Ο λαός μας λέει πως «σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκάνει». Και «σκύλος» στην περίπτωση μας είναι ο γείτονάς μας ο Ερντογάν και το επιτελείο του. Όλοι αυτοί βρίσκονται σε «διατεταγμένη υπηρεσία» και δεν παύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ να ασχολούνται με τη χώρα μας και τον πρωθυπουργό της που δεν τον αρέσουν και γι’ αυτό πρέπει να τον αλλάξουμε! Όλοι αυτοί μας κάνουν «πόλεμο νεύρων» -«υβριδικό» πόλεμο τον ονομάζουν πολλοί- και δοκιμάζουν την ψυχραιμία της κυβέρνησής μας. Πολλά λένε οι γείτονές μας χρησιμοποιώντας όλους τους «τρόπους πειθούς», όπως είναι η επίκληση στη λογική, η επίκληση στο συναίσθημα, η επίκληση στο ήθος τους (!), η επίθεση εναντίον του αντιπάλου. Κυρίαρχος όμως τρόπος είναι η επίθεση εναντίον της χώρας μας, που προσπαθούν να τη μειώσουν, να την υποβαθμίσουν, να την απαξιώσουν. Έτσι, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και υιοθετώντας το ψεύδος, ισχυρίζονται πως αυτοί είναι οι θεματοφύλακες του διεθνούς δικαίου, η γνήσια έκφραση του ανθρωπισμού, η φωνή της δημοκρατικής συνείδησης κ.λπ., ενώ εμείς είμαστε οι απάνθρωποι που πνίγουν τους μετανάστες που στέλνουν αυτοί, εμείς είμαστε οι κακοί γείτονες, οι ταραξίες της περιοχής κ.λπ. Και ενώ αυτοί αποτυγχάνουν σε όλα τα επίπεδα εμφανίζουν τους εαυτούς τους ως νικητές και υπερασπιστές των απανταχού της γης αδικημένων, θυμίζοντας εκείνο τον νταή που καλούσε τους άλλους να παλέψουν και, ενώ πάντα έχανε, σηκωνόταν με αναίδεια και έλεγε «άλλος άλλος……»!

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι ο κ. Ερντογάν και οι γύρω του χρησιμοποιούν -για εσωτερική κατανάλωση, λένε- τη «συμβουλή» και την «απειλή» εναντίον μας και μας συμβουλεύει εμάς που με τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη και τον Ξενοφώντα χαρίσαμε στον κόσμο την επιστήμη της Ιστορίας, να διαβάσουμε την Ιστορία και να διδαχτούμε από αυτή! Να μάθουμε πως ο πόλεμος είναι «θέμα αριθμητικής» και γι’ αυτό να μη τολμήσουμε να εμπλακούμε σε πόλεμο με την Τουρκία. Το νόημα είναι πως σε ένα πόλεμο νικούν πάντα οι περισσότεροι και στην περίπτωσή μας περισσότεροι είναι οι Τούρκοι και σε ένα πόλεμο με αυτούς θα το πληρώσουμε ακριβά! Με λίγα λόγια ο Σουλτάνος λέει: δώστε μας αυτά που ζητούμε, γιατί , αν δεν μας τα δώσετε, θα τα πάρουμε με τη δύναμη μας και τη βία!

Κι εδώ φαίνεται πόσο ανιστόρητος είναι ο Τούρκος Πρόεδρος και οι Σύμβουλοί του. Αυτός ανατρέχει συνήθως στη Μικρασιατική καταστροφή και αυτή προβάλλει ως παράδειγμα που βεβαιώνει τον ισχυρισμό του. Θα μπορούσε, όμως, να πάει και λίγο πιο πίσω, για παράδειγμα στο 1821, τότε που πολλά «θεριά», με πρώτους τους Τούρκους, προσπαθούσαν να μας καταστρέψουν, αλλά δεν το κατόρθωσαν. Κι εδώ έρχεται στο νου μου το επεισόδιο που περιγράφει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του με τον Γάλλο ναύαρχο Δεριγνύ. Λέει ο Μακρυγιάννης πως εκεί που έφτιαχνε τις θέσεις του στους Μύλους πλησίασε ο Δεριγνύ, για να δει, και του είπε πως αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες και δεν μπορούν να αντέξουν ένα πόλεμο με τον Ιμπραήμ. Και ο Μακρυγιάννης του απάντησε: «Είναι αδύνατες οι θέσεις και εμείς, όμως είναι δυνατός ο θεός όπου μας προστατεύει. Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη , παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο , ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνας πάντοτε ολίγους . Ότι αρχή και τέλος , παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν . Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».

