Μέχρι τώρα, μας έλεγαν πρώτα η μείωση του χρέους και η ένταξή στο Πρόγραμμα της Ποσοτικής Χαλάρωσης και κατόπιν η έξοδος στις αγορές και η κατάργηση των Μνημονίων. Μετά το Γιούρογκρουπ της 15^ης Ιουνίου, αφού δεν πήραν τίποτα από αυτά που ζητούσαν, άλλαξαν τροπάρι: «Με την απόφαση του Γιούρογκρουπ έγινε μια πολύ σοβαρή μεταβολή. Η προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής μετατοπίστηκε. Στα δυο πρώτα Μνημόνια εφαρμόστηκαν δημοσιονομικές πολιτικές για να εξυπηρετηθεί το χρέος, ενώ με την απόφαση του Γιούρογκρουπ θα εξυπηρετείται το χρέος μόνο εάν έχουμε ανάπτυξη», απεφάνθη ο «παρα-πρωθυπουργεύων» Ν. Παππάς.

Να, λοιπόν, που τα παιδιά υπέστειλαν (και πάλι υπερηφάνως) τα φλάμπουρα της αντίστασης κατά των «τοκογλύφων» και μετά από 2,5 χρόνια, βάλε-βγάλε «κόκκινες γραμμές», γύρισαν από τις Βρυξέλες έχοντας αποστηθίσει το Αλφαβητάρι της Πολιτικής Οικονομίας: ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν παράγει. Ότι εξάγει λίγα και εισάγει πολλά. Ότι εάν δεν αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), μειώνονται συνεχώς οι θέσεις εργασίας και τα έσοδα του κράτους. Και ότι, τελικά, αφού δεν παράγουμε όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και αφού τα έξοδά μας είναι περισσότερα από τα έσοδά μας, δημιουργούμε συνεχώς δημοσιονομικά ελλείμματα και αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στα δανεικά, για να συντηρήσουμε το πολυδάπανο κράτος, το οποίο, αντί να το περιορίζουμε, επιμένουμε να το αυξάνουμε.

Μπράβο, λοιπόν, στα παιδιά που άργησαν… λίγο, αλλά, τελικά το κατάλαβαν(;) πως η «εξυπηρέτηση του χρέους θα γίνεται μόνον, εάν έχουμε ανάπτυξη»!

Από δω και πέρα, όμως πρέπει να καταλάβουν και μερικά άλλα που αποτελούν τις βασικές και απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη.

1. Ότι δεν ψηφίζουμε, απλώς, τα μέτρα που μας ζητούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά και τα εφαρμόζουμε, χωρίς «κλαψουρίσματα» και χωρίς «εκπτώσεις».
2. Ότι με τέτοιο κράτος… «βοϊδόκαρο» -και μάλιστα υπέρβαρο από τη σαβούρα των διοριζόμενων (φίλων, συγγενών, κουμπάρων και «νεροκουβαλητάδων» του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ)- η ανάπτυξη που προσδοκάμε θα έρθει τον… άλλον αιώνα!
3. Ότι με τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να υπόκειται στη μικρόνοια της κομματοκρατίας και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις της «Αριστεράς»· όπου η σύνδεση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με την επιχειρηματικότητα και την παραγωγή καταδικάζεται μετά βδελυγμίας από τους υπουργούς της «πρώτη φορά Αριστεράς»· όπου η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τελεί υπό τον έλεγχο των ανεγκέφαλων «τροφίμων του πανεπιστημιακού Ασύλου»· με ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα που διώχνει στο εξωτερικό τα καλύτερα «μυαλά», κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια θα στηρίζεται σε «πήλινα πόδια».
4. Ότι εάν δεν σταματήσουν οι «κουτσαβακισμοί» των κυβερνώντων απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς και δεν εφαρμοστούν οι νόμοι της Πολιτείας επί παντός «βατού» και «άβατου» της ελληνικής επικράτειας, το ελληνικό κράτος θα παραμένει αναξιόπιστο και η κυβέρνησή του αφερέγγυα, τόσο απέναντι στους Έλληνες πολίτες, όσο και απέναντι στους ξένους, των οποίων οι επενδύσεις αναμένεται να παίξουν βασικό ρόλο για την ανάπτυξη της χώρας.
5. Και το σημαντικότερο. Με τέτοιες κυβερνήσεις που αρμενίζουν στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης, με καπεταναίους που δεν είχαν «κουμαντάρει», μέχρι τώρα, ούτε βάρκα στη ζωή τους· με κυβερνήσεις, οι οποίες, λόγω της τεράστιας αποχής, εκπροσωπούν ένα μικρό ποσοστό από το σύνολο του λαού -με αποτέλεσμα όχι μόνον να μην έχουν τη στήριξη, αλλά και να αντιμετωπίζουν την ισχυρή αντίδραση από τη συντριπτική πλειονότητα του λαού- είναι βέβαιο ότι κάθε προσπάθεια για την ανάταξη της οικονομίας θα καταλήγει σε αποτυχία.
6. Ότι, εφόσον η οικονομική πολιτική παραμένει παγιδευμένη -εις το διηνεκές- στον στόχο των… «αιμοδιψών» πλεονασμάτων του 3,5% και ενόσω οι Έλληνες πολίτες ζουν υπό την απειλή της περαιτέρω φορολογικής τους «αφαίμαξης», της περικοπής των αποδοχών τους, της κατάσχεσης των εισοδημάτων τους και της δήμευσης της πατρογονικής περιουσίας τους, η κυβέρνηση θα πανηγυρίζει μόνη της για τα… «θαυμαστά επιτεύγματά» της και ο λαός -στην άλλη άκρη- θα τους «σιχτιρίζει» και θα καταριέται την κακή του μοίρα.

Συμπέρασμα: Ο πολιτικός κόσμος, μετά από τόσα πικρά μαθήματα, πρέπει, επιτέλους να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αλλά απλή αλήθεια: ότι για να κυβερνηθεί ο ελληνικός λαός και για να μπορέσει να εφαρμοστεί μια γενναία πολιτική οικονομικής ανάπτυξης, εντός Ευρωζώνης, είναι αδήριτη ανάγκη, όλες οι ειλικρινά φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις (έστω μετεκλογικά, διότι προς το παρόν οι «σύντροφοι» παραμένουν παθιασμένοι εραστές «της καρέκλας») να απαλλαγούν από μικρομεγαλισμούς και από τον κομματικό «πατριωτισμό» τους και να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων: να στηρίξουν ένα ενιαίο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα κληθούν να στελεχώσουν προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στην πράξη για τις ικανότητες και την αξιοσύνη τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξαναβρεί την πίστη του στην πολιτική του ηγεσία και γι’ αυτό χρειάζεται να γνωρίζει όλη την αλήθεια: και για το πώς και το γιατί φτάσαμε έως εδώ και για το πώς πρέπει να πορευτούμε από εδώ και πέρα.

Χρειάζεται μια καθαρή πρόταση για το μέλλον, απαλλαγμένη από τα «φτιασίδια» της κομματικής προπαγάνδας και των ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων. Μια πρόταση εθνική, συλλογικά επεξεργασμένη, που θα εμπνεύσει και θα συναγείρει το λαό σε μια προσπάθεια πατριωτική, χωρίς τις ανοησίες των «ταξικών προσήμων» και των «σκουριασμένων» κομματικών ιδεοληψιών.

Χωρίς μια τέτοια γενναία εθνική απόφαση η Ελλάδα θα συνεχίσει να σέρνεται και κάθε τόσο θα κατρακυλά, μαζί με το βράχο του Σισύφου, στον γνώριμο πια «πάτο» της επαιτείας, της εθνικής ταπείνωσης, της ανομίας και της εμφύλιας διαμάχης.