Σκεφτείτε να είχαν επικρατήσει οι «δραχμολάτρες», οι Βαρουφάκηδες και οι Λαφαζάνηδες και να βρισκόμαστε, σήμερα, εκτός της Ευρωζώνης και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και να είχαμε από τα ανατολικά, τους νέο-Οθωμανούς να παριστάνουν τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και να ξερογλείφονται για τα νησιά μας· και από τα βόρεια τους Αλβανούς, που ονειρεύονται τη Μεγάλη Αλβανία, να μας κάνουν τον… Γκιώνη Λέκκα (κοινώς τον γκιουλέκα), προβάλλοντας αξιώσεις σε ελληνικά εδάφη.

Να κινδυνεύουμε να κατακλυσθούμε από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες που εισβάλλουν από όλα τα σημεία παραβιάζοντας τα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορά μας, και να μην έχουμε κανένα σύμμαχο και καμιά βοήθεια από κανέναν!

Και, βέβαια, μπορεί να μου πείτε: και τώρα που έχουμε στο πηδάλιο της χώρας τον τέως πρόεδρο του 15μελούς Μαθητικού Συμβουλίου ως πρωθυπουργό και τον Καμμένο ως πολιτικό… « αρχιστράτηγο» μπορούμε, όπως μας βεβαιώνει ο Καμμένος, « να κοιμούμαστε ήσυχοι»;

Αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω -επειδή διαθέτουμε αυτά τα «μεγέθη» πολιτικής ηγεσίας- για τον οποίον αποκτά μεγαλύτερη εθνική σημασία το γεγονός ότι είμαστε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας -έστω και με τα γνωστά εγχώρια και ευρωπαϊκά προβλήματα.

Για να αντιληφθούμε πόσο μεγάλη θα ήταν η διαφορά του μέσα στην Ε.Ε. και του έξω από την Ε.Ε., στη συγκυρία που βρισκόμαστε, ίσως θα μας βοηθούσε να ανατρέχαμε σε ανάλογες ιστορικές καταστάσεις που βιώσαμε ως έθνος στην νεοελληνική περίοδο της Ιστορίας μας, όπως ήταν αυτή του 1897.

Η Ελλάδα του 1897 είχε κηρύξει πτώχευση πριν από τέσσερα χρόνια (1893). Είχε πρωθυπουργό τον λαϊκιστή Θεόδωρο Δηληγιάννη, ο οποίος διαδέχτηκε τον μεταρρυθμιστή Χαρίλαο Τρικούπη. Από στρατιωτική άποψη, διέθετε έναν ανεκπαίδευτο και ανοργάνωτο στρατό. Από οικονομική άποψη, ήταν αποκλεισμένη από τις τράπεζες του εξωτερικού, οι οποίες λόγω του υπέρογκου χρέους είχαν διακόψει κάθε δανειοδότηση απαιτώντας την επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου στα δημόσια έσοδα του ελληνικού κράτους για την αποπληρωμή των παλαιών χρεών. Και από την άποψη των διεθνών σχέσεων και συμμαχιών, ήταν απομονωμένη από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, ενώ οι σχέσεις της με την Τουρκία είχαν επιδεινωθεί επικίνδυνα λόγω του Κρητικού ζητήματος.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες και εξαιτίας των ανεύθυνων ενεργειών της «Εθνικής Εταιρίας» (η οποία είχε καταστεί «κράτος εν κράτει» αναλαμβάνοντας «να προπαρασκευάσει την απελευθέρωση των δούλων Ελλήνων διά πάσης θυσίας»), η Ελλάδα ενεπλάκη σε πόλεμο με την Τουρκία, με αποτέλεσμα την ταπεινωτική ήττα της, που έμεινε στην Ιστορία ως «εθνική καταισχύνη». Τα τουρκικά στρατεύματα έφτασαν μέχρι τη Λαμία και η προέλασή τους σταμάτησε μόνον ύστερα από τη μεσολάβηση των Μεγάλων Δυνάμεων.

Τα αποτελέσματα του λαϊκισμού εκείνης της εποχής και της επιπόλαιας διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων υπήρξαν εξαιρετικά επώδυνα και καθοριστικά για την περαιτέρω πορεία της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής: για την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από τη Θεσσαλία η Τουρκία απαίτησε και τελικά έλαβε την τεράστια πολεμική αποζημίωση των 95 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων. Το ποσόν αυτό εξασφάλισε η Ελλάδα με νέο δάνειο, το οποίο προσφέρθηκαν να χορηγήσουν οι τράπεζες των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην πτωχευμένη και ηττημένη Ελλάδα, αφού η ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ)!

Σύμφωνα με τους όρους που επέβαλαν στην Ελλάδα οι δανειστές της, η Διεθνής Επιτροπή που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα (για 50 χρόνια) ήλεγχε και εισέπραττε για λογαριασμό της και για την εξόφληση του συναφθέντος δανείου τα έσοδα: 1. Από τα κρατικά μονοπώλια (άλατος, πετρελαίου, σπίρτων, παιγνιόχαρτων, σιγαρόχαρτων, Ναξίας σμύριδας. 2. από τον φόρο κατανάλωσης καπνού. 3. από τα τέλη χαρτοσήμου και 4.από τους δασμούς λιμένος Πειραιώς.

Οι αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας είναι -επικινδύνως- πολλές, εκτός από μία, ότι χάρις στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, σήμερα, «ανήκομεν εις την Δύσιν»: είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα. Βρισκόμαστε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο και έχουμε υποθηκεύσει τον δημόσιο πλούτο μας για 99 χρόνια. Γειτνιάζουμε με μια προκλητική και ανεξέλεγκτη Τουρκία με την οποίαν οι σχέσεις μας, λόγω των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο και λόγω του Κυπριακού ζητήματος βαίνουν, συνεχώς, επιδεινούμενες. Και το πλέον επισφαλές: το πηδάλιο της χώρας, στην κρισιμότερη καμπή της μεταπολεμικής μας ιστορίας, βρίσκεται στα χέρια εθνικολαϊκιστών, άπειρων και επιπόλαιων, λαοπλάνων και πατριδοκάπηλων, μακρινών απογόνων του Δηλιγιαννισμού.

Το ότι «ανήκομεν εις την Δύσιν» είναι αρκετό για να αποφύγουμε τον κίνδυνο μιας ακόμα «εθνικής καταισχύνης»;

Όχι βέβαια! Χρειάζεται να κάνουμε και άλλα πολλά ως πολίτες και ως έθνος. Μέχρι τότε όμως ας διαφυλάξουμε το μόνο σίγουρο που έχουμε, τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ας εργαστούμε αυτή η σχέση να καταστεί σχέση ισοτιμίας σε μια Ευρώπη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, σε μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη που απαντά στις σύγχρονες προκλήσεις και αντιστέκεται στις, έσωθεν, εθνοκεντρικές επιδιώξεις και τις, έξωθεν, εχθρικές απειλές.