Οι σκέψεις μου γι αυτό το άρθρο ξεκίνησαν χαζεύοντας στην τηλεόραση τις υπερβολικές έως και εξωφρενικές λατρευτικές εκδηλώσεις του βρετανικού λαού (και της ανά τον κόσμο διεσπαρμένης αγγλικής υπηκοότητας) για την πανδημία της βασίλισσας Ελισάβετ Β’.

Εκατομμύρια άνθρωποι όρθιοι για μερόνυχτα στις ουρές, πεινώντες και διψώντες αναμένοντας με τα κινητά στα χέρια τον «ιερό» κιλλίβαντα. (Να μην ξεχνάμε και την ετυμολογία, η λέξη παράγεται από τον «κιλλό» που σημαίνει γαϊδούρι και το ρήμα «βαίνω»).

Ατέλειωτες πομπές με στρατιωτικές και επίσημες φορεσιές, επίσημοι τεθλιμμένοι απ’ όλον τον κόσμο και όλα τα διεθνή μέσα υπ’ ατμόν για το μεγαλύτερο -όπως είπαν κάποιοι σχολιαστές- τηλεοπτικό γεγονός του αιώνα.

Ακόμα και η γλώσσα υποκλίθηκε μπροστά στον βασιλικό θεσμό. Ακούσαμε πολλούς δημοσιογράφους να αποκαλούν τη βασίλισσα «τον τελευταίο μονάρχη», και ενώ στα λεξικά δεν υπάρχει πουθενά το θηλυκό της λέξης, ένας σχολιαστής προσπάθησε να το κατασκευάσει λέγοντας «το τέλος της ... μονάρχιδος»!

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς την ψυχολογία του όχλου, το πώς δηλαδή αντιδρά και πώς σκέφτεται μια ανθρώπινη λαοθάλασσα.

Ακόμη δυσκολότερο είναι να ερμηνεύσουμε το τι ευημερία και τι λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα προσδοκά ένας λαός από μια (ελαφρώς παροπλισμένη) μοναρχία.

Ύστερα προχώρησα βαθύτερα και βάλθηκα να εξηγήσω το γιατί κάποιοι οίκοι της Ευρώπης (από Γερμανία, Δανία, Αγγλία, Ρωσία κλπ) μονοπωλούν τουλάχιστο επί μία χιλιετία τον θεσμό της βασιλείας, συμπεθεριάζοντες ασυστόλως μεταξύ τους.

Κατά σύμπτωση διάβασα αυτές τις μέρες το ρηθέν από τον Αμερικανό αρθρογράφο H. L. Mencken : «Το πάθος να σώσει κάποιος τον κόσμο, είναι σχεδόν πάντα η μάσκα του πάθους να τον εξουσιάσει»!

Εξουσία λοιπόν, και φυσικά με το αζημίωτο.

Η σύγχρονη βασιλεία ξεκίνησε τον Μεσαίωνα με φιλανθρωπικούς και θα λέγαμε «σοσιαλιστικούς» στόχους και σύντομα έγινε η ύπατη και η πλέον προβεβλημένη μέσα στην ιστορία εξουσία.

Οι βασιλιάδες κάποτε τα έκαναν όλα.

Φρόντιζαν την άμυνα, την υγεία, τη διασκέδαση, την τέχνη και την παιδεία χρημοτοδοτούντες αριστείς στις αυλές τους.

Ο λαός κρεμόταν κυριολεκτικά απ’ τους βασιλιάδες κι αυτό φαίνεται ζωντανά μέσα στα παιδικά παραμύθια.

Σιγά-σιγά βέβαια τα πράγματα άλλαξαν.

Η λάμψη τους ξεθώριασε.

Οι δημοκρατίες έθεσαν άλλους όρους και προτεραιότητες και στην ουσία παραγκώνισαν τον θεσμό της βασιλείας, βάζοντας άλλους «βασιλείς» στη θέση των βασιλέων.

Έφτασαν μάλιστα κάποιοι να προφητεύσουν ότι στα προσεχή χρόνια θα έχουν μείνει στον κόσμο πέντε βασιλιάδες: οι τέσσερις της τράπουλας και ο βασιλιάς της Αγγλίας.

Η Αγγλία μέχρι σήμερα δεν θέλει να διαψεύσει τον χρησμό.

Σε σημαδιακή εξαίρεση, προστάτευσε τον θεσμό, για να φαίνεται ότι ο θεσμός προστατεύει τη χώρα.

Με την επιβλητική κηδεία της Ελισάβετ Β είχε την ευκαιρία να διατυπώσει άλλη μια φορά την παγκόσμια αιρετικότητά της (σε όλα τα πράγματα), και να ζήσει για λίγο τον παροξυσμό ενός αυτοκρατορικού μεγαλείου.