Στο σημερινό άρθρο θα αναθέσουμε τη διδαχή μας, όχι στην ιστορία των αρχαίων Ελλήνων όπως κάνουμε συνήθως, αλλά στη θρησκευτική ιστορία, κι αυτό λόγω της κακής συγκυρίας και των γεγονότων μεγάλου συναισθηματικού βάρους που διαδραματίζονται αυτόν τον μήνα στη γηραιά Ήπειρο. 

Ακούσαμε προχθές την Τυρινή Κυριακή το ιδιόμελο των Αίνων «Το στάδιον των αρετών ηνέωκται», που είναι μια θαυμάσια παρομοίωση, μεγάλης ποιητικής σύλληψης, του ηθικού αγώνα στον οποίο οφείλει (αν και στο τροπάριο δηλώνεται ελευθεροβούλως) να κατέρχεται ο άνθρωπος αυτή την εποχή του έτους, όπως ο αρχαίος αγώνας του «σταδίου» που ήταν το βασικό και το αρχαιότερο αγώνισμα των Ολυμπιακών Αγώνων, ένας αγώνας δρόμου περίπου 185 γαλλικών μέτρων. 

Τι μας λέει το τροπάριο; 

Μας απαριθμεί τα όπλα που διαθέτουμε γι αυτόν τον αγώνα. Μας λέει λοιπόν ότι έχουμε την πίστη σαν άρρηκτο τείχος, την περισυλλογή και την προσευχή σαν προστατευτικό θώρακα και την ελεημοσύνη σαν περικεφαλαία, εκτιμώντας την έτσι ως την πεμπτουσία της ιερότητας. 

Στο τέλος προσθέτει και τη νηστεία (αυτής της εποχής) ως την μάχαιρα που ολοκληρώνει τον πνευματικό άνθρωπο και εκριζώνει κάθε κακία από την καρδιά του. 

Σήμερα δυστυχώς ζούμε μια αντιδιαστολή με αυτό το στάδιο των αρετών και των ψυχικών χαρισμάτων, θεατές ενός άλλου σταδίου της θηριωδίας και των πολεμικών εγκλημάτων. 

Οι μάσκες της γεωπολιτικής ισορροπίας έπεσαν. 

Βομβαρδισμοί σχολείων και νοσοκομείων, γενοκτονία των αμάχων και εξολόθρευση κάθε νόμιμης εθνικής αντίστασης χωρίς μάλιστα να τηρούνται οι πανάρχαιοι κανόνες του πολέμου ούτε και αυτοί της συμφωνημένης εκεχειρίας. 

Ο Άξεινος Πόντος, ονομασία που του δόθηκε μετά την απαίσια εμπειρία της Αργοναυτικής εκστρατείας περί το 1240 π.Χ. έγινε μετά το 1000 π.Χ. και λόγω της εκτεταμένης αποίκησής του από τους Έλληνες της Ιωνίας, Εύξεινος, για να έρθει πάλι η σειρά του να ξαναγίνει σήμερα Άξεινος και αποκρουστικός και να φλέγεται ολόκληρος. 

Στη συνέχεια, και σε μια έξαρση παραφροσύνης και απρονοησίας αυτός ο λεγόμενος μέγας στρατηγικός «παίκτης» μάς θύμισε πάλι τη θρησκευτική ιστορία εκτοξεύοντας απειλές πυρηνικού πολέμου, και ιδού πώς: 

Γύρω στα 1170 π.Χ. οι Φιλισταίοι, ένας θαλασσινός και φιλοπόλεμος λαός, κάποιοι λένε με μινωική καταγωγή, είχε ξανά πολεμικές προστριβές με τους Εβραίους. 

Οι Εβραίοι είχαν τότε ως Κριτή τους τον Σαμψών ένα παληκάρι δυνατό σαν ταύρο και ωραίο σαν τον ήλιο. (Simsun στα εβραϊκά είναι ο λάμπων ήλιος). 

Τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν, αφού προηγουμένως τον είχε προδώσει η Φιλισταία ερωμένη του Δαλιδά, και διασκέδαζαν μέσα σε ένα παλάτι, με τον ίδιο αλυσοδεμένο και διακωμωδούμενο. 

Τότε αυτός ταρακούνησε τις κολόνες και καταπλακώθηκαν όλοι στο κτήριο, λέγοντας την περιβόητη φράση: «αποθανέτω ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». (Κριταί ΙΣΤ). 

Αυτό βέβαια που είπε ο Ρώσος δικτάτορας απέχει πολύ από τη σαμψώνεια ρήση, μιας και πρόκειται για την τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας και εις τον αιώνα τον άπαντα. 

Τρομάζουν οι απειλές και μόνο ενός τέτοιου πολέμου. Έξι χιλιάδες πυρηνικές κεφαλές με το πεντηκονταπλάσιο η κάθε μία της βόμβας της Χιροσίμας! 

Η διεθνής κοινότητα είναι πλέον αργά να αναθεωρήσει τόσο σπουδαίες αποφάσεις κατοχής τόσο καταστρεπτικών όπλων, ιδίως από ανελεύθερα και απάνθρωπα καθεστώτα. 

Το άρθρο αυτό αφιερώνεται αποκλειστικά στο ομόθρησκο τέρας, που πέρα από υποκριτικούς σταυρούς και υποκριτικούς σοσιαλισμούς (που έχουν εξελιχθεί σε καπιταλιστικές θηριωδίες), βάλθηκε να σπέρνει πόνο και αίμα. 

Είναι αυτός που δεν χάνει ευκαιρία, όταν επισκέπτεται την Ελλάδα, να προσεύχεται (!!) στη Ρωσική Μονή του Αγίου Όρους, μ’ ένα δάκρυ να κυλάει στα μάγουλά του, που δεν μπόρεσε ακόμα να προσαρτήσει κι αυτό το βουνό ολόκληρο!... 

Αφιερώνεται ακόμα -να μην το ξεχάσω- και σε όλους τους «λαιούς» (και δεν εννοώ απλώς τους αριστερόχειρες ...) και τους πάσης φύσεως «ναιμεναλλάδες» (κατά πολύ πετυχημένο πρόσφατο νεολογισμό) που δίνουν μια διατεταγμένη ερμηνεία του πολέμου, όταν αναγκάζονται να σχολιάσουν τέτοιες θηριωδίες ....