«Η Ιστορία διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από την Ιστορία» λέγει ο Έγελος. Για να διδαχθεί κανείς από την Ιστορία, πρέπει πρώτον, να την μελετήσει (όχι, απλώς, να την διαβάσει), να καταλάβει, δηλαδή, το γιατί και το πώς άρχισαν και εξελίχθηκαν τα ιστορικά γεγονότα, ποιες ήταν οι αιτίες που τα προκάλεσαν, ποιοι παράγοντες τα επηρέασαν και ποιες συνέπειες είχαν για την ζωή των ανθρώπων. Από κει και πέρα εξαρτάται από τη νοημοσύνη και τη θέλησή του «τα παθήματα να γίνουν μαθήματα».

Στην Ελλάδα, η γνώση της Ιστορίας, τόσο της Παγκόσμιας, όσο και της Ελληνικής, είναι λειψή έως μηδαμινή. Και το πιο χειρότερο: σε πολλές περιπτώσεις παραχαράσσεται η αλήθεια των ιστορικών γεγονότων από «ιστοριογράφους» που βλέπουν και εξιστορούν όσα συνέβησαν στην εποχή τους ή σε προγενέστερες εποχές μέσα από τον υποκειμενικό ιδεολογικό τους φακό. Έτσι κάποια ιστορικά «συγγράμματα» (ή Φυλλάδες), αντί να φωτίσουν την «αθέατη πλευρά» των γεγονότων, επιχειρούν - με τη χρήση του «παραμορφωτικού φακού» τους - να απενοχοποιήσουν ή να δικαιώσουν πολιτικές θεωρίες και θέσεις, να στιγματίσουν ή να ηρωοποιήσουν πρόσωπα και καταστάσεις, να εξιδανικεύσουν ή να καταδικάσουν ενέργειες και αποφάσεις, με αποτέλεσμα  αντί της διδαχής και του σωφρονισμού, να καλλιεργούν τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, την προκατάληψη και την πίστη σε σκοτεινές και συνωμοτικές δυνάμεις.

Και, βέβαια, για την άγνοια ή την κατανόηση του «ιστορικού γίγνεσθαι» μεγάλη είναι η ευθύνη του εκπαιδευτικού μας συστήματος, όπου η διδασκαλία της Ιστορίας δεν διαφέρει από την διδασκαλία των… Θρησκευτικών.

Εάν, λοιπόν, διαθέταμε τη γνώση της Ιστορίας και αυτή η γνώση είχε «μεταβολιστεί» σε ικανότητα κριτικής ερμηνείας και αποτίμησης της σημασίας των ιστορικών γεγονότων, δεν θα είχαμε έναν πρωθυπουργό να αγνοεί ότι η «Εξέγερση του Ίλιντεν» αποτέλεσε την απαρχή του αλυτρωτικού κινήματος των Σλαβομακεδόνων για τη δημιουργία αυτόνομου Μακεδονικού κράτους, που θα περιλάμβανε και τη Θεσσαλονίκη.

Εάν γνωρίζαμε την ελληνική ιστορία και είχαμε αφομοιώσει τα διδάγματά της, δεν θα εμφανιζόμαστε στη διάρκεια της μεγαλύτερης Μεταπολεμικής κρίσης, αντί να ενώνουμε τον λαό και να ενδυναμώνουμε την εθνική προσπάθεια, να ανασύρουμε από τα σκοτεινά υπόγεια της Ιστορίας μας τους εμφυλιοπολεμικούς εφιάλτες των «Δοσίλογων» και των «Γερμανοτσολιάδων» και δεν θα κραδαίναμε τα αδελφοκτόνα «χαντζάρια» με το σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»!

 Εάν η νεολαία μας, αντί να επιδιώκει την… ηρωοποίησή της στις «καταλήψεις» των Σχολείων, στα Εξάρχεια των πυρομανών και στις «ερυθρές ταξιαρχίες» του «Ρουβίκωνα»,… συνομιλούσε με τον Θουκυδίδη και τον Πολύβιο, θα καταλάβαινε αυτό που λέγει ο Εμμανουήλ. Ροΐδης: «έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».

Εάν γνωρίζαμε την ελληνική Ιστορία, ίσως να μην κυριαρχούσε στον λαό -και ιδιαίτερα στη νεολαία μας- το πνεύμα της απαισιοδοξίας και της παραίτησης, ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα της χώρας μας: ότι είναι αδύνατο να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση, ότι είναι αδύνατο να σταθούμε όρθιοι μέσα στη ζώνη του ευρώ, ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ηγεσία και καμιά διαφορετική -από τη σημερινή- διακυβέρνηση της χώρας, ικανή να συνενώσει τον λαό σε μια αποτελεσματική εθνική προσπάθεια και να βάλει τις βάσεις για την υγιή οικονομική ανάπτυξη και την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα, σε ισότιμη σχέση με τα ευνομούμενα και πολιτισμένα κράτη.

Εάν άκουγαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο του 1910 - 1914 πώς μπόρεσε, μετά την πτώχευση του 1893, μετά την Εθνική Καταισχύνη του 1898 και μετά το κίνημα στο Γουδί, το 1909, να συνενώσει το λαό και να κυβερνήσει τη χώρα -που ήταν καταχρεωμένη και πισθάγκωνα δεμένη με τα δεσμά του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (Δ.Ο.Ε.)- και, τελικά, να πραγματοποιήσει το, μέχρι τότε, ακατόρθωτο εθνικό όνειρο, την εθνική ολοκλήρωση με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, θα μάθαιναν ότι τα πάντα είναι δυνατά, εάν οι Έλληνες αποφασίσουν να εκλέγουν πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι διαθέτουν εθνική συνείδηση που δεν συμβιβάζεται με τα διχαστικά συνθήματα και τις σκοπιμότητες της μικροπολιτικής.

Και επειδή Ελευθέριος Βενιζέλος γεννιέται μια φορά στα εκατό χρόνια, ας κοιτάξουμε να βρούμε ηγέτες που λένε -τουλάχιστον- τα λιγότερα ψέματα, ηγέτες που μπορούν να πάνε μπροστά τη χώρα, έστω, δυο βήματα.

Ποιος ξέρει; Με δυο βήματα μπορεί να ανοιχτεί ένας μεγάλος δρόμος που θα χωρέσει τα όνειρα και τις προσδοκίες ολόκληρου του λαού!