Απ’ τον Φωτιάδη στον Τέρπανδρο και τώρα στον Ορφέα

01/08/2020 - 14:00

Διαβάζοντας τον καλαίσθητο, περιεκτικό και άκρως ενδιαφέροντα, 26ο τόμο «ΛΕΣΒΙΑΚΑ 2020», εστιάζω την προσοχή μου στο πρώτο τους άρθρο «Η Ρος Μακώλεϋ της Μυτιλήνης». Υπότιτλος του, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι «Πώς προσέφερε το άγαλμα της Σαπφούς στη Μυτιλήνη». Η κ. Μαρία Αχ. Αναγνωστοπούλου αναλύει λεπτομερώς, τα: του ερχομού και παραμονής της κ. Μακώλεϋ στη Μυτιλήνη κατά το ’60, του χαρακτήρα, του έργου, της αγάπης της για τη λυρική ποίηση, της εξαιρετικής αφοσίωσής της στη μεγάλη Σαπφώ και τέλος την εξ ιδίων δημιουργία του αγάλματός της αθάνατης ποιήτριας, που κοσμεί την ομώνυμη πλατεία της Μυτιλήνης. Προς το τέλος του κειμένου της η αρθρογράφος αναφέρει, με μία δόση θα έλεγα, «εθνικής» ενοχής: «Ας μη ξεχνάμε ότι έπρεπε να βρεθεί μία ξένη, για να τιμήσει με την προσφορά της τη λυρική μούσα της Λέσβου, τη Σαπφώ».

Ένα άγαλμα, μια προτομή αποσκοπεί στο να περάσει στην αιωνιότητα την προσωπικότητα που απεικονίζει. Φυσικά γίνεται προς τιμή του προσώπου που αποδίδει, σε αναγνώριση του έργου και γενικά της πορείας του κατά την παρουσία του στη Γη.

Ήταν μόνο οκτώ χρόνια, αφότου είχε εγκαταλείψει τα επίγεια, ο αναμορφωτής της Άντισσας Γιάννης Βασ. Φωτιάδης και οι Αντισσαίοι του Τορόντο, είχαν την ιδέα να τιμηθεί τούτος με στήσιμο προτομής του στο χωριό. Τότε είχα γυρίσει απ’ την Αγγλία και φίλοι Αντισσαίοι της Αθήνας με προέτρεπαν να αναλάβω τον Σύλλογό μας. Συμφώνησα, με την προϋπόθεση ότι θα κάναμε ό,τι εξαρτάτο από εμάς, ώστε το στήσιμο της προτομής Φωτιάδη να γίνει ως αποτέλεσμα καθολικής αποδοχής των Αντισσαίων. Έτσι πράγματι έγινε, όταν συμπληρώνονταν δέκα χρόνια απ’ το θάνατο του τιμωμένου, το 1979. Με το που ανέλαβα το Σύλλογο, το πρώτο που αποφασίσαμε ήταν να εκδώσουμε την «Ηχώ της Άντισσας», που εισηγούμενος την, είπα ότι θα γινόταν ο συνδετικός κρίκος των όπου γης Αντισσαίων με τη γενέτειρά μας, όπως και αδιάλειπτα είναι 43 χρόνια τώρα, πράγμα που με κάνει υπερήφανο. Στο πρώτο φύλλο της, πάνω δεξιά στην πρώτη σελίδα βάλλαμε τη φωτογραφία του Γιαν. Φωτιάδη και σχετικό άρθρο, εγκαινιάζοντας την καμπάνια μας για την προτομή του.

Σήμερα, αυτή κοσμεί την πλατεία της Άντισσας. Στέκεται κοντά στο κοινοτικό γραφείο, εκεί όπου άστραψε το πνεύμα του, που φώτισε τα μαύρα σκοτάδια της αγραμματοσύνης, του φόβου, της ένδειας, των δεισιδαιμονιών, κ.αλ. των προπαππούδων μας και παππούδων μας.

Στην πορεία, λόγοι διχοστασίας στο Σύλλογο του Τορόντο, έκαναν να τίθεται εν αμφιβόλω, η συμμετοχή τους στην όλη προσπάθεια. Τότε, το όλο φορτίο ολοκλήρωσης αυτής, το πήρε στους ώμους του ως Πρόεδρος, ο γράφων το παρόν, προκειμένου να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα χρήματα, να επιλεγεί γλύπτης (ο ακαδημαϊκός Γιαν. Παπάς), να συνοδέψει αυτόν στο χωριό προς μελέτη του χώρου στησίματος της προτομής, να μεταφερθεί αυτή με ασφάλεια στο χωριό, να εξοφλήσει το γλύπτη και γενικά οτιδήποτε πρακτικό επί της ουσίας απαιτούταν.

