Είναι ωραίο πράγμα να μη σε επιτηρεί κανείς και ας βρέχει. Ας μπουμπουνίζει. Ας πέφτουν βροντές και αστραπές. Ας ρίχνει χαλάζι. Ας κρύβεται ο ήλιος. Σιγά, καλέ! Τί καταλάβαμε με τόσα καλοκαίρια; Ντάλα καλοκαίρι και μας ήρθαν ουρανοκατέβατα τα capital controls. Στεκόμασταν με το ομπρελίνο μας στην ουρά για τα εξήντα ευρώ ημερησίως, όσοι τα είχαμε τέλος πάντων και περιμέναμε υπομονετικά, ανανεώνοντας την αντηλιακή μας, εισπνέοντας τον ιδρώτα των μπροστινών και προσπαθούσαμε διακριτικά να αποφύγουμε το καμάκι των κυρίων της ουράς, οι οποίοι πάντοτε, πάντοτε όμως δεν ήταν του γούστου μας! Ναι τότε είχε ήλιο, αλλά σας ερωτώ: Μήπως είναι καλύτερα τώρα;

Ενώ τώρα; Ξυπνάω το πρωί, ανοίγω το παράθυρο, ανοίγουν και οι ουρανοί και παριστάνω το σαλιγκάρι: περιμένω να κοπάσει η μπόρα και η τρικυμία και να σκάσω μύτη. Από τράπεζα πλέον δεν περνώ. Το καλοκαίρι του 2015 στάθηκε καθοριστικό, για να εξοικειωθώ με τις τραπεζικές ψηφιακές υπηρεσίες. Πλέον για οτιδήποτε χρειάζομαι τηλεφωνώ. Τι ωραία που τα περνάμε! Αρκεί να έχει λεφτά ο λογαριασμός. Πόσα θα πληρώσετε; Πού θα τα πληρώσετε; Σε τι άλλο να σας φανώ χρήσιμος; Ό, τι θέλω λέω, ό, τι μου καπνίσει ζητάω σε ωραίες φωνές ανδροπρεπείς, μελιστάλαχτες, ραδιοφωνικότατες, μέχρι που κακομαθαίνω και σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να είναι έτσι και στη ζωή.

Δεν είναι όμως. Μόλις ανοίξω την μπαλκονόπορτα βρέχει. Τα ρούχα μου μουχλιάζουν στον κάδο του πλυντηρίου. Τα πέδιλά μου παίρνουν νερά. Δεν το αντέχω όλο αυτό. Βγαίνω όμως. Για να μη μουχλιάσω εγώ. Και επειδή η επιτήρηση έχει τελειώσει. Ήδη μας αναβάθμισαν μία ολόκληρη μονάδα. Αυτό θα πει ότι θα ξαναπάω στο Galaxy του Hilton χωρίς να φοβάμαι ότι θα ξεπροβάλει από καμιά γωνιά ο Τόμσεν, αρρενωπός και κυνικός αθεράπευτα, να θέλω να κάνω έγκλημα αντί να διασκεδάσω. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα μάθω ποτέ αν ο Τσακαλώτος συνάντησε ή όχι τη Σκάρλετ Γιόχανσον σε κρυφό ραντεβού, αν ανανέωσε το σακίδιό του, αν η ξινή Ρουμάνα της ομάδας χώρεσε σε ένα νούμερο μεγαλύτερο ταγιέρ, αν αύξησε το πουρμπουάρ στα γκαρσόνια της Πειραϊκής, αλλά όλα αυτά λίγο, ειλικρινά πολύ λίγο με ενδιαφέρουν.

Μου αρέσει να παίζω με τον ήλιο κρυφτό. Να στοιχηματίζω πόσο γρήγορα θα τον συναντήσω την επόμενη μέρα. Νομίζω ότι δε σας γράφω όλη την αλήθεια. Το λατρεύω το καλοκαίρι. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή το έχω απίστευτη ανάγκη. Το φως, τον ελληνικό ήλιο, τη θάλασσα, την ψυχική γαλήνη, τη σιωπή της μεσημεριανής ξεκούρασης. Με κούρασαν τα μπουμπουνητά αφάνταστα. Όπως με κούρασε και η επιτήρηση. Δεν την άντεχα ως λέξη από παιδί. Ούτε καν τη διακριτική. Δε θέλω άλλο να μου λένε τι να κάνω, πώς να κάνω, τι να μην κάνω. Δεν αντέχω να με περιορίζουν. Δεν μπορώ άλλο να ξέρω ότι και στο μέλλον θα έχω περιορισμούς. Τα επτά χρόνια που ζούμε αυτήν την κατάσταση περάσανε και με το παραπάνω. Η ζωή μας σκοτείνιασε σαν τον φετινό Ιούνιο που μεταμφιέστηκε σε Νοέμβρη. Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η κυβέρνηση πολύ θα το ήθελα όμως. Βρέθηκα πολύ νωρίς στη ζωή μου να νοσταλγώ τις κοσμικές σελίδες του Down Town προ εικοσαετίας και το καλοκαίρι ήταν πάντα η εποχή των κοσμικών. Ελπίζω ότι η αναπάντεχη κακοκαιρία δεν είναι ένα μεταφυσικό σχόλιο της φύσης για τη σύγχρονη εθνική μας ιστορία, να μην πω για το μέλλον μας.

Κάθε τέτοια εποχή, ενώ τα σχολεία ετοιμάζονται να κλείσουν, στο νου μου γυρίζουν οι σκιές που μεγαλώνουν και μικραίνουν στον τοίχο του πατρικού μου, ανάλογα με την ώρα της ημέρας που τις φωτίζει. Όταν σκοτεινιάζει, κρύβονται. Όταν χειμωνιάσει χάνονται. Υπάρχουν όμως. Αρκεί λίγο φως, για να ζωντανέψουν.

Καλυψώ Ν. Λάζου - Μπαλτά