Μέχρι τώρα γνωρίζαμε τον όρο «αυτοπροσδιορισμός» ως κοινωνιολογικό, που αφορά τη διαδικασία αφομοίωσης μιας μειονότητας ερχόμενης σε επαφή με μια μείζονα κοινωνία, και που αναγκάζεται να εγκαταλείψει σειρά πολιτιστικών της γνωρισμάτων.

Επίσης ο όρος συνδέθηκε και με την κοινωνική ψυχολογία και συγκεκριμένα με τις δυνατότητες επιβίωσης ατόμων με νοητική καθυστέρηση.

Πρόσφατα ο όρος νεολογίσθηκε και επεκτάθηκε και αφορά ατομικά και βιολογικά γνωρίσματα ενός ανθρώπου και ταυτόχρονα την αυτοδιαχείρισή τους.

Ακούσαμε μάλιστα -με έκπληξη- να θίγεται και κατά την Πανορθόδοξη Σύνοδο τις προάλλες στην Κρήτη, όπου μεταξύ άλλων διακηρύχθηκε ότι «είναι σεβαστό το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται».

Μεγάλη «πατάτα»! Έπεσε και η Ιερά Σύνοδος, που υποτίθεται ότι διαφυλάττει τα ιερά και τα όσια, στο λάκκο των ψευδονεωτερισμών και της παγκόσμιας επιείκειας.

Τι σημαίνει αλήθεια το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού; Δεν αρκεί και δεν ισχύει η φυσική τάξη και η κοινή αντίληψη για το ποιος είναι ο καθένας μας;

Εγώ προσωπικά όχι μόνο διαφωνώ  με αυτό το λεγόμενο δικαίωμα, και μαζί του με την παγκόσμια «τσίχλα» be yourself, αλλά θα το προτιμούσα πλήρως αντεστραμμένο: «Ο καθένας έχει την υποχρέωση να υπόκειται στο φυσικό προσδιορισμό και στην κοινωνική κρίση», που σημαίνει απόλυτο ετεροπροσδιορισμό, δηλαδή προσδιορισμό από τους άλλους.

Και για να μην αδικήσουμε τα αρχαία γνωμικά (γνώθι σαυτόν) και τις επαγγελίες του Σωκράτη, άλλο να εμβαθύνουμε μέσα μας για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και άλλο να αυτοπροσδιοριζόμαστε.

Η παντοδύναμη φύση θα το ορίσει και η κοινωνία θα το προσδιορίσει ποιος είμαι και ποια είναι τα δικαιώματά μου και οι υποχρεώσεις μου.

Η φύση είναι παντουργός, ακατάλυτη και ακατανίκητη. Της φύσεως οι όροι, ευτυχώς ακόμα, δεν νενίκηνται από τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που θα πρέπει να τους σέβεται και να τους ευλαβείται.

Η υποτίμηση και η εναντίωση με τη φύση είναι η πηγή και η μητέρα των ύβρεων, και η ύβρις ακολουθείται, όπως μας έχουν προειδοποιήσει οι αρχαίοι, από τη νέμεση.

Οι φυσικές ατέλειες, ακόμα και οι παρεκτροπές, είναι κατανοήσιμες, ωστόσο ο άνθρωπος είναι φυσικό ον του είδους του. Δεν είναι ούτε θεός να ορίζει τα της φύσης, ούτε και κανένας κένταυρος.

Είναι δυστυχώς, πολλά τα δεινά και τα στρεβλά, αλλά και τα «απάνθρωπα» που πηγάζουν από αυτό το δόγμα του αυτοπροσδιορισμού, δεινά που έχουν κατακλύσει τις δυτικές κοινωνίες. Έχει ανοίξει ένας επικίνδυνος αιολικός ασκός που προκαλεί το φυσικό δημόσιο αίσθημα και ευτελίζει την ανθρώπινη συνείδηση, και ο νοών νοείτω.

Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι η προσπάθεια νομιμοποίησης του φαινομένου: όσο εξαπλώνεται αυτό το κύμα της προκλητικής παραφυσικότητας, τόσο εγκλωβίζονται οι παγκόσμιοι θεσμοί για την αποδοχή του και τις (δήθεν) συνταγματικές του ρυθμίσεις.

Ο άνθρωπος έχει ήδη πέσει στις παγίδες του πολιτισμού του, αυτού που τουλάχιστον ο ίδιος αποκαλεί πολιτισμό…