Στη δεκαετία που διανύουμε, οι Έλληνες πρωθυπουργοί, μηδενός εξαιρουμένου, θυμίζουν απατηλούς εραστές: μοιράζουν ψεύτικες υποσχέσεις και τραυματίζουν την αξιοπιστία του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Εν αρχή ην ο Γιώργος: Μας προσκάλεσε για ορθοπεταλιές, με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Τον ακολούθησε μία μεγάλη ομάδα ποδηλατιστών, η οποία βρέθηκε πολύ γρήγορα να τρέχει ανεξέλεγκτα στην απότομη κατηφόρα που οδηγούσε σε γκρεμό. Έτσι ήρθε ο ΕΝΦΙΑ, περικόπηκαν οι μισθοί, άνθρωποι αυτοκτόνησαν, απολύθηκαν, βρέθηκαν να κοιμούνται στους δρόμους και να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε.

Την οικουμενική του Παπαδήμου διαδέχτηκε ο Σαμαράς, με το αίτημα «δώστε μου τη δύναμη να τα αλλάξω όλα». Έτσι έκλεισε εν μια νυκτί η ΕΡΤ, απολύθηκαν δημόσιοι υπάλληλοι στα καλά καθούμενα, γιατί καταργήθηκαν οι οργανικές τους θέσεις αυθαίρετα και μια ιδιότυπη τρομοκρατία εγκαταστάθηκε σαν σύννεφο πάνω στην καθημερινή ζωή.

Το σύννεφο υποσχέθηκε να διαλύσει ο Αλέξης: Μιλώντας κακά ελληνικά, ορκίστηκε προεκλογικά ότι θα σκίσει τα μνημόνια και ως άλλος Spiderman θα υφάνει δίχτυ προστασίας γύρω από την ταλαιπωρημένη χώρα, στέλνοντας τους κακούς Ευρωπαίους στο σπίτι τους. Έστειλε λοιπόν τον Βαρουφάκη με εμβληματικό Burberry κασκόλ και ουκ ολίγη επιπολαιότητα στις Βρυξέλλες, με αποτέλεσμα να κλείσουν οι τράπεζες το καλοκαίρι του 2015 και να συνωστιζόμαστε μεταμεσονύχτια (λόγω ζέστης) στις ουρές μπροστά στα ΑΤΜ των τραπεζών, για 20 ευρώ. Την ίδια περίοδο τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ανεξέλεγκτα και ανοργάνωτα υποδέχονταν ορδές από πρόσφυγες πολέμου, καθώς και από παράνομους μετανάστες.

Είναι αλήθεια ότι η πρώτη πενταετία του 2010 μόνον να βαρεθούμε δεν μας επέτρεψε: ανησυχία, αταξία και ανασφάλεια χάρισαν στον ΣΥΡΙΖΑ ένα υψηλότατο εκλογικό ποσοστό και τεσσεράμισι χρόνια στο τιμόνι της χώρας. Με κάποιες καλές και πάρα πολύ περισσότερες κακές στιγμές και άλλες τόσες πολιτικές ή μάλλον κομματικές επιλογές.

Ο Κυριάκος, με την προοπτική ότι την Κυριακή πράγματι θα κερδίσει τις εκλογές και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, σοφά εγκαταλείπει το μοτίβο του γεμάτου υποσχέσεις επίδοξου εραστή. Υιοθετεί την τακτική του «στρίβειν δια του αρραβώνος»: Θα δώσω πράμα, λέει, αρκεί η ανάπτυξη να σκαρφαλώσει στο 4%. Αν δεν, τίποτα δεν θα πάρετε.

Είναι εφικτός στόχος αυτό το ποσοστό; Και τι θα γίνει αν δεν το πιάσουμε; Θα κάνουμε περικοπές, για να το διεκδικήσουμε; Δε θα κάνουμε τίποτα; Ούτε ο ίδιος ξέρει. Όπως δεν ξέρει ο Αλέξης ότι θα χάσει τις εκλογές. Όπως δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Φοβάμαι ότι πρωθυπουργός αναδεικνύεται ο αρχηγός του κόμματος που βρίσκεται σε κάθε αναμέτρηση στη δεύτερη θέση, μόνον και μόνον επειδή επωφελείται από την αγανάκτηση που προκαλεί στον λαό η ανικανότητα αυτού που κυβερνά. Κατεξοχήν το ζούμε αυτήν την περίοδο. Δεν έχει σημασία τι θα κάνει (ή μήπως γνωρίζουμε κατά βάθος ότι κανείς δεν είναι άξιος να κάνει κάτι;) Σημασία έχει να πάρει πόδι αυτός που κυβερνά. Γιατί δεν τον αντέχουμε άλλο. Αυτή είναι η εκλογική ιστορία της δεκαετίας. «Θα γίνω γαμπρός, αφού καταλήξουμε στο ζήτημα της προίκας» αφήνει κομψά να εννοηθεί ο Κυριάκος και εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις.

Ο ίδιος φαύλος κύκλος επηρεάζει και την τύχη των μικρότερων σε εκλογικά ποσοστά κομμάτων. Μέσα στη δεκαετία γεννήθηκαν και απεβίωσαν αρκετές πολιτικές παρατάξεις. Το τελευταίο ουδόλως με ανησυχεί. Ούτε με θλίβει. Ήδη ιδρύονται νέες. Περισσότερο με θυμώνει ότι η ωραία εικόνα του Γιάνη (έτσι δεν το γράφει;) αποδεικνύεται ικανή να πείσει κάποιους ψηφοφόρους να τον στείλουν στην ελληνική βουλή, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το άθλιο καλοκαίρι του 2015! Όταν συνειδητοποιώ κάτι τέτοια είναι στιγμές που πιστεύω ότι μας αξίζουν εντέλει όσα παθαίνουμε. Και όπως πάντα κοντά στα ξερά…. Το μόνο αισιόδοξο; Η απορρόφηση ποσοστών της Χ.Α. από το κόμμα που μελετά επιστολές του Ναζωραίου! Ενδιαφέρον!

Ελπίζω ο νέος πρωθυπουργός να διαψεύσει τις ελπίδες μας λιγότερο από τους προκατόχους του. Εύχομαι όλοι να σεβαστείτε την ψήφο σας.