Ένα μεσημέρι, στις αρχές Μαΐου 1956, επιστρέφοντας με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό σχολείο για τα σπίτια μας, σταθήκαμε στην πλατεία της Αχερώνης Καλλονής, η οποία σκέπαζε κατά ένα τετράγωνο πλευράς τριάντα μέτρων τον ποταμό Αχερώνα.

Η πλατεία δημιουργήθηκε το 1938 όταν το κοινοτικό συμβούλιο Καλλονής με εγκληματική αφέλεια γκρέμισε την τετράτοξη πέτρινη μεγάλη και φαρδιά πανέμορφη στέρεη γέφυρα, η οποία εικονίζεται στη στήλη σε φωτογραφία των Αδελφών Χουτζαίου που φυλάσσεται στο «Αναγνωστήριο της Αγιάσου». Η γέφυρα της Καλλονής κτίστηκε την εποχή της κυριαρχίας των Γενουατών Γατελούζων στη Λέσβο (1355-1462) και επισκευάστηκε το 1564 από την περιουσία της Μονής Λειμώνος χάριν της κοινωφελείας του Μητροπολίτη Μηθύμνης αγίου Ιγνάτιου Αγαλλιανού και του γιου του Μεθόδιου, ηγουμένου της Μονής Λειμώνος, όπως καταγράφεται στο μεταφρασμένο οθωμανικό έγγραφο του Ζαπίτη του χωριού Δάφια, Ελχάτζ Χασάν, δημοσιευμένο στο βιβλίο του Σταύρου Καρυδώνη: «Τα εν Καλλονή της Λέσβου Μοναστήρια του Αγίου Ιγνατίου», Κωνσταντινούπολη 1900, σ. 72-73. «Η επί του χειμάρρου Αχερώνης γέφυρα» ξανακτίστηκε το 1676 όπως και «η παρ’ αυτήν κρήνη» το 1688 με έξοδα του Μητροπολίτη Μηθύμνης Μακαρίου Γ΄. (Ό.π., Στ. Καρυδώνης, σ. 232).

Εκείνο το αξέχαστο μεσημέρι του 1956, σταθήκαμε μαζί με πολύ κόσμο στην πλατεία, για να δούμε τη μεγάλη μπουλντόζα που έσκαβε στον ποταμό, προκειμένου να ανοιχτούν τα θεμέλια επέκτασής της. Ο πρόεδρος της κοινότητας, πλαισιωμένος από το συμβούλιό του και δύο μηχανικούς της Νομαρχίας, επεδείκνυε περιχαρής τα μεγαλεπήβολα σχέδια και ανέλυε το πρόγραμμα κατά το οποίο: «εντός της τρεχούσης δεκαετίας με τας ετησίας επαναλαμβανομένας γενναίας πιστώσεις του δραστηρίου Υπουργείου Δημοσίων Έργων, ο Αχέρων θα καλυφθεί ολοσχερώς! Αι τέσσαρες γέφυραι θα ενωθώσι μεταξύ των σταδιακώς και τοιουτοτρόπως θα αποκτήσωμεν πλατείαν μεγαλυτέρας εκτάσεως και αυτής ταύτης της Ομονοίας Αθηνών!»

Οι καταστηματάρχες ενθουσιασμένοι χειροκροτούσαν υποστηρίζοντας πως έτσι έγινε με τον Κηφισό και Ιλισό Αττικής, οπότε αναδείχθηκαν και πλούτισαν τα γύρω τους προάστια. Οι κάτοικοι του Ανατολικού και Δυτικού Μουράγιου ικανοποιημένοι έλεγαν ότι τα νεοκλασικά σπίτια τους, που ήταν κτισμένα στις δυο απέναντι όχθες του Αχερώνα, θα αποκτούσαν τεράστια αξία και ότι θα νοίκιαζαν τους κάτω ορόφους τους σε μαγαζιά.

Όταν σταμάτησε η μπουλντόζα πλησιάσαμε τη γιαγιά μου, την κυρά-Ευρυδίκη Καρέκου, που ακουγόταν από το σπίτι της να φωνάζει: «Είναι παλαβοί! Θα μουλώσουν τον ποταμό! Θα κόψουν ευκάλυπτους, πλατάνια, ακακίες και σκαμνιές. Ε! εσείς, που ξεριζώνετε σήμερα τον μεγάλο πλάτανο, δεν είδατε πάνω του τις πενήντα φωλιές που έφτιαξαν οι δεκοχτούρες, καρδερίνες, φλώροι και σπίνοι; Δεν καταλαβαίνετε ότι στον σκεπασμένο με τσιμέντα ποταμό θα τρέχουν δαιμονισμένα τα αυτοκίνητα, αναγκάζοντάς μας να κλεινόμαστε στα σπίτια για να μη μας τσαλαπατήσουν; Θα το δείτε! Μέσα στον Αχερώνα θα μαζευτούν βολάδες, ξύλα, πέτρες, βρομιές και σκουπίδια και θα μουλώσει! Τότε, για να ανασάνει, θα πλημμυρίζει και θα περνά πάνω από το μακρύ σκέπασμά του ορμώντας μέσα στα σπίτια χωρίς να φταίει εκείνος! Μια μέρα θα σαπίσουν τα παλιοσίδερα των τσιμέντων και θα ανοίξουν μεγάλες τρύπες που θα χάσκουν, όπως χάσκουν τώρα αυτοί μαζί με τον πρόεδρο!»