Τον Ακη τον γνώρισα το 1979, όταν ήταν 40 χρονών. «Πρώτος μεταξύ ίσων» στην ισχυρή τριάδα των μελών του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ (Τσοχατζόπουλος, Γεννηματάς, Λαλιώτης) αλλά είχε κατακτήσει το δικαίωμα όλοι να τον ξέρουν και να αναφέρονται σ’ αυτόν με το μικρό του όνομα. Και ας ήταν ο Γεννηματάς ο πιο ζεστός από τους τρεις. Καθένας από τα 7 - αν δεν απατώμαι για τον αριθμό - μέλη τότε του Εκτελεστικού Γραφείου είχε την ευθύνη για έναν τομέα ή για μια επιτροπή. Αυτός για την Επιτροπή Οργανωτικού, ο Γεννηματάς για την ΕΑΤΟΠ (Επιτροπή Αυτοδιοίκησης) ο Λαλιώτης για τη νεολαία, ο Γείτονας για το Οικονομικό κλπ. Στην πανίσχυρη Επιτροπή Οργανωτικού τότε εγώ, με Γραμματέα της Επιτροπής το Νίκο Καργόπουλο, ο «Βενιαμίν» της παρέας στα 22 μου χρόνια, υπεύθυνος στην αρχή για τα νησιά του Αιγαίου και από το 1980 ως το 1982 που παραιτήθηκα, υπεύθυνος για όλη τη Βόρεια Ελλάδα και ένα κομμάτι της Αττικής. Μιας και ο Ακης όπως είπαμε ήταν υπεύθυνος για το Οργανωτικό, είχα μαζί του αρκετές συνεργασίες. Φίλοι δεν ήμασταν  βέβαια αλλά υπήρχε πιστεύω μια αμοιβαία συμπάθεια και αλληλοεκτίμηση.

Τέλος της Άνοιξης του 82, σε μια δραματική συνεδρίαση της Επιτροπής με παρούσα σύσσωμη την ισχυρή τρόικα του Εκτελεστικού Γραφείου,  παραιτηθήκαμε 9 άτομα από την Επιτροπή Οργανωτικού, υπό την πίεση των οργανώσεων που καθοδηγούσαμε, που έβλεπαν μαζί με μας το κόμμα μετά την εκλογική νίκη και την κατάκτηση της κυβέρνησης να χωρίζεται …σ’ αυτούς  που κυβερνούν και σ’ αυτούς που απλά κάνουν τη λάντζα και καλούνται παρά ταύτα να απολογούνται για τις πράξεις και παραλείψεις των πρώτων! (Ήμασταν έντεκα όσοι είχαμε συνεννοηθεί να παραιτηθούμε, το κάναμε οι εννιά και τους δύο που …ξέχασαν να κλείσουν την τοποθέτησή τους με το επιμύθιο «γι αυτό θέτω την παραίτησή μου στη διάθεση του Προέδρους και του Εκτελεστικού Γραφείου» τους αντάμειψαν με κομματικές αργότερα και με κυβερνητικές θέσεις, εμάς που το …θυμηθήκαμε, ένα χρόνο μετά μας διέγραψαν)!

Ο Άκης ήταν Υπουργός Δημοσίων Έργων στη πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το καλοκαίρι του 1982 στον πρώτο ανασχηματισμό (αναδόμηση τον έλεγε ο γνωστός και για τις γλωσσοπλαστικές του ικανότητες Ανδρέας) δημιουργείται θέση Υφυπουργού στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων και ορίζεται Υφυπουργός ο τότε βουλευτής Ημαθίας Βασίλης Παπαγιάννης. Έχοντας γνωριμία έως και φιλία με το Βασίλη, αφού μέχρι πριν λίγο ήμουν ο καθοδηγητής (και) της οργάνωσης της Ημαθίας που είχε σημειωτέον τη φήμη της καλύτερης οργάνωσης της Ελλάδας, με παρακαλεί να αναλάβω άτυπα Διευθυντής του γραφείου του στο Υπουργείο. Αν και προβληματισμένος από την πορεία του κόμματος, εξ ου και η πρόσφατη τότε  παραίτησή μου από την Επιτροπή Οργανωτικού, δεν θέλησα να του χαλάσω το χατίρι και ανέλαβα τη θέση για ένα ολόκληρο χρόνο από τον Αύγουστο του 82 ως τον Αύγουστο του 83, οπότε και παρατήθηκα, λίγο πριν τη διαγραφή μου από το κόμμα.

Ξανά λοιπόν σε επαφή με τον Ακη, συμμετείχα σε συσκέψεις στο γραφείο του, ποτέ δε μου έδειξε να έχει επηρεαστεί στη συμπεριφορά του απέναντί μου σε προσωπικό επίπεδο από τη θέση που είχα πάρει στα εσωκομματικά και την παραίτησή μου από την Επιτροπή που δεν έπαυε να έχει την ευθύνη της.

Οι παλιότεροι,  ίσως θα θυμούνται ότι τόσο προεκλογικά όσο και στα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του, το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Ανδρέας, είχαν επενδύσει πολλά στις καλές έως προνομιακές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο. Σε ένα ταξίδι λοιπόν τον πρώτο καιρό της Πρωθυπουργίας του στην Αλγερία, συμφώνησε και υπέγραψε ένα προσύμφωνο με την κυβέρνηση της χώρας αυτής, για την κατασκευή από Ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες τριών πολεοδομικών συγκροτημάτων αποτελούμενων συνολικά από 10.000 σπίτια με τις αντίστοιχες υποδομές σε κοινόχρηστους χώρους και πολεοδόμηση. Εργο τεράστιο, τόσο ως κατασκευή όσο και ως οικονομικό αντικείμενο, με τις πανίσχυρες τότε Ελληνικές τεχνικές εταιρίες να διαγκωνίζονται μόνες ή με διεθνείς συνεργασίες για τη διεκδίκησή του.

Την ευθύνη για τις διαδικασίες ανάθεσης ανέλαβε ως πιο κοντινό το Υπουργείο Δημοσίων Εργων. Και εκεί άρχισε το ...πανηγύρι!  Τα ψουψουψου και τα μουμουμου στους διαδρόμους του Υπουργείου, τα πλησιάσματα από εταιρίες κολοσσούς, τα ταξίματα και πάει λέγοντας. Μόνο εμένα, που δεν ανήκα στο κάτω - κάτω στο στενό πυρήνα αυτών που θα «έκοβαν το καρπούζι» με είχαν πλησιάσει από 2-3 εταιρίες. Ήμουν περίεργος να δω ποιος θα είναι ο νικητής ή έστω οι νικητές σ’ αυτό το άτυπο μπράντεφερ και τότε ο Τσοχατζόπουλος έδωσε μια  σολομώντεια κατά τη γνώμη μου λύση.

Μας μάζεψε σε μια συνάντηση, όλους από το επιτελείο σύμβουλων και πολιτικών στελεχών του Υπουργείου που είχαμε γνώση σε οικονομικά ή τεχνικά θέματα και μας είπε περίπου τα εξής: Κύριοι, το έργο έχει τεράστια σημασία για τη χώρα μας τόσο από πλευράς οικονομικής όσο και από πλευράς κύρους και προβολής της ίδιας της Ελλάδας και του κατασκευαστικού δυναμικού της. Πρέπει επομένως με τις αποφάσεις μας να διασφαλίσουμε τόσο την κατασκευαστική ποιότητα και αρτιότητα όσο και την οικονομική διαφάνεια, γιατί θα βρεθούν πολύ πρόθυμοι να μας κατηγορήσουν για επιλεκτική αντιμετώπιση των υποψηφίων αναδόχων. Ποια είναι η λύση λοιπόν; Θα συντάξετε με βάση τους δημοσιευμένους ισολογισμούς και στοιχεία που θα ζητήσετε έναν κατάλογο από τις 8 μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρίες της χώρας μας που ειδικεύονται σε έργα στο εξωτερικό, θα σταθμίσετε τα οικονομικά τους αποτελέσματα και μεγέθη (τζίρο και στοιχεία ενεργητικού) της τελευταίας τριετίας και από τη στάθμιση αυτή θα προκύψουν τα ποσοστά συμμετοχής της κάθε μιας εταιρίας σε μια κοινοπραξία που θα τους καλέσουμε να συστήσουν και αυτή θα εκτελέσει το έργο. Ετσι αφενός θα εμπλέξουμε το σύνολο σχεδόν του κατασκευαστικού δυναμικού της χώρας μας και αφετέρου θα εξασφαλίσουμε οικονομική διαφάνεια και ισότιμη αντιμετώπιση όλων με βάση αντικειμενικά κριτήρια.

Οι διαδικασίες αυτές έγιναν λίγο πριν την αποχώρησή μου από το Υπουργείο και έτσι δεν έμεινα για να παρακολουθήσω την υλοποίηση αυτής της λύσης. Και μάλιστα τελικά το έργο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, αφού το προσύμφωνο δεν έγινε ποτέ οριστική συμφωνία. Αλλωστε με τους φίλους μας τους  Άραβες είναι γνωστό ότι από την κατ’ αρχήν συμφωνία μέχρι την τελική υλοποίηση μεσολαβεί πολύ δρόμος και αυτή ήταν μια από τις αιτίες που διαψεύστηκαν πολλές από τις προσδοκίες στα πρώτα χρόνια του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, εγώ έφυγα όπως έφυγα από το ΠΑΣΟΚ, όμως για αρκετά χρόνια μετά σε συζητήσεις μου, όταν ήθελα να απαντήσω σε κουβέντες του στυλ «όλοι τα πιάνουν» ή «παντού υπάρχουν μίζες» χρησιμοποιούσα αυτή την ιστορία που είδα με τα μάτια μου ως παράδειγμα,  για το ότι υπάρχει τρόπος να κινηθείς στην πολιτικής με διαφάνεια φτάνει να το θέλεις.

Πέρασαν τα χρόνια, τον Ακη τον ξαναείδα μια φορά ως Υπουργό όταν είχαμε κληθεί μεταξύ άλλων ως Νομαρχιακοί Σύμβουλοι γύρω στο 96-97 αν θυμάμαι καλά σε μια δεξίωση στο Κιόσκι,  όπου και πάλι ήταν φιλικός μαζί μου,  σα να μην είχε συμβεί τίποτα  και από τότε η μόνη επαφή ήταν κάποια χαιρετίσματα που έστελνα ή έστελνε μέσω κοινών γνωστών.

Η έκπληξη και η πικρία μου ήταν τεράστιες όταν παρακολούθησα μετά από χρόνια την πέραν πάσης αμφιβολίας εμπλοκή του σε σκάνδαλα και παράνομες οικονομικές δοσοληψίες που τον οδήγησαν στο διασυρμό και την απαξίωση. Και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι  με θλίψη, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που είχε καταφέρει, εμένα τον πες με αφελή, αλλά και άλλους, να τον θεωρούμε ως υπόδειγμα εντιμότητας να κηλιδώσει τη ζωή του σε τέτοιο βαθμό που να δικαιώσει τους εχθρούς του και να κάνει να ντραπούν οι φίλοι του.

Θεός σχωρέσ’ τον….