Στο μεγάλο πανηγύρι της Ιστορίας η Ελλάδα σέρνεται σαν την αρκούδα, με το χαλκά στη μύτη και την αλυσίδα, και χορεύει στο ρυθμό που της παίζει στο ντέφι του ο γύφτος.

Το πανηγύρι αποτελεί σημαντικό στοιχείο της Ελληνικής Λαογραφίας και αίρει την καταγωγή του από τα πανάρχαια χρόνια. Ο χαρακτήρας των πανηγυριών ήταν, αρχικά, θρησκευτικός. Στις εορτές προς τιμήν των θεών, εντάσσονταν, σε πολλές περιοχές, και αθλητικοί αγώνες. Με τα χρόνια, οι θρησκευτικές εορτές απέκτησαν και εμπορικό και ψυχαγωγικό περιεχόμενο.

Ονομαστά πανηγύρια, στα αρχαία χρόνια, ήταν αυτά που γίνονταν στην Κόρινθο, η οποία, λόγω της γεωγραφικής θέσης της, συγκέντρωνε πλούσια εμπορεύματα από ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, καθώς και επισκέπτες, ντόπιους και ξένους, που έρχονταν για την αγορά των αγαθών, καθώς και για τη διασκέδασή τους, την οποία παρείχαν πλουσιοπάροχα σπουδαίοι καλλιτέχνες, ποιητές, αθλητές, φιλόσοφοι, θαυματοποιοί και διάσημες «εταίρες» που συνέρρεαν στην πόλη.

Λέγεται πως η φράση «είμαστε για τα πανηγύρια» κατάγεται από εκείνη την εποχή και ότι αρχικά εξέφραζε τις ετοιμασίες που έκαναν με χαρωπή διάθεση αυτοί που είχαν αποφασίσει -και είχαν, βεβαίως, και τη δυνατότητα- «πλειν ες Κόρινθον», διότι, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, «ου παντός πλειν ες Κόρινθον».

Με την πάροδο του χρόνου, καθώς ο χαρακτήρας των πανηγυριών γινόταν περισσότερο ψυχαγωγικός, η φράση «είμαστε για τα πανηγύρια» ή «είναι για τα πανηγύρια» άρχισε να εκφράζει την ειρωνική και την επιτιμητική αντιμετώπιση αυτών, οι οποίοι, αντί να ασχολούνται με τα σοβαρά θέματα της προσωπικής ή της δημόσιας ζωής, επιλέγουν το «ξεφάντωμα» που προσφέρουν τα πανηγύρια.

Τα πανηγύρια με πολιτικό-κομματικό περιεχόμενο ήταν άγνωστα στην αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν ταυτίσει την υπερβολή και την αλαζονεία με την «ύβριν», γι’ αυτό οι πολιτικοί -ειδικά στην περίοδο της δημοκρατικής διακυβέρνησης των πόλεών τους- απέφευγαν τέτοιου είδους πανηγυρισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να προκαλέσουν τον φθόνο και την αντίθεση των πολιτών αλλά και να επισύρουν τη δυσμένεια και την οργή των θεών. Ακόμα και μετά από τις μεγάλες στρατιωτικές νίκες, περιορίζονταν στο στήσιμο «τροπαίων» και στην αφιέρωση των λαφύρων του πολέμου στον προστάτη θεό.

Μόνον στην αρχαία Ρώμη, με την υπερβολή που χαρακτήριζε τους Ρωμαίους, καθιερώθηκαν οι στρατιωτικοί «θρίαμβοι», για να προβάλλουν οι νικητές στρατηγοί το μέγεθος της νίκης τους καθώς και τις υστερόβουλες πολιτικές φιλοδοξίες τους.

Σε αντίθεση με τους αρχαίους Έλληνες πολιτικούς, οι σημερινοί νεοέλληνες πολιτικοί-κομματικοί ηγέτες αρέσκονται στα κομματικά πανηγύρια. Πανηγυρίζουν, κι όταν παραλαμβάνουν «καμένη γη» από τους προκατόχους τους στη διακυβέρνηση της χώρας και στην περίπτωση, ακόμα, που γνωρίζουν ότι θα υποχρεωθούν, μόλις αναλάβουν την εξουσία, να αποδεχθούν τους ακόμη βαρύτερους όρους, τους οποίους ζητούν να τους επιβάλλουν οι δανειστές της χώρας.

Το πιο κωμικοτραγικό, όμως, είναι όταν πανηγυρίζουν την… «ένδοξη» επέτειο της εκλογικής τους νίκης -όπως κάνει, σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ- η οποία νίκη αποδείχτηκε τόσο ένδοξη όσο μια… μεγαλειώδης «τρύπα στο νερό»!

Και εάν οι συνέπειες αυτών των πανηγυρισμών περιορίζονταν απλώς στη γελοιοποίηση των «πανηγυριστάδων», θα μπορούσε να πει κανείς… «λίγο το κακό»· όταν, όμως, τα πανηγύρια λαμβάνουν χώρα σε περιστάσεις που εγκυμονούν θανάσιμους κινδύνους για τη χώρα, όταν η χώρα αντιμετωπίζει εξωτερικές απειλές, όταν διακυβεύονται ύψιστα εθνικά συμφέροντα, όταν η χώρα κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στη «μέγγενη» νέων βάρβαρων -και μακράς διάρκειας- μνημονιακών μέτρων και οι κυβερνώντες έχουν το μυαλό τους στα πανηγύρια ή αλλιώς «είναι για τα πανηγύρια», τότε είμαστε, ως λαός, επιβάτες σε ακυβέρνητο πλοίο, που πλέει με θυελλώδεις ανέμους μεσοπέλαγα και κινδυνεύει να βυθιστεί αύτανδρο.

Κι εδώ ισχύει η αρχαία ρήση: «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε»!