Φίλη, και πολύ στενή μάλιστα, δυσανασχετεί τον τελευταίο καιρό, για τα «κυνικά», όπως τα χαρακτηρίζει η ίδια τουλάχιστον, σχόλια, που συνοδεύουν αναρτήσεις της σχετικές με θέματα ερωτικών σχέσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Θυμώνει με όλους, θυμώνει και μαζί μου- μαζί μου λιγότερο είναι η αλήθεια: με κατηγορεί ότι δεν την υποστηρίζω με σχολιασμούς η έστω με τα συνηθισμένα: καρδούλες, χεράκια, χαμογέλα και όλα τα αντίστοιχα εικονομηνυματα.

Η αλήθεια είναι ότι ακούω πολλούς φίλους τον τελευταίο καιρό να έχουν βαρεθεί τη συχνή επικοινωνία μέσα από κοινωνικά δίκτυα. Προσωπικά αποφεύγω σταθερά τη διάδραση. Τη βαριέμαι αφόρητα. Οπότε σπάνια σχολιάζω. Το μονό πλεονέκτημα που αναγνωρίζω σε όλα αυτά είναι ότι σου επιτρέπουν να κρατάς επαφή από απόσταση πάντοτε με πρόσωπα που έχεις πολύ καιρό να συναντήσεις για αντικειμενικούς λόγους.

Είναι επίσης γεγονός ότι δεν βρίσκω κανένα ενδιαφέρον να συζητώ για ερωτικά θέματα και μάλιστα στο facebook. Μου φαίνεται εντελώς γελοίο να αναρτώ στον τοίχο μου μηνύματα από ιστοσελίδες αμφιβόλου αισθητικής και περιεχομένου και να επαναλαμβάνω ανοησίες και τυποποιημένα τσιτάτα για προσωπικές σχέσεις, οι οποίες, όπως και αυτοί που τις συνάπτουν, είναι μοναδικές και κυρίως δεν με αφορούν. Συμπληρώνω ότι συνήθως όταν προσωπικά ζητήματα συζητιούνται δημόσια, συνήθως αφορούν αποτυχημένες η ανικανοποίητες καταστάσεις και αυτό είναι μάλλον παραπλανητικό, γιατί οι ερωτικές σχέσεις είναι βιωμένες ιστορίες και όχι δημιουργήματα της φαντασίας ούτε μοιρολόγια και κλαυθμοί. Επιπλέον νομίζω πως όταν κάποιος απολαμβάνει μια ερωτική σχέση, τη ζει, δε μίλα γι’ αυτήν σε αγνώστους αποδέκτες, όπως συμβαίνει στα κοινωνικά δίκτυα, και σε κάθε περίπτωση λύνει τα οποία προβλήματα του με τον/την σύντροφο και τους οικείους του, χωρίς δραματικές δημόσιες δηλώσεις και υπερβολές. Τέλος νομίζω ότι τα ερωτικά ζητήματα είναι πολύ υπερτιμημένα, για να απασχολούν τόσο πολύ τις ζωές όλων μας. Κάποτε γίνονται και μάλιστα στην προβληματική τους εκδοχή ανασταλτικοί φορείς στην εξέλιξη του απελπισμένου και αυτό και αν μου φαίνεται ηττοπαθές και προβληματικό.

Όλα αυτά η φίλη αδυνατεί να τα δεχτεί. Έρωτας γι’ αυτήν είναι να κλαψουρίζουμε, να θυμόμαστε φράσεις, περιστατικά, εμπειρίες, πληγές, να ζητάμε ρέστα από κάποιους που δε μας οφείλει (αυτό είναι το μόνο σίγουρο) και να θεωρούμε τον εαυτό μας προϊόν των τραυμάτων και των σχέσεων του παρελθόντος. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε διαμορφωθεί και από αυτά. Στον βαθμό που κάποια πρόσωπα ήταν και παραμένουν σημαντικά στη ζωή μας. Το τελευταίο είναι εξαιρετικά δύσκολο, συνεπώς δεν είναι καθόλου περίεργο ότι αρκετοί άνθρωποι δε δείχνουν να θυμούνται επεισόδια και πρόσωπα που οι απανταχού φίλοι και γνωστοί επιμένουν να τους υπενθυμίζουν: «Μα δεν θυμάσαι που εσύ…». Θυμάται. Κανείς δεν ξεχνά. Απλά έχει προχωρήσει. Περισσότερο από τον άλλο που επιμένει να «θυμάται». Δεν τον αφορά η ιστορία. Ούτε αισθάνεται ότι του προσθέτει κάτι που συμπληρώνει την εικόνα του, όπως τη φαντάζεται. Είναι αυτό που λέμε ότι, καθώς περνούν τα χρόνια κάποια πρόσωπα δε χωράνε στη ζωή μας. Αντίστοιχα και εμείς στη ζωή κάποιων άλλων. Ανθρώπινο και κατανοητό. Αν μάλιστα σκεφτεί κάνεις πόσο σύντομη είναι η ζωή, πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια και πόσες εμπειρίες ευτυχισμένες μας περιμένουν στο μέλλον, πόσα πρόσωπα που δεν γνωρίζουμε ακόμη θα έρθουν και θα φύγουν, θα γίνουν σημαντικά η ασήμαντα ύστερα από κάποια χρονική περίοδο και θα αντικατασταθούν από άλλα, θα καταλάβουμε ότι αναδρομές και αναμνήσεις ανήκουν στα πολύ βαθειά γήρατα.

Ένα τελευταίο που εξοργίζει τη φίλη μου είναι η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν «πρόσωπα του μακρινού παρελθόντος». Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι όλοι σέβονται το πρόβλημα, την αδυναμία, την ασθένεια άλλα καθένας ζει τη δική του ζωή άρα τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι λόγος, για να επιστρέφει σε πρόσωπα που έχει αφήσει πίσω του. «Ο ρομαντισμός πέθανε» λέει με τεράστια απογοήτευση. Πώς να συνεννοηθείς;