Είναι πολλά τα κρούσματα, Άρη

20/01/2022 - 12:00

Ξύπνησα χαράματα Δευτέρας κάθιδρη! Έβλεπα εφιάλτη! Ήμουν, λέει, η Λόλα, στην ομώνυμη ταινία (είναι που ξέρω να τραγουδάω καλά) και καθόμουν με τον Κούρκουλο αγκαλιά (γιατί τελικά να ξυπνήσω;) στην ταβέρνα, όταν μέσα στη νύχτα ο Μαύρος αρχίζει να τριγυρίζει… Μέσα εγώ και ο ταξιτζής, στην ταβέρνα δεν είχε συνωστισμό, δεν έπαιζε μουσική (βασικό αυτό), δε φορούσαμε μάσκα, πίναμε και αγαπιόμασταν (στον ύπνο όλα γίνονται). Κάνει ο Κούρκουλος να βγει, «μην πας, αγάπη μου, φοβάμαι» λέω εγώ (τι γελάτε; Έτσι έγραφε στο σενάριο) «δεν έχεις εμβολιαστεί ακόμα με την τρίτη δόση». «Πρέπει, Λόλα» μου απαντά και με κοιτάζει με βλέμμα βαθύ, «μόνον αν τους αντιμετωπίσουμε θα είμαστε ελεύθεροι» (και τότε η ελευθερία ήταν μεγάλη υπόθεση). Με τα πολλά σηκώνεται και βγαίνει έξω. Κολλάω εγώ το πρόσωπο στο τζάμι της ταβέρνας, «Γεια σου, Μαύρε» ακούω να του λέει. «Γεια σου, Άρη» του απαντά. Κανείς τους δεν φορά μάσκα. Το υπογραμμίζω. «Γυρεύεις, τίποτα;» τον ξαναρωτά «Πρέπει να χτυπηθούμε, Μαύρε;» «Είναι πολλά τα κρούσματα, Άρη» ακούω να ανακοινώνει. Δεν ήταν στο σενάριο: Τότε η Λόλα (εγώ - Λόλα για τις φίλες μου, με την άλλη σημασία, την όχι πολύ καλή) ανοίγω το παράθυρο, χωρίς μάσκα και ερωτώ: «Μαύρε, είσαι εμβολιασμένος ή ψεκασμένος;» Απάντηση δεν παίρνω. Τρέχω αλαφιασμένη στο μαύρο τηλέφωνο της ταβέρνας και σηκώνω το ακουστικό, σχηματίζω το 100 «Άμεση δράση εκεί; Εδώ απέξω δέρνονται δύο, χωρίς μάσκα! Παίζει και μουσική. Πότε μπορείτε να περάσετε για το πρόστιμο;» 

Εκεί ξυπνώ. Δευτέρα πρωί και όχι τυχαία Δευτέρα. Τα σχολεία ανοίγουν και εγώ οδηγώ, νωρίς το πρωί, πρώτο τραγούδι της διαδρομής «Τρελή κι αδέσποτη». «Πρέφα, με πήρανε» σκέφτομαι, «όπου στραφώ το ίδιο φύλλο χαρτί μου πέφτει». Στο φανάρι πέφτουν διαφημίσεις. Η πόλη αρχίζει να ξυπνά. Κρύο και συννεφιά. Μα αρχίζει έτσι η ρουτίνα, μετά τις γιορτές; Θέλουμε και τα λέμε; Στις πρώτες πρωινές ειδήσεις τα κρούσματα. Τόσα όσο ο μισθός μέσου δημοσίου υπαλλήλου για τέσσερα χρόνια! Οδηγώ και το σκέφτομαι. Λες στην επιστροφή να έχω κολλήσει; Πηγαίνω υγιής, θα γυρίσω ασθενής; Θα το περάσω ελαφριά; Έχω μετρητή οξυγόνου στο σπίτι; Να δανειστώ του σχολείου; «Ντροπή» ξανασκέφτομαι μέσα μου. Στην έξοδο του Μεσολογγίου, δεν είπε ο Κανάρης «Κωνσταντή θα πεθάνεις;» Δεν ταιριάζουν τα καρέ των 200 χρόνων, όπως τα συνδυάζω, το φοβάμαι, πρωινιάτικα, στρίβω δεξιά, παίρνω ανοιχτά τη στροφή, «θα χορέψω τον χορό του Σάκαινα» αγριεύομαι, ύστερα μια δυνατή ανάσα από παγωμένο αέρα και στρίβω το τιμόνι αριστερά. Ούτε τον Γενάρη του 2015 τόσο αριστερά!  

Στο δεύτερο φανάρι ανοίγω τον λογαριασμό του φυσικού αερίου. Ή κοιμάμαι ή ξύπνια ονειρεύομαι. Το τελευταίο ακόμη χειρότερο. Ξαφνικά το καρέ του πρωινού ξυπνήματος είναι πιο ζωντανό από ποτέ: «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» βουίζει στ’ αυτιά μου και σκέφτομαι ότι τελικά κανείς δεν τα τσέπωσε εκείνα τα λεφτά στην ταινία, γιατί ο Μαύρος τις έφαγε και ο Άρης που τον έδειρε, δεν πληρώθηκε, αφήστε που του πήραν και τη Λόλα. «Έπρεπε να παίρνουμε σε ευρώ όσα είναι τα ημερήσια κρούσματα για μισθό» καταλήγω, λίγο πριν την τελική ευθεία για τον προορισμό μου. Παρκάρω και βγαίνω. Έχει πια ξημερώσει. Μια παγωμένη μέρα του Γενάρη, κρύο και συννεφιά. Μα είναι δυνατόν; Επιστροφή στη δουλειά πρώτη μέρα υπό αυτάς τας συνθήκας; Και έξω τα πρόστιμα πέφτουν right through! Και τα κρούσματα στο limit up! Όλα μέσα μου γλυκά μπερδεύονται. Μόνη απόλαυση της ημέρας ο πρωινός καφές: Δεν κολλάει, δεν απαγορεύεται, εξαιρείται από τα προσωρινά μέτρα κατά του κορονοϊού, έχει λίγο ακριβύνει, για να ακολουθούμε και τις τάσεις της εποχής!  

Δευτέρα μεσημέρι κατεβάζω την πρώτη μπάλα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που με κοιτάζει καμαρωτό και ακόμη στολισμένο. «Του χρόνου πάλι;» ρωτώ χωρίς απαίτηση να μου απαντήσει. Η γοητεία της προσμονής!  

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey