Όταν στην πολιτική ζωή μιας χώρας δεσπόζει, επί 16 χρόνια, ο ένας και αυτός ο ένας επανεκλέγεται για άλλα πέντε χρόνια, όλα να τα περιμένεις. Ακόμα και να μιλάει για δημοκρατική επανάσταση από το μεσημέρι της τελευταίας εκλογής του. Είπε λοιπόν ο Ταγίπ Ερντογάν (πρώην και επόμενος πρόεδρος της Τουρκίας) το μεσημεράκι της Κυριακής ότι: «Με αυτές τις εκλογές περνάμε στο προεδρικό σύστημα που θα μας ανεβάσει σε νέο επίπεδο πολιτισμού».

Τώρα, πώς ήξερε από το μεσημέρι ότι η Τουρκία αργά το βράδυ θα πατήσει το πρώτο σκαλί που θα την ανεβάσει σε νέο επίπεδο πολιτισμού;

Μάλλον είχε τις πληροφορίες του. Ή, πάλι, ίσως αυτό να σημαίνει νέο επίπεδο πολιτισμού: να γνωρίζεις την έκβαση ενός γεγονότος προτού αυτό γίνει γεγονός ή ακόμα και να κατασκευάζεις ένα γεγονός.

Όπως, για παράδειγμα (προσωπική μου εκτίμηση), το «αποτυχόν πραξικόπημα» νωρίς το βραδάκι της 15ης Ιουλίου 2016, που αν και αποτυχόν, μια χαρά του πέτυχε του Ερντογάν, αφού του άνοιξε το δρόμο προς τα πεπρωμένα της δημοκρατικής επανάστασης (δημοκρατικής με όριο εισόδου στη Βουλή το 10%!).

Και άλλων πολλών δημοκρατικών επαναστάσεων, που τις σκέφτεται, αλλά δεν έχει ακόμα αποφασίσει να τις ανακοινώσει στο λαό του.

Όπως, φέρ’ ειπείν, ο σταθερός εφιάλτης του (επίσης προσωπική μου πεποίθηση) που λέγεται Μουσταφά Κεμάλ, ιδίως εκείνο το ερεθιστικό Ατατούρκ, τα αγάλματα και τα κάδρα του!

Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο από τα δυο δικά μας παιδιά, τον ανθυπολοχαγό και τον μόνιμο λοχία (γεγονός πήγε να κατασκευάσει και κει), που τα κρατάει, τέσσερις μήνες τώρα, στις φυλακές της Αδριανούπολης.

Τέτοια δημοκρατική ολιγαρχία έχουν να δουν τα μάτια μας από εποχής σουλτάνων! Μήπως;

Πέτρος Μανταίος