«Εγώ δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα· θέλω να ψοφήσει ο γείτονας, για να του πάρω την κατσίκα». Αρκάς

Τα κοράκια ή κόρακες είναι τα γνωστά μαύρα πουλιά που τρέφονται από θνησιμαία, κοινώς «ψοφίμια». Μεταφορικά, «κοράκια» αποκαλούνται και οι νεκροθάφτες, οι οποίοι, εννοείται, πως «τρέφονται», ήτοι τα «κονομάν» από τον ενταφιασμό των «θνησιμαίων» ανθρώπων.

Κοράκια, επίσης, αποκαλούνται, μεταφορικά, και εκείνοι οι οποίοι κερδοσκοπούν εκμεταλλευόμενοι, όχι το φυσικό θάνατο, που ανήκει στην αρμοδιότητα των άλλων «κορακιών», αλλά τον οικονομικό «θάνατο» των ανθρώπων.

Η τελευταία κατηγορία «κορακιών» -που αυξάνεται και πληθύνεται σε περιόδους κρίσης και οικονομικής κατάρρευσης των ανθρώπων- εκλαμβάνει ως ευκαιρία για τον εύκολο πλουτισμό της, τη δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία περιέρχονται πολλοί συνάνθρωποί μας και σπεύδει να επωφεληθεί αρπάζοντας -πολλές φορές με τις ευλογίες του κράτους- και, συνήθως, έναντι «πινακίου φακής», τις περιουσίες των κατεστραμμένων ανθρώπων.

Και με αυτό τον τρόπο χτίζονται οι δικές τους τεράστιες περιουσίες.

Οι προπάτορες των σημερινών «κορακιών» -που έκαναν την εμφάνισή τους, μαζικά, τον τελευταίο χρόνο, με την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών- έζησαν και «μεγαλούργησαν» στην περίοδο 1941-44 και «επαξίως» βρίσκονται καταγεγραμμένοι στις μαύρες σελίδες της Κατοχής.

Εκείνα τα «κοράκια» συνδέθηκαν άμεσα με τη «μαύρη αγορά», ήτοι την συγκέντρωση, απόκρυψη και διάθεση των τροφίμων, έναντι υψηλού τιμήματος, στο λιμοκτονούντα πληθυσμό της Ελλάδας.

Για την αγορά μιας οκάς οσπρίων ή σιταριού, που γινόταν με το πρωτόγονο σύστημα της ανταλλαγής είδους με είδος -λόγω της πλήρους απαξίωσης του πληθωριστικού νομίσματος- πέρασαν στα χέρια των «μαυραγοριτών», θησαυροί και περιουσίες μεγάλης αξίας, που στη συνέχεια αποτέλεσαν τη βάση για να αναδειχτεί η μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική «αριστοκρατία» της Ελλάδας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να κατισχύσει και μια πολιτική τάξη από «πολιτικά τζάκια», που έλκουν την καταγωγή τους από εκείνους τους προγόνους τους, που διακρίθηκαν για την …«πατριωτική» τους δράση!

Πρέπει, εδώ, να διευκρινίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε σε εκείνους τους Έλληνες της Κατοχής, οι οποίοι, ζώντας τον εφιάλτη της πείνας, παραβίαζαν τις απαγορεύσεις του κατοχικού καθεστώτος και ριψοκινδύνευαν, προκειμένου να προμηθευτούν κάποιες ποσότητες τροφίμων που θα εξασφάλιζαν την επιβίωση της οικογένειάς τους, κάποιων οικείων τους ή -έστω- ενός στενού κύκλου ανθρώπων.

«Μαυραγορίτες - κοράκια» ήταν εκείνοι, που ενέχονται για «δωσιλογισμό», διότι σε συνεργασία με το κατοχικό καθεστώς ή με την ανοχή του (έναντι ανταλλαγμάτων) εξασφάλιζαν μεγάλες ποσότητες τροφίμων, τις οποίες διέθεταν -με το αντίτιμο που απαιτούσε η απληστία τους- στους λιμοκτονούντες συμπατριώτες τους, εκμεταλλευόμενοι χωρίς κανένα ηθικό δισταγμό, τη δυστυχία και την ανάγκη τους.

Σήμερα μετά τη χρεοκοπία της χώρας και την οικονομική κατάρρευση των νοικοκυριών, τα σμήνη των «κορακιών» ως μαύρο νέφος, σκοτεινιάζουν και πάλι τη ζωή των Ελλήνων. Ντόπια και ξένα «κοράκια», οσμιζόμενα την ύπαρξη πλούσιας λείας, είναι έτοιμα να εφορμήσουν πάνω στις περιουσίες χιλιάδων υπερχρεωμένων νοικοκυριών, τα οποία βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δάνεια που είχαν συνάψει -προ κρίσης- με τις τράπεζες ή να αποπληρώσουν τις φορολογικές οφειλές τους προς την Εφορεία, το Ι.Κ.Α. κ.ά..

