοικειώνεσαι με όλους τους τρόπους να το πολεμήσεις. Μαθαίνεις να το αποβάλλεις από μέσα σου και να το νικάς κατά κράτος. Γίνεσαι λίγο περισσότερο άνθρωπος, γίνεσαι λίγο καλύτερος άνθρωπος. Αλλά και πάλι : Όταν τα κύματα ξερνάνε νεκρά κορμιά, τι νόημα έχει;

Κάποτε πολύ επιπόλαια περίμενα ότι θα έμπαινε ένα τέλος σε όλο αυτό. Ότι κάποτε θα σταματούσαν οι «αποστολές». Από το 2016 περιμένω ένα τέλος που δεν έρχεται. Μόνον παραπήγματα και σκηνές, διασώστες, πλαστικά και αλουμινένια σκευάσματα με φαγητό, διαξιφισμοί και ατέλειωτη θλίψη. Ρεπόρτερς, κάθε λογής ανταποκριτές με τα ματσούκια στο χέρι, επιχειρούν ανόητα να αποδώσουν όλο αυτό σε εκατό - διακόσιες λέξεις, έρχονται ύστερα και κάτι επιτυχημένες φωτογραφίες, «που μιλούν από μόνες τους», ύστερα μπαίνουν διαφημίσεις με ακριβά αρώματα και ηλεκτρικές συσκευές, ακολουθούν τα σήριαλ με την υψηλή θεαματικότητα και στο τέλος ένας ανήσυχος ύπνος μας τυλίγει, χωρίς να μας αναπαύει. Δεν ξέρουμε αν φταίει όση συνείδηση μας απόμεινε ή αν το βραδινό μας έπεσε βαρύ. Φοβάμαι ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ευθύνεται το τελευταίο. Όνειρα αντιερωτικά και ταραγμένα, σαν Ερινύες που παλεύουν να διεγείρουν την ανθρωπιά στο ναρκωμένο μας υποσυνείδητο.

«Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει ενθύμια παλιά και φυλαχτά»! Είναι τεράστια ευτυχία η καθημερινή ρουτίνα, με το φορτωμένο πρόγραμμα των υποχρεώσεων και την κούραση που ναρκώνει τα μέλη αργά το απόγευμα από την υπερεργασία και τις υψηλές ταχύτητες. Είναι βάλσαμο η μοναξιά να οδηγείς χωρίς προορισμό στους άδειους δρόμους της πόλης αργά το βράδυ, κυνηγώντας το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, με το ραδιόφωνο στη διαπασών και το τζάμι ελάχιστα ανοιχτό. Ξεθολώνει το μυαλό, καθαρίζει η σκέψη, ξυπνούν οι ανάγκες και τα συναισθήματα…..

Φτάνεις στο σπίτι, ανοίγεις το χαζοκούτι και τα πτώματα είναι πάντα εκεί, αιωνίως εκεί, χρόνια τώρα, από το 2016 μέχρι σήμερα πέρασαν χρόνια πολλά. Θέλω να το πάρω απόφαση αλλά δεν τα καταφέρνω. Όσα δεν άλλαξαν δεν πρόκειται να αλλάξουν. Έχει χυθεί άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου πολύς. Ένα βουναλάκι από ψιλή άμμο σχηματίζεται σιγά σιγά μέσα στο εύθραυστο υλικό που δε ραγίζει, δε σπάει. Όλα τα ίδια, ανελέητα τα ίδια, οι επαναλήψεις μανάδες της επίγνωσης κάθε κακού! Υπάρχει το κακό, υπάρχει η συμφορά, υπάρχει η δυστυχία. Κανένα ελαφρυντικό! Για κανέναν!