Επιδιώκοντας την καθολικότητα απότισης τιμής προς τον μεγάλο Φωτιάδη, δέχθηκα τον πανηγυρικό της εκδήλωσης των αποκαλυπτηρίων της προτομής του, να κάνει εκείνος που στον Καναδά κατηγορήθηκε πως πόλωσε την κατάσταση, διακινδυνεύοντας τον ερχομό των προς την Κοινότητα, εκεί σχετικώς συγκεντρωθέντων χρημάτων.

Η επιτυχία μας, της τοποθέτησης της προτομής Φωτιάδη με ομοψυχία όλων των Αντισσαίων, χωρίς αντίδραση κανενός, δέκα μόνο χρόνια μετά το θάνατό του, υπήρξε μεγαλειώδης.

Στη συνέχεια, παρά την πανηγυρική επανεκλογή μου, αναγκάστηκα να παραιτηθώ από Πρόεδρος, εξ αιτίας μικροτήτων και μωροφιλοδοξίας κάποιων άσπονδων φίλων μου στο Δ.Σ.

Τη δεκαετία του ΄90, παρόλο αποστασιοποιημένος απ’ το Σύλλογο, με πλησίασαν συγχωριανοί, φίλοι τότε, να τον αναλάβω και πάλι. Δέχθηκα, με τη βασική προϋπόθεση να προσφέρουμε κάτι στο χωριό μας, κανείς άλλος δεν θα προσέφερε. Πρότεινα, προτομή για τον μεγάλο Αντισσαίο προπάτορά μας, Τέρπανδρο. Πράγματι ξεκινήσαμε τη σχετική καμπάνια και τελικά δημιουργήσαμε την προτομή, που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Γεώργιος Καλακαλάς. Τούτη στήθηκε, στη νυν πλατεία «Ήρωα Αριστ. Φ. Μαραγκού». Τη διαμόρφωση και ευπρεπισμό του οικοπέδου τοποθέτησης της, έκανε η Κοινότητα. Στη μαρμάρινη βάση γράψαμε το απ’ το προοίμιό του (αρχαίο κείμενο, μετάφραση {Λ. Καρακάση}) απόσπασμα:

«Λύρες με τέσσερις χορδές μου είναι πιά όργανα ξένα,

φόρμιγγες θέλω επτάφωνες να κελαηδούν για μένα»

Στον πανηγυρικό, κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής (1992), τόνισα: «Όσο ο Οζάλ και οι άλλοι απέναντί μας, θέτουν υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία μας, εμείς θα στήνουμε αγάλματα και προτομές των μεγάλων ανά τους αιώνες Ελλήνων, σηματοδοτώντας στην οικουμένη ότι δεν ξεχνούμε την Ιστορία μας. Και λαοί που θυμούνται την Ιστορία τους, ποτέ δεν χάνονται».

Απ’ τα πιο πάνω, είναι ξεκάθαρο ότι για την περίπτωση των δύο μεγάλων αυτών Αντισσαίων δεν χρειάστηκε να βρεθούν ξένοι (όπως στη Σαπφώ), για να τιμηθούν. Ως εκλεκτά τέκνα της Αντισσαίας γης, τούς τίμησαν οι σημερινοί Αντισσαίοι.

Τούτης της γης έλαχε, να δεχθεί την κεφαλή του μύστη και μεγάλου μουσικού Ορφέα. Στην παραλία που αυτή βγήκε, κατά τις γραφές υπήρχε ναός του Διονύσου (Βακχείο) όπου και ετάφη. Έκτοτε ο τόπος αυτός, ονομάζεται Ορφίκια.

Προκειμένου τα Ορφίκια να λάβουν την πρέπουσα ακτινοβολία και προβολή, ο υπό σύσταση φορέας «Σύνδεσμος Φίλων των Ορφικίων», κατά την ιδρυτική του διακήρυξη στοχεύει: «το να καταστεί ο τόπος τους αναγνωρίσιμος, να κατοχυρωθεί θεσμικά η αναγνωρισιμότητα του, να προβληθεί στους τουριστικούς οδηγούς και στα σχετικά τουριστικά φυλλάδια του νησιού μας, να σηματοδοτηθεί ο χώρος τους με κάποιο δημιούργημα Τέχνης (άγαλμα, σύμπλεγμα συμβολικό) και τελικά να καταστεί αυτός επισκέψιμος».

Θεωρώ, ότι προσπαθώντας εκάστοτε, να προβάλλω οτιδήποτε μπορεί να δώσει γόητρο, αίγλη και όφελος στη γενέτειρά μου, αξιοποιώντας τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα, κάνω ως Αντισσαίος γι’ αυτήν, το σωστό, το δέον γενέσθαι και το ανθρωπίνως αρμόζον.

 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey