Λεωνίδα Κύρκο

Είπε: «Είναι οι εποχές άνυδρες και το χώμα ξηρό. Αλλά έχουμε τους σπόρους στο δισάκι μας, σύντροφοι. Αυτό μετράει και θα συνεχίσουμε». Ευτυχώς, Λεωνίδα Κύρκο, που έφυγες νωρίς και δεν είδες τα έργα και τις ημέρες των πρώην συντρόφων σου.

Για τους συνεπείς αριστερούς το λάθος είναι μεγαλύτερο από το έγκλημα -είναι που σκότωσαν την ελπίδα για μια δικαιότερη κοινωνία και επιβεβαίωσαν τη λαϊκή αγανάκτηση που συνοψίζεται στο ότι «όλοι οι ίδιοι είναι». Γι’ αυτό!

Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό

«Μενέ, θεκέλ, φερές». Τουτέστιν, «μετρήθηκες, βρέθηκες ανεπαρκής, θα εκπέσεις». Γράφτηκε στον τοίχο του ανακτόρου του Ασάντ στη Δαμασκό της Συρίας.

Δεν ψήφισα ούτε πίστεψα στις ικανότητες του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ. Με ορισμένους απ’ αυτούς συμπορευτήκαμε στο ΣΥΝ πριν γίνει ΣΥΡΙΖΑ και έχω προσωπική άποψη για το βίο και την πολιτεία τους. Παρ’ όλα αυτά, επιθυμώ να εξαντλήσουν την τετραετία για να τους γνωρίσουμε καλά... και να δημιουργηθεί ένα καλό προηγούμενο. Φοβάμαι όμως ότι το τέλος της κυβέρνησης της πρώτη φορά αριστεράς πλησιάζει και η νέμεσις καραδοκεί! Δυστυχώς!

Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο

Σε συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο διευθυντή της «Καθημερινής» κ. Παπαχελά μεταξύ πολλών άλλων είπε και τούτα: «Η χώρα κινδυνεύει από αφελληνισμό και αποχριστιανισμό. Μέχρι να φύγουν οι πρόσφυγες να μη χτιστεί τέμενος στην Αθήνα».

Μακαριότατε, το έθνος μας έμεινε σκλαβωμένο επί τετρακόσια χρόνια περίπου σ’ έναν βάρβαρο λαό και ούτε τη θρησκεία του απώλεσε ούτε το εθνικό του φρόνημα απαρνήθηκε. Ο χριστιανικός ρωσικός λαός επί εβδομήντα χρόνια και κάτι υποχρεώθηκε να απαρνηθεί την προγονική του θρησκεία λόγω του κομμουνιστικού καθεστώτος, αλλά, μόλις κατέρρευσε το ανελεύθερο καθεστώς, γέμισαν οι εκκλησίες από νέους ανθρώπους.

Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (2)

Το 1204, οι Χριστιανοί της τέταρτης σταυροφορίας κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και την κράτησαν μέχρι το 1260. Στο διάστημα αυτό της κατοχής ρήμαξαν τους θησαυρούς της πόλης, σύλησαν εκκλησίες, κατέστρεψαν περιουσίες, εξευτέλισαν υπολήψεις, σπίλωσαν τιμές. Απεδείχθησαν, μακαριότατε, χειρότεροι από τους αλλόθρησκους. Για όλους αυτούς τους λόγους που προανέφερα δεν συμμερίζομαι τους φόβους σας.

Όπως γνωρίζετε καλύτερα από εμένα, ο ιστορικός Ηρόδοτος αναφέρει ότι πήγε σε πόλεις που δεν είχαν στάδια, θέατρα, αγάλματα, σπίτια, νερό κ.λπ., αλλά πουθενά δεν πήγε που να μη συναντήσει ιερά. Διαχρονικά, μακαριότατε, οι λαοί θρησκεύονται.

Ουρική αρθρίτιδα (ποδάγρα)

Στις μέρες μας πολλοί άνθρωποι πάσχουν από αρθρίτιδες και ρευματισμούς, ασθένειες επώδυνες και ανίατες. Γι’ αυτό όσοι πάσχουν από ποδάγρα καλό θα είναι να προσέχουν ορισμένα πράγματα. Η ευαισθησία τους σ’ αυτά θα πρέπει να καθορίζεται από τον καθένα για τον εαυτό του, δεδομένου ότι διαφέρει από άτομο σε άτομο. Σε γενικές γραμμές ωστόσο τα μανιτάρια, τα σπαράγγια, το σπανάκι, οι αγκινάρες, ο αρακάς και τα φασόλια πρέπει να θεωρούνται εχθροί. Από τα οινοπνευματώδη το ουίσκι πρέπει να μην είναι ανεκτό προς την ασθένεια. Αντικαταστήστε το με βότκα.

Τα παραπάνω από το βιβλίο του καρδιοχειρουργού Κρίστιαν Μπάρναρτ «Ζήστε καλύτερα παρά την αρθρίτιδα και τους ρευματισμούς». Και ο ίδιος έπασχε από αρθρίτιδα.

Διευθυντή του «Εμπρός»

Δεν γνωρίζω ποιος υπογράφει το «Διαπορών Μυτιληνιός» ούτε και επιθυμώ να μάθω. Όποιος και να είναι μου αρέσει ιδιαίτερα, γιατί έχει χιούμορ και γίνεται καυστικός όταν χρειάζεται. Ιδιαίτερα και της περασμένης Πέμπτης τέλειο το σχόλιο.

Δυστυχώς, αντί στα διάφορα ιδρύματα και οργανισμούς να τοποθετούν ΝΕΟΥΣ μάνατζερ με εξειδικευμένες σπουδές, διορίζουν συνταξιούχους εκπαιδευτικούς με κομματικά κριτήρια. Όπως σοφά γράφει ο «διαπορών», «ακόμη και αν υπήρχαν κριτήρια αξιοκρατίας, μάλλον ούτε εκείνη θα είχε περάσει απ’ αυτήν τη θέση». Δεν γνωρίζω την κυρία, αλλά «ο διαπορών» καλά θα ξέρει.

Δέησις (ποίημα)

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.-

Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί

για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί -

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.

Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,

ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

Κ. Καβάφης