Από φως και βελούδο

05/04/2018 - 19:06

Τον πόνο και το πένθος που αισθάνθηκα, όταν απροσδόκητα πληροφορήθηκα το πολύ πρόωρο τέλος της Φωτεινής Φραγκούλη, διαδέχτηκε η «απόλυτη περιφρόνησις» που ο Εγγονόπουλος βρίσκει ότι «αρμόζει σε όλους αυτούς τους θόρυβους /τις έρευνες /τα σχόλια επί σχολίων που κάθε τόσο ξεφουρνίζουν / αργόσχολοι και ματαιόδοξοι γραφιάδες/ γύρω από τις συνθήκες» της αποδημίας της, ξημερώματα της τελευταίας Τετάρτης του Μαρτίου. Η Φωτεινή χάρασσε την ιδιωτική της οδό, με την ίδια αξιοπρέπεια, που βάδισε και στον σύντομο δημόσιο βίο της. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία να ρίξουν ανακριτικό φως άπλετο σε μια γυναίκα γεμάτη με όση ακτινοβολία φανέρωνε το όνομά της. Οι πραγματικά οικείοι της το απέφυγαν.

Δεν ήταν στενή μου φίλη. Όταν ανέλαβα την πρώτη μου εκπομπή για το βιβλίο στην ΕΡΤ, ούτε είκοσι τεσσάρων ετών, ο παλιός μου δάσκαλος, Γιάννης Κωνσταντέλλης, άρχισε να τηλεφωνεί σε όσους γνώριζε και να εγγυάται για μένα, ώστε να μου παραχωρήσουν τις συνεντεύξεις που χρειαζόμουν. Γνώρισα τη Φωτεινή, από τηλεφώνου στην αρχή, σε ένα αφιέρωμα στην παιδική λογοτεχνία. Η φωνή της ήταν πλασμένη να διηγείται παραμύθια. Είχε τη ζεστασιά, τη μελωδία και τις παύσεις της καλής παραμυθούς και την αμεσότητα ενός πολύ επικοινωνιακού ανθρώπου. Φιλική, ευγενής, υποστηρικτική, στο τέλος με ευχαρίστησε, λες και εκείνη είχε υποχρέωση σε μένα. Καθώς τα χρόνια κύλησαν, συνειδητοποίησα ότι η γυναίκα αυτή συνεργαζόταν με μια ομάδα από εικαστικούς, φωτογράφους, εκδότες και δημοσιογράφους, τους οποίους γνώρισα σταδιακά μέσα από τη δουλειά και τις σπουδές μου, ονόματα με κύρος αληθινό στον τομέα τους, ανάλογο εξάλλου με το δικό της συγγραφικό τάλαντο. Κάθε φορά που ξαναγυρνώ στην πρώτη μας επικοινωνία κρατώ πολύτιμη ανάμνηση τη βελούδινη αύρα της φωνής, την ευγένεια, την ευαισθησία ενός πλάσματος ιδιαίτερου, σαν κι αυτά που συναντούσα στις σελίδες των βιβλίων της. Φιλικό αλλά και εσωστρεφές, με όση αξιοπρέπεια το στρείδι προστατεύει το μαργαριτάρι του.

Με κάλεσε στον Μόλυβο να γνωριστούμε από κοντά. Στον Πλάτανο συνάντησα μια γυναίκα αέρινη, με άσπρα μακριά φορέματα, ψάθινο καπέλο, περιτριγυρισμένη από γάτες, στις οποίες μιλούσε σα να ήταν παιδιά. Με τη γοητεία της ωριμότητας και με το άρωμα της επιτυχίας της, η γυναίκα αυτή τον ζούσε τον τόπο της, τον όριζε, κυκλοφορούσε αφτιασίδωτη και άμεση, ανάμεσα στους ντόπιους και στα οχήματα που αγκομαχούσαν στην ανηφόρα. Της είχα φέρει για δώρο μια εξάδα πρωτινά πιατάκια για γλυκό, που είχα αγοράσει από τα παλιατζίδικα της Ερμού. «Εγώ το ήξερα ότι θα επικοινωνούσαμε», χαμογέλασε με ένα μελαγχολικό βλέμμα. «Άλλωστε έχουμε τόσα κοινά: είμαστε μοναχοπαίδια και τα πατρικά και των δυονών είναι απέναντι από έναν πλάτανο. Λίγο είναι»; Καθώς ο ήλιος έπεφτε, πίσω από τα κλαδιά του δέντρου, η Φωτεινή μοιράστηκε μαζί μου την αγάπη της για τα παιδιά, το ακροατήριο της στο σχολείο και το αναγνωστικό της κοινό. Τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που μιλούσε γι’ αυτά. Η ανυστερόβουλη αφοσίωσή της στη δουλειά της δασκάλας, της χάρισε την ειλικρινή αγάπη των μαθητών της, με πολλούς από τους οποίους διατήρησε επικοινωνία, ακόμη και όταν έγιναν γονείς.

Την πρώτη χρονιά που εγκαταστάθηκα για δεύτερη φορά στην Αθήνα, στα δύσκολα, στα ασήκωτα και στα επώδυνα, βρέθηκαν φύλακες-άγγελοι δυο γυναίκες: η μία, η Φωτεινή. Με ευστοχία που ανάδινε άρωμα γαλλικού καφέ, στο υπέροχο σπίτι στο Γουδή, με κατανόηση, με διακριτικότητα και με απόλυτη εχεμύθεια, απόδειξη της φυσικής ευγένειας και του ήθους της. Είχα τότε το προνόμιο να μοιραστεί μαζί μου προσωπικά της παραμύθια, για να μου διδάξει μέσα από την ενσυναίσθηση την αλληγορία της πραγματικής ενηλικίωσης.

Αργά το βράδυ της αποδημίας της αποφάσισα πως η γυναίκα από φως, ξαφνικά τρύπωσε μέσα στις σελίδες των παραμυθιών της, όπου συνεχίζει να μεταμορφώνει σε ονειρικές εικόνες όλο το άγχος και την αβάσταχτη αλήθεια αυτού του κόσμου.

                 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey