Φίσκα σπουδαστές το πούλμαν, ο Θωμάς ο αχτύπητος ο οδηγάρας στο βολάν, κι η αφεντιά μου, ο πολύ αυστηρός μέσα στην τάξη, ο χίμα στο μη εκπαιδευτικό κομμάτι των εκδρομών, ο τελειομανής διευθυντής του ΤΕΙ, να εισπράττω την αμοιβή μου ομόφωνα και συνθηματικά:

- Ένας είναι ο αρχηγός!! Ο Γιωργάκης ο καλός!!

Ανηφορίζαμε, που λέτε, εκεί, Άλπεις μεριά, να φτάξουμε Βιέννη. Από Μιλάνο ερχόμασταν. Κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι και βιαστικοί να προκάνουμε ανοιχτά το Πανεπιστήμιο για την προγραμματισμένη ενημέρωση. Μα έλα ντε που μπροστά μας, ένας φλεγματικός μεσήλιξ Αυστριακός, με τα κουτσούβελά του στη BMWάρα του μέσα, πήγαινε σημειωτόν;.

Μπιιιμπ, μπιιιμπ ο δικός μας, τίποτα αυτός. Θερμόαιμοι γαρ εμείς, και Μεσογειακοί, και Έλληνες, και εικοσπεντάρηδες κατά μέσον όρο, τουτέστιν να χοχλακάει το αίμα, αφήκα τα γκέμνια χαλαρά, χτυπάει ένα σπέσιαλ γκάζωμα ο Θωμάς, στροφή ξεστροφή, προσπέρασε ελαφρώς ή άκρως επικίνδυνα και παράνομα, μπήκαμε στην ισιάδα και, τέρμα τα γκάζια, εν μέσω χειροκροτημάτων για τον οδηγάρα μας και, που θα προφταίναμε το ραντεβού μας.

Αμ δεε…

Στην επόμενη στροφή, παγώσαμε στο άκουσμα της αστυνομικής σειρήνας και στη θέα του περιπολικού και των πολιτσμάνων που, ειδοποιημένοι ως μάθαμε από τον προπορευόμενο φλεγματικό μεν, φιλόπατρι και νομοταγή δε, Αυστριακό, (όχι-όχι, δεν είχε τότε, 1977, κάμερες στους δρόμους), μας σταματήσανε, κι ακόμα μας ανακρίνουν. Και επί τόπου, καταβάλαμε για πρόστιμο, όλο μας το χαρτζιλίκι!. Θα παίρνανε και το δίπλωμα του Θωμά, αλλά, με λυπηθήκανε που δεν μπορούσα να ταΐζω και να κοιμίζω τόσους μαντραχαλαίους σε ξένο τόπο, μας το χαρίσανε.

Σε όλη τη μετέπειτα διαδρομή όμως, και στα επόμενα ταξίδια, ήμασταν «κυρίες».

Κι αναρωτιέμαι: Είναι ρε παιδιά καλό ή κακό αυτό που μας έμαθε η γιαγιά μας, να μη γίνουμε Ιούδες και Ισκαριώτες, και να μη προδίνουμε;

Σίγουρα δεν είναι σωστό για μικροπράγματα να κάνουμε καταγγελίες, και, προς θεού, όχι τις αποκαλούμενες ρουφιανιές. Δε λέω να σηκώνουμε το χέρι και να μαρτυράμε το συμμαθητή μας ή το συνάνθρωπό μας για ψύλλου πήδημα, αλλά, θαρρώ, χρειάζονται μερικά όρια.

Ο διπλανός μας παρανομεί εις βάρος του συνόλου, εις βάρος της πατρίδας μας, κι εμείς τον βλέπουμε κι αγανακτούμε κι ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μας και αρκούμαστε στο «δε βαριέσαι» ή, στο καταστρεπτικότατο, «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα»;

Μα ναι. Ο καθ’ ένας από μας, μπορεί και πρέπει να ξετρυπώσει κι ένα κακό, μικρό ή μεγάλο φιδάκι. Για να συμμορφωθεί ή να εξαφανιστεί.

Όχι από κακία, ούτε από μίσος, αλλά από αγάπη για το σύνολο και τον ίδιο τον παρανομούντα, αφού και δικό του συμφέρον είναι, να έχουμε μια Ελλαδούλα νοικοκυρεμένη και με Έλληνες που να σέβονται -Αμήν και πότε!- εμάς όλους, και να αγαπάνε τα παιδιά όλων μας.

Στο κάτω-κάτω, αν βλέπουμε την παρανομία και δεν την καταγγέλλουμε, τη συγκαλύπτουμε και θαρρώ συνπαρανομούμε. Κάτι δηλαδή σαν τους κλεπταποδόχους.

Θα μου πείτε, κι αν κάνουμε μια καταγγελία, θα σάξει τίποτα; Ναι. Έχετε δίκιο. Συνηθίζεται, οι νόμοι στον τόπο μας να υπάρχουν, και να ‘ναι και καλοί, μα τους έχουνε για τις βιβλιοθήκες. Δεν εφαρμόζονται. Μεγάλο τούτο το κακό ρε παιδιά!

Το ξανάπαμε: ένα νόμο χρειαζόμαστε, να εφαρμόζονται οι νόμοι.

Κι αν λάχει καμιά φορά να μπει σε λειτουργία κάποιος απ’ αυτούς τους αδρανείς νόμους κι επιβληθεί κανένα πρόστιμο, τσουχτερό ή μη, έε, κάποιος πολιτικάντης θα βρεθεί να σβήσει την κλήση, προς μεγάλη ευχαρίστηση του παραβάτη, κι απογοήτευση του σπάνιου είδους της εποχής μας που λέγεται «νομοταγής πολίτης».

Και βέβαια αυτό θα γίνει παράδειγμα προς μίμησην, και διδαχή για τον αδιάφορο κι ασυνείδητο συμπολίτη μας. (Γιατί να μην κάνω κι εγώ το ίδιο;).

Συνήθως κάτι φουκαράδες κι οι ανένταχτοι στα κόμματα, πληρώνουν τη νύφη.

Ααα. Είναι κι αυτοί που δεν κάνουν καταγγελία, γιατί έχουν ή σκοπεύουν να έχουν κι αυτοί χεσμ… τη φωλιά τους.

Ή μήπως θαρρείς πως το μελάνι που ξόδεψα και τον ύπνο που έχασα να γράψω ετούτες τις αράδες, θα πιάσουνε τόπο;

Όχι.

Μπορεί και να με κοροϊδεύουν μερικοί κι άλλοι να γελάνε. Δεν πειράζει.

Έστω και ένας να με πιστέψει, να με πάρει στα σοβαρά, παράπονο δεν έχω.

Το κέρδος μου, μεγάλο.

Γι’ αυτό, κι ευχαριστώ σας.

Γιώργος Καμβυσέλλης

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.