Πόσο επικίνδυνη είναι η αθωότητα μέσα σε έναν κόσμο που την έχει ξεπεράσει! Μικρά παιδιά που παίζουν αμέριμνα, με μια επικίνδυνη αμεριμνησία αταίριαστη με τη ζούγκλα που μας περιβάλλει! Μικρά παιδιά, μεγάλα παιδικά μάτια που αντικρίζουν απίστευτη σκληρότητα… Παιδιά που κυλιούνται στους καναπέδες, παρακολουθούν τις πατάτες τους να τσιτσιρίζουν στο λάδι, περιμένουν να τις καταναλώσουν λαίμαργα, ώσπου να μεγαλώσουν, να καταπίνουν εξίσου αχόρταγα προσβολές, ταπεινώσεις, συμβιβασμούς, αθέμιτους ανταγωνισμούς… Μικρά παιδιά που απολαμβάνουν τις θυσίες που κάνουν οι μεγαλύτεροι για κείνα, για να τους τις ανταποδώσουν μεγαλώνοντας με αδιαφορία και ασύλληπτη ασυνειδησία! Παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν μέσα σε «ωραίες» οικογένειες, με αξίες και ασφαλώς και με αρχές, προπάντων με αρχές: «Τίμα την μητέρα σου και τον πατέρα σου!» «Αγάπα τον πλησίον σου!» «Σεβάσου την κοινωνία!» Ίσως και «φόρα τη μάσκα σου», «σκέψου όσους μεσήλικες σε περιβάλλουν», «μην κοιτάς τόσο πολύ τον εαυτό σου».

Αν κάτι μας μαθαίνει καθημερινά ο κορονοϊός που δεν υποχωρεί, απλώς κρύβεται πια με επιμέλεια κάτω από το χαλί της αυταπάτης όσων εθελοτυφλούν, είναι η απίστευτη αδιαφορία που ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς τρέφει για κείνους που τη μεγάλωσαν. Συνειδητά! Θα μπορούσα να καταλάβω έναν νέο που απολογείται σε ένα μεγαλύτερο και του λέει: «Δεν μπορώ να πολεμήσω για σένα». Ίσως και να μπορούσα, τώρα που το σκέφτομαι. Θα είχε κάποιο νόημα, αν ένας πολύ νέος σε ηλικία άνθρωπος έλεγε σε κάποιον υπερήλικα: «Δεν μπορώ να θυσιαστώ για σένα». Είναι καιρός, πολύς καιρός πια που αδυνατώ να καταλάβω το σύνθημα: «Δεν αντέχω να μην απολαμβάνω. Αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει εσύ να αρρωστήσεις ή να πεθάνεις, δεν μπορώ να σε βοηθήσω». Δε λέγεται. Εννοείται ξεκάθαρα. Σε όλους τους τόνους! Αλλά ποιος είναι ο νέος και ποιος ο μεγαλύτερος;  Αν μιλούσαμε για δυο άσχετους μεταξύ τους ανθρώπους, η στάση αυτή θα ήταν απλώς καταδικαστέα σε επίπεδο ας πούμε ανθρωπισμού, ίσως και απουσίας κοινωνικής συνείδησης. Το έλεγε μαγικά ο Δημήτρης Χορν σε κείνη την ασπρόμαυρη ταινία: «Αν ήξερες ότι θα πατήσεις ένα κουμπί και θα γίνεις ευτυχισμένος αλλά την ίδια στιγμή χίλιοι μανδαρίνοι στην Ινδία θα πεθάνουν, θα το πατούσες;» «Ασφαλώς» απαντούσε με ζηλευτή ίσως και αφόρητη αμεριμνησία η Υβόν Σανσόν! Μόνον που μια μεγάλη μερίδα των σημερινών νέων διατυμπανίζει την αδιαφορία της στους δικούς της ανθρώπους: στους γονείς της, στους παππούδες της, στους οικογενειακούς της φίλους, στους συγγενείς. Αντέχει και το κάνει; Αληθινά αδιαφορεί; Δεν καταλαβαίνει ή δεν πιστεύει ότι τους κάνει κακό; «Δεν αντέχω κλεισμένη στο σπίτι. Θέλω να βγω, να φέρω κόσμο στο σπίτι, να ξενυχτήσω, να τρυπώσω σε μεγάλες παρέες, να πάω διακοπές». Αυτά μου λέει η κόρη μου, μού εξομολογήθηκε μια φίλη σήμερα το πρωί. Η κόρη φοιτήτρια, η μάνα γύρω στα πενήντα πέντε. Ο πατέρας σκάρτα εξήντα περιμένει να ξεκινήσουν τα χειρουργεία, για να εγχειριστεί. Η μικρή το ξέρει. Δεν αδιαφορεί αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο…

Κάτι άλλο από τι; Τόσες δεκαετίες καλοπέρασης έχουν αφήσει σκληρό το σημάδι τους στην ανατροφή όλων μας. Δεν αντέχουμε να μην υπηρετούμε τον εαυτό μας. Να μην τον κανακεύουμε. Να μην τον βάζουμε σε πρώτη μοίρα. Είναι σε πρώτη μοίρα ο εαυτός μας, όταν ρισκάρουμε να χάσουμε όσους μας αγαπούν; Μεγάλη συζήτηση. Τόσες δεκαετίες καλοπέρασης γεμάτες από υλικά και από πνευματικά αγαθά: καλά σχολεία, ψυχολόγους, ευαίσθητες αναλύσεις, εναλλακτικές κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, σπορ, σπουδές στο εξωτερικό, θεραπεία των τεχνών, απαλλαγή από τη βαρβαρότητα και τη βία, τη βία της εγωπάθειας ή απλώς ευκαιρία για μια αυτοαναφορική ηδονιστική αυτοϊκανοποίηση, κύμβαλον αλαλάζον, που σκεπάζει τις σειρήνες που ηχούν μέσα στη νύχτα και ειδοποιούν ότι το κακό πλησιάζει; Μικρά παιδιά που μαθαίνουν να είναι μόνα. Το επιδιώκουν! Τσιτσιρίζοντας στη φωτιά τους δικούς τους ανθρώπους.