Αποχαιρετώντας το 2021

06/01/2022 - 11:30

Παραμονές του τέλους μιας χρονιάς δύσκολης και πρωτόγνωρης, που μας βρήκε κλεισμένους στα σπίτια μας και κάπως έτσι φιλοδοξεί να μας αποχαιρετήσει. Χρονιά με πρωτοτυπίες ας ελπίσουμε ανεπανάληπτες: Μάθαμε να στέλνουμε 6 στο κινητό, πριν πάμε να περπατήσουμε! Για δύο ώρες το πολύ, ένα διάστημα! Για να βγεις από το σπίτι σου, υπήρχαν περίοδοι που έπρεπε να υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος: εργασία, νοσοκομείο, φαρμακείο, βόλτα με το κατοικίδιο, ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Το τελευταίο όφειλε να βρίσκεται εντός ορισμένης χιλιομετρικής απόστασης, για να μην πληρώσεις πρόστιμο. Τα σχολεία έμειναν κλειστά από την αρχή της χρονιάς ως τις 12 Απριλίου. Άνοιξαν δύο εβδομάδες, για να κλείσουν για τις διακοπές του Πάσχα. Στη διάρκεια των οποίων επιτέλους εμβολιστήκαμε!  

Παράλληλα με τον εγκλεισμό, την τηλεκπαίδευση, την κατάθλιψη και την παχυσαρκία, ταυτόχρονα με τον φόβο του θανάτου και την αγωνία της νόσησης, μαζί με την απομάκρυνση από φίλους και γνωστούς, από αγαπημένες συνήθειες η χρονιά που τελειώνει έφερε και τα πρώτα εμβόλια. Πρώτοι - πρώτοι έσπευσαν από τους κοινούς θνητούς να εμβολιαστούν γιατροί και υγειονομικοί. Και όσοι είχαμε μυαλό, μετρούσαμε τις μέρες να έρθει η σειρά μας, μακαρίζοντας τους εξηντάρηδες στην αρχή και τον εαυτό μας στη συνέχεια που προηγηθήκαμε είκοσι μέρες από την ηλιακή μας κλάση, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας. Προσευχηθήκαμε να μην κολλήσουμε ανεμβολίαστοι όλο το πρώτο εξάμηνο. Γιατί ως γνωστόν θέλει κάποιες εβδομάδες, για να αποκτήσεις ανοσία!  

Η καμπίνα στα πλοία έγινε ανάρπαστη και προϋπόθεση για ασφαλή μετάβαση στο νησί. Αναρωτηθήκαμε αν σωστά δε φοράμε τη μάσκα μας στην παραλία. Ψάχναμε για απόμερα τραπέζια στις νυχτερινές μας εξόδους. Αποφεύγαμε κόσμο. Όσους είχαμε να δούμε καιρό. Για έναν απροσδιόριστο λόγο είχαμε εμπιστοσύνη μόνον σε όσους συναναστρεφόμασταν καθημερινά, λες και αυτοί δεν μεταδίδουν τον ιό, λες και εμείς δεν είμαστε σε θέση να τον μεταδώσουμε. Μετρήσαμε απώλειες και χαιρετήσαμε κόσμο, κάποιους γνωστούς, πιο πολύ ή πιο λίγο, τι σημασία έχει; Αυτό που με πειράζει περισσότερο είναι ότι συνήθισα να ακούω τριψήφιους αριθμούς κάθε βράδυ ασθενών που έφευγαν από τη ζωή, χωρίς να επηρεάζει τελικά η είδηση την ψυχολογία μου. Ο άνθρωπος έγινε αριθμός, απόσταση, ξένος, επικίνδυνος, άλλος.  

Τα φετινά Χριστούγεννα κατάλαβα ότι έχουμε μάλλον εξοικειωθεί με τις κακές συνήθειες του εγκλεισμού. Ασυνείδητα προσαρμοζόμαστε οικειοθελώς σε πρωτόκολλα που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα εφαρμόσουμε: ανήμερα των Χριστουγέννων: να ξεσκαρτάρουμε το αρχείο μας και να παρακολουθούμε ταινίες που τις έχουμε δει εκατό φορές στην τηλεόραση! Στην ηλικία μας! Να κοιμόμαστε στις 12:00 το βράδυ! Να μη φοράμε (οι γυναίκες) μακιγιάζ! Να μην κυκλοφορούμε χωρίς μάσκα. Να πλένουμε συνεχώς τα χέρια μας και να χρησιμοποιούμε αντισηπτικό υγρό. Να χωρίζουμε τις παρέες των παιδιών στα διαλείμματα….. Και αυτή να είναι η υγιής αντίδραση στην τρικυμία που μας κυβερνά και δε μας αφήνει να ανασάνουμε.  

Εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια, αρνούμαι να ασκήσω κριτική στις πράξεις και στις επιλογές τρίτων, ειδικά αν αυτές παραβιάζουν τις κοινωνικές επιταγές. Αυτή τη χρονιά άλλαξα: Έχω αποκτήσει πολύ αρνητική στάση απέναντι σε συνειδητά ανεμβολίαστους συνανθρώπους μου. Και δεν το διαπραγματεύομαι. Αναφέρομαι σε όσους δεν υφίστανται ιατρικούς περιορισμούς ασφαλώς. Με θυμώνει η στάση τους. Δε με θλίβει. Τους ονόμασαν «λαθρεπιβάτες της πανδημίας». Μου φαίνεται τόσο ήπιο! Ειδικά ύστερα από τον αριθμό των κρουσμάτων των τελευταίων ημερών και τα μέτρα που πάρθηκαν παραμονή Πρωτοχρονιάς.  

Αναρωτιέμαι τι θα φέρει το 2022: Μία τέταρτη δόση εμβολίου! Θα μπει έστω φέτος ένα τέλος σ’ αυτόν τον εφιάλτη; Πότε θα ξαναπάμε θέατρο άφοβα, χωρίς μάσκα, να σκουντάμε τον διπλανό μας, για να μοιραστούμε τη μαγεία της σκηνής; Πότε θα γελάσουμε άφοβα στις ταβέρνες, σε μεγάλες παρέες; Πότε θα αποκαλύψουμε τα πρόσωπά μας, θα φλερτάρουμε, θα ζήσουμε; Κι αν όλα αυτά δεν συμβούν θα είναι το 2022 μία ευτυχισμένη χρονιά;  

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey