Δεν είχαμε ακόμη συνέλθει από τα ξενύχτια του Δεκαπενταύγουστου, όταν αντικρίσαμε ξαφνικά την έξοδο από τα μνημόνια. Νωθροί, μισοζαλισμένοι, με την αλμύρα της θάλασσας στο δέρμα και τα μαλλιά ανακατεμένα από την αυγουστιάτικη αύρα, βρεθήκαμε εκείνο το καταμεσήμερο στην αυλή νεοκλασικού αρχοντικού να ακούμε το διάγγελμα του Θιακιού μπερδεμένο στις μελωδίες των τζιτζικιών του γειτονικού πλάτανου. Στο μυαλό μου οι υποσχέσεις ανακατεύονταν γλυκά με τις μυρωδιές από το μπριάμ που ψηνόταν στον φούρνο της κουζίνας, με την παγωμένη μπύρα, σιγριανή στην καταγωγή παρακαλώ, από τις τελευταίες που καταφέραμε να εντοπίσουμε στην αγορά της Βόρειας Λέσβου. Ξυπνούσε έτσι μέσα μου μια διάθεση απαίτησης για καλύτερες μέρες, για δυνατότερες συγκινήσεις, για στιγμές - σταθμούς ευτυχισμένες και έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν μπορεί η πολιτική να μας τις εγγυηθεί ή αν είμαστε εμείς αρκετοί να τις γευτούμε ερήμην της.

Γύρω μου στην παρέα η συζήτηση είχε ανάψει δυνατότερη από τα νωθρά φετινά καλοκαιρινά πάθη και περιστρεφόταν γύρω από τη γενναιοδωρία της επικείμενης παροχολογίας στη ΔΕΘ. «Μεγαλύτερο αφορολόγητο», «13η σύνταξη», «δώρο», «μείωση του ΕΝΦΙΑ». «Πάντα ζητούσες τα φιλιά που αφήνουνε σημάδι» άρχισα να σιγοτραγουδώ, όσο η ομήγυρη πανηγυρικά αποφαινόταν για τις ημερομηνίες διεξαγωγής των βουλευτικών τα ποσοστά των κομμάτων την απλή αναλογική και το μεταναστευτικό. Φέτος το καλοκαίρι εμπέδωσα πώς προσλαμβάνει και ερμηνεύει ο οπαδός κάθε πολιτικής παράταξης την κρίσιμη δεκαετία που διανύουμε. Άρχισα σοβαρά να σκέφτομαι να διαμορφώσω άποψη προσωπική που λέει και ένα αγαπημένο μου πρόσωπο αλλά ο Αύγουστος είχε άλλα σχέδια για μένα, περισσότερο αμέριμνα και λιγότερο πολιτικά.

Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο Λαζαρέτο, το μικρό νησάκι στο κέντρο του κόλπου, στο Βαθύ και το πιρούνι μου σε μια καλοψημένη μελιτζάνα. Είχα υπηρετήσει στο Θιάκι έναν ολόκληρο χρόνο, πρωτοδιόριστη. Συγκινήθηκα. Από τις αναμνήσεις. Η ώρα περνούσε το τραπέζι άδειαζε, η συζήτηση γινόταν όλο και πιο έντονη, ώσπου κάποιος, ο νεότερος της παρέας ανακοίνωσε ότι θα επισκεφτεί τη Δ.Ε.Θ. Η κυβερνητικά προσκείμενη παράταξη αλάλαξε προσωρινά με ενθουσιασμό: «Η νέα γενιά, οι φοιτητές, στηρίζουν Σύριζα». Αλλά οι μεγάλες ιδέες διαψεύδονται : «Για να δω τον Μαζωνάκη θα πάω, δε θα πάω για τον Τσίπρα» ομολόγησε ο μικρός, προκαλώντας τις επευφημίες των αντικυβερνητικών και τις ηχηρές αποδοκιμασίες των αντιπάλων τους. Τότε ο νέος έσπευσε να διαλύσει κάθε υποψία: «Εγώ τον Μητσοτάκη, ούτε να τον δω, όχι να τον ψηφίσω» είπε και σηκώθηκε νωθρά και αμέριμνα, κατευθυνόμενος προς το σκοινί που κρεμόταν η πετσέτα του. Καθώς η πόρτα της αυλής έκλεινε πίσω του με δύναμη, η απογοήτευση των νέων από την πολιτική σκηνή επιβεβαιωνόταν πανηγυρικά για άλλη μια φορά.

Δοκιμάζοντας δροσερό πεπόνι και φρέσκα αυγουστιάτικα σύκα, με μυζήθρα και βαρύ ελληνικό καφέ, σχολιάζοντας τα σούρτα - φέρτα ενός κοινού γνωστού μας σε gay bar, την αποτυχημένη πλαστική στα χείλη γόνου γνωστής οικογένειας της περιοχής αλλά και τις εξαιρετικές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Μουσικής του Μολύβου, στις οποίες φέτος η υπογράφουσα είχε τη χαρά και την τιμή να συμμετέχει αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι καθοδόν προς την έξοδο του τούνελ της οικονομικής κρίσης, είχαμε πλέον διαμορφώσει ένα ιδιαίτερο life style που περιείχε από όλα: ποιητικές συλλογές, φλερτ, συνταγές, κούρες ομορφιάς, ενδυματολογικούς κώδικες, καλοκαιρινές συνήθειες, ερωτικά και πολιτικά πάθη. Χωρίς να το καταλάβουμε, είχαμε ήδη δραπετεύσει από την κακομοιριά της οικονομικής κρίσης, απολαμβάνοντας τον παράδεισο των προσωπικών μας σχέσεων, των καυγάδων, των διαφωνιών, των πειραγμάτων και του έρωτα, σε μεγάλες νύχτες, με φεγγάρι, αγναντεύοντας την ήρεμη θάλασσα, τα νησιά και τις βάρκες που έβγαιναν για πυροφάνι. Η ζωή είχε δοκιμάσει τις αντοχές και τις αξίες μας, είχε αλλάξει τις αξίες, τις προτεραιότητές μας. Ό, τι επιβίωσε ήταν αυτό που πραγματικά άντεξε στον χρόνο. Ό, τι αληθινά άξιζε να αγαπηθεί. Το πάθος για ζωή γεμάτη νόημα ήταν το σημαντικότερο.

Καλυψώ Λάζου - Μπαλτά

Φιλόλογος