«Θα υπερασπιστώ τον ευρωπαϊκό πολιτισμό που μπορεί να πάει μπροστά τις αξίες μας»

Μακρόν, 8ος πρόεδρος της Γαλλίας

Ο λαϊκισμός, η διχαστική πολιτική και το αντιευρωπαϊκό πνεύμα υπέστησαν μια σημαντική ήττα, μετά την εκλογική νίκη του σοσιαλδημοκράτη Μαρκ Ρούτε στην Ολλανδία και του κεντρώου Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία.

Η απειλή για μια πιθανή επικράτηση ακραίων κομμάτων και πολιτικών που απεργάζονταν τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία είχε επικίνδυνα απλωθεί πάνω από την Ευρώπη -τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, των πολιτικών της λιτότητας και της διόγκωσης των προσφυγικών εισροών- δεν εξέλιπε εντελώς και οριστικά.

Η απειλή παραμένει και μάλιστα με αυξημένα ποσοστά· εκείνο, όμως, που καθιστά τη νίκη των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων σημαντική είναι ότι αποφεύχθηκε η άμεση επικράτηση των αντιευρωπαϊκών δυνάμεων, με αποτέλεσμα να παρέχεται στην ηγεσία της Ε.Ε ο αναγκαίος χρόνος για τη διόρθωση των κακώς κειμένων.

Και το ακόμα σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτών των εκλογών είναι ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί έδειξαν ότι αρχίζουν να συνειδητοποιούν τη σημασία της Ενωμένης Ευρώπης και τους κινδύνους που εγκυμονεί η υιοθέτηση των πολιτικών που εκφράζουν τα εθνικολαϊκιστικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο των ευρωπαϊκών λαών.

Είναι, επίσης, ένα στοιχείο αισιοδοξίας για το μέλλον της Ευρώπης ότι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας ξεκινά τη θητεία του με μια διάγνωση που αναφέρεται στη… «γονιδιακή δομή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διακηρύσσοντας, μετά τη νίκη του: «Θα υπερασπιστώ τον ευρωπαϊκό πολιτισμό που μπορεί να πάει μπροστά τις αξίες μας».

Από τον Μακρόν, λοιπόν, εφόσον κερδίσει και την πλειοψηφία στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, η οποία θα του επιτρέψει να έχει και τον έλεγχο της Βουλής, πρέπει να αναμένουμε, όπως υποσχέθηκε, την ισχυροποίηση της ευρωπαϊκής ιδέας και την εξάλειψη του χάσματος ανάμεσα «στους ιθύνοντες και τους πολίτες».

Για την επίτευξη αυτού του στόχου θα χρειαστεί να συγκροτηθεί ένας μεταρρυθμιστικός άξονας, τόσο στο εσωτερικό της Γαλλίας, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στον άξονα αυτόν δεν μπορεί παρά να έχει πρωτεύουσα θέση και αποφασιστικό ρόλο η Γερμανία. Ας μην ονειρεύονται, λοιπόν, κάποιοι… «Γερμανοφάγοι» τη «σύγκρουση» με τη Γερμανία και την αναβίωση του «Αντιμερκελισμού». Χωρίς τη συνεργασία Γαλλίας-Γερμανίας καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να προχωρήσει και η Ε.Ε. θα είναι καταδικασμένη στον μαρασμό και τελικά στη διάλυση.

Και θα χρειαστεί να γίνουν σοβαρές επεμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό της δομής και της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών, προκειμένου η Ε.Ε. να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση και προκειμένου να διατηρήσει την οικονομική και πολιτική ισχύ της σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, όπου εμφανίζονται και αναπτύσσονται ραγδαία νέα κέντρα τεράστιας οικονομικής ισχύος.

Και, βέβαια, θα χρειαστεί να προχωρήσει με γενναία και αποφασιστικά βήματα στην κατεύθυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης ολόκληρης, ει δυνατόν, της ευρωπαϊκής ηπείρου (συμπεριλαμβανομένης, ακόμα, και της Ρωσίας ). Έτσι μπορεί να αποκατασταθεί η ισορροπία Βορρά- Νότου και να εξασφαλισθούν για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την ισότιμη συμμετοχή τους στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.

Ποια είναι η θέση που πρέπει να πάρει η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός στην προσπάθεια να εξαλειφθούν οι κίνδυνοι που απειλούν την ενότητα και την κοινή πορεία των ευρωπαϊκών λαών προς την ανάπτυξη και την πρόοδο;

Στις επικείμενες αλλαγές στην ευρωπαϊκή ήπειρο η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα με θέση και ουσιαστική συμμετοχή στα κέντρα των αποφάσεων. Αυτό προϋποθέτει ότι προηγουμένως πρέπει να έχει απαλλαγεί από πολιτικές προλήψεις και προκαταλήψεις, από ιδεοληψίες και συνωμοσιολογικές πίστεις, από αρνητικές φορτίσεις εναντίον της Ε.Ε., που συσσωρεύτηκαν από τις «μνημονιακές» πολιτικές και την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα των εθνικολαϊκιστών.

Πρέπει, επιτέλους, να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι για την βαθιά κρίση που βιώνουμε και τις δραματικές ανατροπές στη ζωή μας δεν ευθύνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας. Ότι, παρά τις υπερβολές και τα λάθη των μνημονιακών πολιτικών, ο «ασθενής» υποφέρει εξαιτίας της βαριάς ασθένειάς του και όχι από το φάρμακο και τη θεραπευτική αγωγή που του επιβλήθηκε.

Και όσον αφορά το πολιτικό μας πρόβλημα, τη χρόνια «αυταπάτη», τον «παιδισμό» και τη θλιβερή ανεπάρκεια της πολιτικής μας εκπροσώπησης, πρέπει κι εμείς να ανακαλύψουμε τον δικό μας Μακρόν και αν αυτό είναι ανέφικτο, τουλάχιστον, να διαμορφώσουμε μια πολιτική Μακρόν, που θα εμπνέεται από το όραμα μιας πραγματικά ενωμένης Ευρώπης και θα διαπνέεται από τις ιδέες και τις αξίες του γαλλικού Διαφωτισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μια πολιτική που θα στηρίζεται στην αλήθεια και τη λογική και θα τολμά να συγκρουσθεί με τις δυνάμεις που αντιμάχονται την πρόοδο, που θα συναγείρει όλες τις πατριωτικές δυνάμεις σε μια ειρηνική επανάσταση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σημερινού ανθρώπου και θα προετοιμάζει τις νέες γενιές να ζήσουν σε μια μελλοντική, περισσότερο ανθρώπινη κοινωνία.

Είναι πια καιρός για την αποκομματικοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας και την απόρριψη στη χωματερή της Ιστορίας όλων εκείνων που συνεχίζουν να εμπνέονται από τον κομματικό πατριωτισμό και διαιρούν το λαό στους «δικούς μας» και «στους άλλους», σε «παλιούς» και «νέους». Όλων εκείνων που υπερασπίζονται «γενναία» την κυβερνητική «καρέκλα» τους και οι οποίοι -εξίσου «γενναία»- εξαπατούν το λαό πως «θυσιάζουν» τα «αριστερά ιδανικά» τους, προκειμένου να υπηρετήσουν το λαό και τα συμφέροντα της χώρας!