Την περασμένη εβδομάδα έγινε η πολύ-αναμενόμενη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την οποία η χώρα μας προσδοκούσε να λάβει κάποια μέτρα εναντίον της Τουρκίας, να της επιβάλει κάποιες «κυρώσεις». Η κυβέρνηση καλλιεργούσε ένα κλίμα αισιοδοξίας στους πολίτες, αλλά οι προσδοκίες όλων μας διαψεύστηκαν, όσο και αν προσπαθεί να μας πείσει πως κάτι απτό κερδίσαμε! Η αντιπολίτευση, από την άλλη πλευρά, άρπαξε την ευκαιρία που περίμενε και την κατηγόρησε για ανικανότητα και άλλα παρόμοια. Βέβαια, η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική που είχε την ευκαιρία να δει πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζει πως τις σχέσεις των κρατών ρυθμίζει το συμφέρον, πως αυτό παλαιόθεν γράφει την Ιστορία και πως στην ουσία δεν ισχύει η λεγόμενη «αρχή της αλληλεγγύης» μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή πως ισχύει μέχρι του σημείου που δεν θίγονται τα συμφέροντά τους.

Γνωρίζει, ακόμη, η αντιπολίτευση πως στις σχέσεις μεταξύ των κρατών ισχύει «το δίκαιο του ισχυρού» σε όλα τα επίπεδα. Η Τουρκία έχει την εντύπωση, καλώς ή κακώς, πως υπερέχει σε επίπεδο στρατιωτικής ισχύος, ότι όλοι την έχουν ανάγκη και γι’ αυτό κάνει ό,τι κάνει. Επιβάλλει το θέλημα της με τη βία και τα όπλα. Αλλά και τα ευρωπαϊκά κράτη, όταν κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα ισχυρό κράτος και ένα πιο αδύναμο είναι σχεδόν βέβαιο πως θα επιλέξουν το ισχυρότερο. Από αυτή την άποψη η Σύνοδος υπήρξε πολύ ωφέλιμη, γιατί μας έδειξε ακόμη μια φορά πως κανείς δεν είναι φίλος μας a priori, πως έχουμε καταντήσει ένα κράτος «ανάδελφο» και πως πρέπει εμείς πρώτοι και μόνοι να φροντίσουμε για την ασφάλειά μας. «Αν εσύ δεν έχεις νύχια να ξυστείς», όπως λέει ο λαός, «μη περιμένεις από τους άλλους να σε ξύσουν».

Και ενώ αυτή είναι η κατάσταση τα κόμματά μας ακολουθούν την πάγια τακτική: κατηγορεί ο ένας τον άλλο για όλα τα δεινά που έχουν ενσκήψει στη χώρα μας και έχουν την απαίτηση τα είκοσι επτά κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ομονοήσουν όσον αφορά τις «κυρώσεις» εναντίον της Τουρκίας τη στιγμή που αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν τα έξι κόμματα που υπάρχουν στην ελληνική Βουλή! Είναι απογοητευτικό να ψηφίζονται στη Βουλή προγράμματα για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας και η αξιωματική αντιπολίτευση να ψηφίζει «παρούσα», τη στιγμή μάλιστα που ζητά από την κυβέρνηση να φανεί πολύ σκληρή απέναντι στην Τουρκία! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Από την άλλη υπάρχει και το πρόβλημα τη πανδημίας του κορονοϊού που σαρώνει όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο, ακόμη και κράτη που δεν πέρασαν μια δεκαετία «μνημονίων» και υποτίθεται πως διαθέτουν καλύτερο και πιο οργανωμένο υγειονομικό σύστημα. Όπως φαίνεται από τις δηλώσεις των αρμοδίων φορέων, η κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία είναι τραγική και παρόλα αυτά τώρα που η κυβέρνηση κάτω από τις ασφυκτικές πιέσεις που δέχεται αποφάσισε να χαλαρώσει κάπως το lock down που είχε επιβληθεί λόγω της πανδημίας, οι πιο πολλοί σκέπτονται πού θα κάνουν χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν και αν θα προλάβουν να βάψουν τα νύχια των ποδιών και των χεριών τους ή των ποδιών τους! «Ο κόσμος χάνεται», δηλαδή, «και η γριά ψειρίζεται». Φαίνεται πως πολλοί θέλουν, αν -χτύπα ξύλο- τους συμβεί κάτι κακό να πάνε στον άλλο κόσμο ευπρεπείς και στολισμένοι! Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως, όπως ανακοινώθηκε, οι χειμερινοί τουριστικοί προορισμοί είναι 80-90% κλεισμένοι για τα Χριστούγεννα! Ο κόσμος φαίνεται πως έχει «μωραθεί» και δεν νοιάζεται αν τα «θέρετρα» μπορεί να σημαίνουν περισσότερα φέρετρα.

Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που ανοιχτά εναντιώνονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να ελέγξει την πανδημία. Η πρώτη ομάδα είναι αυτών που πλήττονται άμεσα οικονομικά από το lock down. Είναι οι επαγγελματίες που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σωρό προβλήματα από το κλείσιμο των καταστημάτων τους και μπροστά στο δίλημμα οικονομία ή υγεία επιλέγουν την οικονομία. Προτιμούν, αν χρειαστεί, όπως λένε, να πεθάνουν από τον κορονοϊό παρά από την πείνα! Πέρα από αυτούς υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν τον εαυτό τους «άτρωτο» και πιστεύουν πως ο κορονοϊός δεν είναι ικανός να τους βλάψει. Μου θυμίζουν αυτοί τους αρχαίους Έλληνες τραγικούς που τοποθετούν τους «μύθους» των δραμάτων τους έξω από την Αθήνα, τη Θήβα, για παράδειγμα, και το Άργος, αλλά τελικά ο θάνατος και η καταστροφή βρίσκει και την ίδια την Αθήνα!

Είναι και οι «άπιστου», αυτοί που βλέπουν πίσω από όλα όσα γίνονται κάποια «παγκόσμια συνωμοσία» με ποικίλες σκοπιμότητες. Άλλοι πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο οι μεγάλοι της Γης θέλουν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες και να τους ελέγξουν, γιατί θα ακολουθήσουν για άλλους λόγους δύσκολες καταστάσεις και εξεγέρσεις. Προβλέπουν δηλαδή το μέλλον! Άλλοι υποστηρίζουν πως οι λόγοι είναι οικονομικοί και πως πρέπει να προωθηθεί το εμβόλιο και να πλουτίσουν μερικοί. Άλλοι λένε πως με το εμβόλιο θέλουν να εμφυτέψουν στου πολίτες το περίφημο «τσιπάκι», για να ξέρουν, λένε, που βρίσκεται ο καθένας ανά πάσα στιγμή, λες και αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τώρα με τα εργαλεία που διαθέτουν. Άλλοι, οι πιο ευφάνταστοι, υποστηρίζουν πως με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα οι «μεγάλοι» θέλουν να μειώσουν τον πληθυσμό της Γης! Αυτό μου φέρνει στο νου το Προοίμιο της ομηρικής Ιλιάδας που τελειώνει με το «Διός δ’ ετελείετο βουλή», δηλαδή με τον Τρωικό πόλεμο πραγματοποιούνταν η βούληση του Δία που, σύμφωνα με τους αναλυτές, ήταν η μείωση του τότε πληθυσμού της Γης. Βέβαια, σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο ποιος εκπροσωπεί τον Δία και τίνος θέληση είναι η μείωση του πληθυσμού της Γης!

Υπάρχουν και οι «ανάποδοι». Αυτοί είναι οι πιο «γνήσιοι» Έλληνες. Ο τράχηλός τους «ζυγό δεν υπομένει» και κάνουν το αντίθετο απ’ αυτό που τους επιβάλλουν οι άλλοι και η Πολιτεία. Μου θυμίζουν αυτοί το ανέκδοτο εκείνο σύμφωνα με το οποίο ένα αεροπλάνο με επιβάτες ένα Γάλλο, ένα Γερμανό και ένα Έλληνα έπαθε κάποια βλάβη και έπρεπε να ελαφρύνει το βάρος του και, ενώ ο Γάλλος και ο Γερμανός έπεσαν από αυτό υποκύπτοντας στις ικεσίες του πιλότου και εν ονόματι κάποιων ιδανικών τους, π.χ. του Χίτλερ για τον Γερμανό, ο Έλληνας δεν δεχόταν να πέσει με τίποτε! Και όταν ο πιλότος κουράστηκε να τον παρακαλεί και του είπε, «άιντε, μη πέσεις», τότε εκείνος είπε «τώρα θα πέσω». Να μην αμφιβάλλει κανείς πως υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί τέτοιοι Έλληνες.

Υπάρχουν όμως και οι «κομματικά φανατικοί». Αυτοί μου θυμίζουν κάποιο γνωστό μου που ήταν τόσο αφοσιωμένος στον αρχηγό του κόμματος στο οποίο ανήκε που έλεγε: «Χρόνια να κόβει ο Θεός από εμένα και να τα δίνει στον …» και πρόσθετε το όνομα του αρχηγού του κόμματός του. Δεν έχει σημασία ότι στο τέλος κατέληξε να βρίζει «τον αρχηγό» με τον χυδαιότερο τρόπο, γιατί τον απογοήτευσε! Αυτοί είναι τόσο «ιδεολόγοι» ή «συμφεροντολόγοι» και «καιροσκόποι» που επιθυμούν να αποτύχει η κυβέρνηση στον τομέα της πανδημίας και να (ξανα)πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Έτσι, και αυτοί προσπαθούν να δυσχεράνουν όσο μπορούν το έργο της και να αποδυναμώσουν την προσπάθειά της. Όπως και αν έχει το πράγμα, είναι πάντα επίκαιρος ο λόγος του Πλάτωνα: αιτία ελομένου, Θεός αναίτιος, δηλαδή ο καθένας ευθύνεται για την επιλογή που κάνει. Κανείς άλλος δεν του φταίει…