Μετά από ένα τέτοιο γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας και επιρροής, όπως είναι οι εκλογές της Αμερικής, είναι φυσικό να ξεχύνονται κάθε μέρα από όλα τα μέσα ενημέρωσης παντός είδους κρίσεις, σκέψεις και κριτικές. Ίσως είναι κι αυτό ένα υγιές σύμπτωμα της δημοκρατίας, της δημοκρατίας που δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι γεννήθηκε κι αυτή, όπως ένα σωρό σπουδαία πράγματα, από μια χούφτα Αθηναίους, εδώ «στη διαμαντόπετρα, στης γης το δαχτυλίδι», σύμφωνα με την παλαμική διαπίστωση.

Πολλά θα αλλάξουν και ακόμα περισσότερα δεν θα αλλάξουν, σύμφωνα με τον διεθνή πλέον όρο της πολιτικής κωλοτούμπας. Είναι όμως χρήσιμο να σταθούμε σε κάποιες δηλώσεις που δίνουν το στίγμα της πολιτικής αντίληψης, που πάντοτε ιδεολογικά προϋπάρχει και πάντοτε μετεκλογικά προσπαθεί να συμβιβαστεί με την αδήριτη πραγματικότητα. Εντύπωση έκανε το προεκλογικό σχόλιο του Trump, σύμφωνα με το οποίο «είναι εύλογο το ερώτημα, γιατί το πασίγνωστο αμερικανικό Άϊφον να παράγεται στην Κίνα και όχι στη γενέτειρά του».

Το ερώτημα μοιάζει σήμερα να μην έχει απάντηση, αλλά και κακώς να διατυπώνεται από έναν κροίσο που πραγμάτωσε κάθε επιχειρηματική του δραστηριότητα, από έναν δηλαδή υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης και επιτυχημένο παίκτη της παγκόσμιας αγοράς. Τι ήθελε πράγματι να εξαγγείλει με αυτή τη δήλωση; Ότι θα βάλει για εθνικούς λόγους τους Αμερικάνους να δουλεύουν για ένα πιάτο ρύζι για να φτηνύνει το περιώνυμο κινητό;

Μα αυτό αντιστρατεύεται όλη τη λογική της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς των επισήμων δικαιωμάτων της επιχειρηματικής ιδιοκτησίας (ROYALTIES) και του διεθνώς ελεγχομένου κόστους.

Αν παρατηρήσουμε το πράγμα παραστατικότερα, θα δούμε ότι η Αμερική, πρώτη και περισσότερο από όλες τις άλλες μεγάλες οικονομικά χώρες, απεμπόλησε από πολύ νωρίς τις χειρωνακτικές αλλά και τις βιοτεχνικές δραστηριότητες και αφοσιώθηκε στον τριτογενή τομέα της οικονομίας, που περιέχει άυλες υπηρεσίες οργανωτών, συμβούλων, χρηματιστών και μάγων της παγκόσμιας αμυντικής ισορροπίας.

Έγινε, σα να λέμε λαϊκά, η Αμερική ένας παγκόσμιος οικονομικός και αναπτυξιακός νταβατζής, που έχει στη δούλεψή του φτωχές πλην φιλόδοξες οικονομικές ιερόδουλες (άσχετα αν για κάποιους στρατηγικούς λόγους έφτασε σιγά-σιγά να τους οφείλει όχι μόνο αρωγή και προστασία, αλλά και τεράστια δανειακά κεφάλαια...).

Κάποιοι λοιπόν προεκλογικοί αλλά και παράτολμα εθνικοί λόγοι οδήγησαν τον νέο πλανητάρχη να διατυπώσει τέτοια ερωτήματα για τη χώρα του, ερωτήματα που για τη δική του οικονομική πορεία και νοοτροπία ήταν από καιρό λελυμένα.

Ενδεικτική, και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ήταν και μια γελοιογραφία από αυτές που αναρτήθηκαν από την πρώτη στιγμή, που έχει τον Ομπάμα να βαστάει τον Τραμπ σαν μαινόμενο ταύρο σε υαλοπωλείο και να του λέει: «Επιτρέψτε μου τώρα να σας δείξω και πού κρατάμε την κίνα», παίζοντας με την αμφισημία της λέξης, που σημαίνει Κίνα και πορσελάνη...

Αρχή είναι ακόμα. Οψόμεθα.