Πώς εξηγείται η εκδήλωση του ξαφνικού και παθιασμένου… έρωτα του Τσίπρα για τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, τον Αντρέα Παπανδρέου, τις Παραμονές της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ και -το σημαντικότερο- ενώ κορυφώνεται η διαδικασία ανάδειξης του αρχηγού της Κεντρώας Δημοκρατικής Παράταξης;

Μετά από τα μύρια όσα καταλόγιζε -από το 2009 και μέχρι χθες- στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ για τις πολιτικές του, οι οποίες -κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- «επέφεραν την οικονομική κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας και τα Μνημόνια»· και μετά από το κρυφό φλερτ -όλα αυτά τα χρόνια- με τον… σιωπηλό «πυργοδεσπότη» της Ραφήνας, Κώστα Καραμανλή, και τη συστηματική αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς για τις τεράστιες ευθύνες της εξάχρονης διακυβέρνησής του, σπεύδει, σήμερα, με άρθρο του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει τον απέραντο θαυμασμό του για τον «χαρισματικό» ηγέτη, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με «ένα μικρό κόμμα, με το στίγμα, μάλιστα, του εξτρεμιστή, σε ελάχιστα χρόνια, το μεταμόρφωσε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης» (λίγο, ακόμα, και θα μας έλεγε ότι ο Αντρέας… ακολούθησε το παράδειγμα Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ)!

Η σκοπιμότητα του συντάκτη του άρθρου -και όσον αφορά το περιεχόμενό του, αλλά -κυρίως- όσον αφορά το χρόνο που επιλέχθηκε για τη δημοσίευσή του- είναι προφανής.

Κατά πρώτον ισχύει το θυμόσοφον απόφθεγμα του λαού «Και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραγματευτάδες». Ο πλέον απαίδευτος από όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας, ο πλέον τυχάρπαστος, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την πρωτοφανή κρίση, εξεβίασε πρόωρες εκλογές, παραπλάνησε και «αποπλάνησε» ανηλίκους και ενηλίκους με τα πιο χονδροειδή ψέματα, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, ο περισσότερο αναξιόπιστος και γελοιοποιημένος «γκαφατζής» και «ψευτόμαγκας» πρωθυπουργός, ο οποίος έχει πάρει πίσω όλες τις «κόκκινες γραμμές» που κατά καιρούς προέβαλλε και διεκήρυσσε, ο οποίος έχει διαψευσθεί σε όλα και έχει ομολογήσει ως «αυταπάτες» όσα διεκήρυσσε και υποσχόταν προεκλογικά, ο οποίος έχει αποδεχθεί τους πιο ταπεινωτικούς όρους των δανειστών μας, προσπαθεί, τώρα, (παράλληλα με τα «αριστερά» ινδάλματά του, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και… Ούγκο Τσάβες), να «πλασσαριστεί» σαν διάδοχος και συνεχιστής της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα γέννημα-θρέμμα του «κομματικού σωλήνα», του οποίου η προσφορά στην κοινωνία και την πολιτική ζωή -κατά την περίοδο της «κομματικής επώασής του»- ήταν μηδενική, προτού ηγηθεί του κινήματος των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος και των «γενναίων» του αντιμνημονιακού αγώνα (αυτή και η μόνη της ζωής του δόξα, μετά τις καταλήψεις στο Γυμνάσιο που φοιτούσε και μετά τον φοιτητικό-αναρχικό Εγκέλαδο που είχε συστήσει, ως φοιτητής -επί 12 χρόνια- στο Πολυτεχνείο), με τον αναγνωρισμένου κύρους -διεθνώς- ακαδημαϊκό Ανδρέα Παπανδρέου, με την εμπειρία και τη βαθειά γνώση που διέθετε ο Αντρέας της διεθνούς πραγματικότητας, του ρόλου των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων και των διαμορφωμένων διεθνών ισορροπιών;