Για άλλη μια φορά, ο ελληνικός λαός ζει το μαρτύριο της «προσφυγιάς» στον τόπο που γεννήθηκε και έζησε. Γιατί «πρόσφυγας» δεν είναι μόνο εκείνος που αναγκάζεται να εκπατριστεί, να εγκαταλείψει τη χώρα όπου γεννήθηκε και έζησε, αλλά και κείνος που χάνει το σπίτι του, το χωράφι του, το περιβόλι του πατέρα του και το αμπέλι του παππού του, όλα εκείνα, όπου είχε ριζώσει η αγάπη των προγόνων του, τα είχε αγιάσει ο ιδρώτας τους και τα δάκρυα της χαράς ή της λύπης τους, εκεί όπου είχαν ανθίσει και καρπίσει τα όνειρά τους.

Για άλλη μια φορά, ζει τον παραλογισμό: με την ευλογία του επίσημου κράτους και εν πλήρη δημοκρατία, καταδικάζεται ο πολίτης να αποτρέψει -με την απώλεια της δικής του περιουσίας- την καταστροφή αυτών που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την συμφορά που βρήκε τη χώρα και η οποία πτωχοποίησε τους κατοίκους της!

Είναι παράλογο και ανήθικο, ενώ η δανειοδότηση που έγινε πριν από την κρίση βασίστηκε  αποκλειστικά- στο εισόδημα του δανειοδοτούμενου, όπως αυτό πιστοποιούνταν από το προσκομιζόμενο έγγραφο της Φορολογικής του Δήλωσης, να παραβλέπεται -σήμερα- το γεγονός της δραματικής μείωσης -ακόμα και του μηδενισμού- του εισοδήματός του και να πλειστηριάζεται η ακίνητη περιουσία του, η οποία δεν αποκτήθηκε, βέβαια, με τα χρήματα του δανείου, αλλά προέρχεται από γονική παροχή.

Και ενώ οι Τράπεζες (και πιθανώς και οι Εφορείες) συζητούν με τα κερδοσκοπικά Funds (distress funds, δηλαδή, «επενδυτικά κεφάλαια δυστυχίας», κατά την πιστή μετάφραση!) και είναι έτοιμοι να μεταβιβάσουν τα «κόκκινα» δάνεια στις ξένες εταιρείες στο 5% έως στο 50% της ονομαστικής αξίας τους, αρνούνται να διευκολύνουν τους οφειλέτες τους «κουρεύοντας» τα «κόκκινα» δάνειά τους στο ίδιο ποσοστό, ώστε να καταστεί ευκολότερη η αποπληρωμή τους, προτού περιέλθουν στα ξενόφερτα «κοράκια».

Και αποτελεί πρόκληση να εμφανίζονται Έλληνες, ως σύγχρονα «κοράκια», στα Ειρηνοδικεία των πλειστηριασμών, για να επωφεληθούν από τη δυστυχία των συνανθρώπων τους και να αγοράσουν «μπιρ παρά» τις περιουσίες τους.

Και βέβαια, η μεγαλύτερη πρόκληση, που εγγίζει τα όρια του «δωσιλογισμού», είναι ο ζήλος που επιδεικνύουν οι σημερινοί κυβερνώντες να περιέλθουν όλα τα σπίτια, όλα τα χωράφια και κάθε περιουσιακό στοιχείο στις τράπεζες και στα ντόπια και ξένα «κοράκια», όταν μέχρι πριν από ένα χρόνο -οι ίδιοι- με υψωμένες τις γροθιές τους, κραύγαζαν «κανένα σπίτι σε τραπεζίτη»!

Παλιότερα η Αριστερά καλούσε το λαό να αντισταθεί στα «μαύρα κοράκια» του φασισμού τραγουδώντας στις λαοσυνάξεις:

«Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά

πέσανε πάνω στη εργατιά.

Άγρια κράζουν, για αίμα διψούν…»!

Η σημερινή «γιαλαντζί» Αριστερά θα κάνει, λένε, ηλεκτρονικά τους πλειστηριασμούς, για να μην παρεμποδίζονται στο «έργο» τους οι δικαστές και οι συμβολαιογράφοι απ’ όσους, ακόμα, αντιστέκονται, μη δεχόμενοι να γίνουν βορά των… αιμοδιψών «κορακιών». Δοξάστε τους!