Το επεισόδιο αυτό κλείνει το βαθύτερο νόημα της ελληνικής ιστορίας. Ο ελληνικός λαός αγωνίζεται αμυνόμενος πάντα για την ελευθερία του και αυτός ο αγώνας δεν στηρίζεται σε υλικές δυνάμεις αλλά σε ηθικές. Αυτή είναι η μοίρα των Ελλήνων, να είναι πάντα λίγοι. Οι λίγοι, όμως, Έλληνες νικούν, γιατί δεν λογαριάζουν τον θάνατο και στη λογική των αριθμών προβάλλουν την ηρωική τους «τρέλα». Και αυτό το βεβαιώνει και η παλαιότερη και η πρόσφατη ιστορία μας. Τον 5^ο αι. π. Χ. ξεκίνησαν κάποιοι βάρβαροι λαοί από την Ανατολή, με την καθοδήγηση των Περσών και ήρθαν να καταλάβουν την Ελλάδα. Ο στρατός που κινητοποίησαν σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς κινεί τον θαυμασμό ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα. Ο Ηρόδοτος, για παράδειγμα, μιλά για 1200 πολεμικά πλοία και ανάλογο στρατό! Κι όμως αυτός ο στρατός νικήθηκε από τους λίγους αποφασισμένους Έλληνες που αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της πατρίδας τους και την ελευθερία! Στους νεότερους χρόνους , το 1940, οι Ιταλοί είχαν την ίδια τύχη με τους Πέρσες. Τότε ήταν το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα. Το 1940 ήταν το «Όχι» του Ι. Μεταξά και του ελληνικού λαού. Η Ιταλία σε συνεργασία με την υπόδουλη Αλβανία κινητοποίησε μεγάλες δυνάμεις σε αριθμό και εξοπλισμό, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως αυτά στον πόλεμο παίζουν μικρό μόνο ρόλο.

Ο Σοφοκλής είχε συνειδητοποιήσει τη σημασία που παίζει το ανθρώπινο δυναμικό σε κάθε ενέργεια και βάζει τον Ιερέα να λέει στον Οιδίποδα Τύραννο πως «δεν αξίζει τίποτε ούτε πύργος ούτε πλοίο// αν είναι έρημα από ανθρώπους» (στ. 56-57: ως ουδέν εστιν ούτε πύργος ούτε ναυς// έρημος ανδρών μη ξυνοικούντων έσω). Εγώ θα έλεγα πως η ποιότητα των ανδρών είναι αυτή που δίνει αξία και στον πύργο και το πλοίο και αυτή την ποιότητα των Ελλήνων στρατιωτών από όσο γνωρίζω δεν έχει αμφισβητήσει κανένας μέχρι τώρα. Αντίθετα, πολλοί την έχουν εγκωμιάσει, όπως, για παράδειγμα, ο Τσώρτσιλ που θαύμασε τον ηρωισμό και το αγωνιστικό φρόνημα που έδειξαν οι Έλληνες τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και είπε: «Από εδώ και πέρα δε θα λέμε πως οι Έλληνες αγωνίζονται σαν ήρωες, αλλά πως οι ήρωες αγωνίζονται σαν Έλληνες».

Φαίνεται, λοιπόν, πως η έκβαση ενός πολέμου δεν είναι «θέμα αριθμητικής», γιατί υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που την καθορίζουν. Εξάλλου, και ο πόλεμος Ρωσίας -Ουκρανίας αυτό επιβεβαιώνει. Ας μη συμβουλεύει, λοιπόν, ο Τούρκος Πρόεδρος τους άλλους να μελετήσουν την Ιστορία, αλλά ας τη μελετήσει καλύτερα ο ίδιος. Κάτι θα κερδίσει………