Και ποια σχέση έχει με τον Αντρέα -ιδιαίτερα της τελευταίας περιόδου- κατά την οποία -παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του- διείδε τον κίνδυνο «αφανισμού του έθνους» από το διογκούμενο δημόσιο χρέος και συγχρόνως τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η χώρα στα ασφυκτικά πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, μέσα σε μια Ευρώπη αναπτυξιακά διακεκριμένη σε αναπτυγμένο Βορρά και «προβληματικό» Νότο;

Ποια σχέση μπορεί να έχει με εκείνον τον Αντρέα που ανέθεσε στον Γιώργο Γεννηματά την κρίσιμη για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας αποστολή της τιθάσευσης των ελλειμμάτων και του χρέους, ώστε η χώρα να μπορέσει να ενταχθεί στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ο.Ν.Ε. (πολιτική που συνέχισε επιτυχώς -μετά τον θάνατο του Αντρέα- ο Κ. Σημίτης);

Η οποιαδήποτε συσχέτιση όχι μόνο προσβάλλει τη μνήμη του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελεί και ιστορική «ύβριν», διότι εξισώνει τα κυπαρίσσια με τα… μπρόκολα!

Περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η συγκυρία την οποία επέλεξε ο Αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσίευση του παραπάνω άρθρου του (από κοντά και σε απόλυτο συγχρονισμό και το alter ego του Τσίπρα, ο «ψευτονταής των Σφακίων» Πολλάκης με τις εμετικές μαντινάδες του κατά του Σταύρου Θεοδωράκη).

Είναι ολοφάνερος ο πανικός τους μπροστά στην προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού ΚΕΝΤΡΟΥ, στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ν.Δ., και έτσι εξηγούνται οι παιδιάστικες κουτοπονηριές Τσίπρα και οι ιταμές ύβρεις Πολλάκη, προκειμένου να παρουσιαστούν αυτοί ως οι αυθεντικοί εκφραστές της εγχώριας παράδοσης του… «Υπαρκτού» ελληνικού σοσιαλισμού και συνεχιστές της πολιτικής του Ανδρέα (κατά προτίμηση αυτής που βαρύνονταν -δυστυχώς- με τα πιο έντονα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά). Πιστεύουν οι ανιστόρητοι ότι με τέτοιες ιστορικές παραχαράξεις και με προσβολές κατά των πρωταγωνιστών της δημιουργίας αυτού του σύγχρονου ΚΕΝΤΡΟΥ θα αποδυναμώσουν την προσπάθεια και θα αποφύγουν την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή και τον πολιτικό υποβιβασμό τους στην τρίτη θέση, ως προς την κοινοβουλευτική τους δύναμη, ο οποίος -πιθανότατα- θα σημάνει και την επαναφορά τους στο -προ Μνημονίων- 3 με 4% (κι αυτή θα είναι η κατάληξή τους όσες χιλιάδες, άχρηστους, καφενόβιους κι αν διορίσουν στο Δημόσιο)!

Αυτή τη φορά -όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας- το «καραβάνι» των προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων ξεκίνησε και -ευτυχώς- προχωρά και ας «γαυγίζουν τα σκυλιά» και ας ουρλιάζουν οι ύαινες!

Και ευτυχώς για τη χώρα μας, μια καινούρια μέρα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα να ξημερώνει. Μια μέρα όπου οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες πραγματικά πιστεύουν στην Ενωμένη Ευρώπη και στην Ευρώπη των λαών, που σέβονται τη δημοκρατική τάξη και λειτουργία, που πιστεύουν ειλικρινά στην πρόοδο θα πολιτεύονται στη βάση της αλήθειας και της λογικής και θα ασκούν την εξουσία στο όνομα, όχι της «Αριστεράς» ή της «Δεξιάς», αλλά στο όνομα του λαού και για την προκοπή όλων των Ελλήνων, χωρίς «αριστερά πρόσημα» και άλλες τέτοιες, χρωματιστές, αριστερές πομφόλυγες!