Η κοινωνία συνήθως αδιαφορεί για τον ορθό λόγο και της αρέσει να παίζει ή τουλάχιστο να ανέχεται το λάθος.

Είναι ίδιον όλης (τουλάχιστο) της σύγχρονης κοινωνίας να αρέσκεται στην εκτροπή και την παρατυπία. Συνεχίζουμε απτόητοι να γράφουμε ταμιακός με «ει», μπίρα με «υ» και τις Βριξέλες στολισμένες σα νύφες. Λέμε και «της Καλιφόρνια», και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια που στείλαμε τη γλώσσα μας στα αζήτητα.

Η προσήλωση στους παντός είδους κανόνες αρχίζει από την ορθογραφία, ωστόσο, θα πει κάποιος, ο κανόνας είναι πάντα πληκτικός, ενώ το λάθος είναι μια άγνωστη περιπέτεια.

Η κυβέρνηση -που είναι οστούν εκ των οστέων μας- ηδονίζεται με το θεσμικό λάθος, όπως και με το ψέμα, το ψέμα που είναι πρωτογενές συστατικό της πολιτικής και μαζί γρανάζι του πολιτικού χρόνου.

Το περσινό δημοψήφισμα ήταν ένα αριστούργημα πολιτικής απάτης. Και ψεύδους ταυτόχρονα. Το ζητούμενο ήταν ψευδές και παραπλανητικό. Άλλα εννοούσε ο λαός (που έχει ανέκαθεν μια εθνική ερωτοτροπία με το «όχι»), και άλλα του ζητήθηκαν προς κρίσιν.

Αυτό το εγχείρημα ήταν από μόνο του αρκετό για να επιβεβαιώσει ότι τα δημοψηφίσματα είναι ατελέσφορα και ακατάλληλα ακόμα και για τις περιπτώσεις που ρητά ορίζονται από τη συνταγματική διαδικασία.

Ο λαός ψηφίζει, και πολύ ορθά, για να εκλέξει αυτούς που τους εμπιστεύεται να τον διοικήσουν. Δεν ψηφίζει ούτε σχέδια, ούτε τεχνικές λεπτομέρειες αλλά ούτε και συνταγματικές διαδικασίες.

Η στήλη υποστηρίζει μάλιστα ότι είναι λάθος ακόμα και η, προς ψήφιση, δυνατότητα για άμεση εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας, τη στιγμή μάλιστα που δεν αναβαθμίζεται ο θεσμός.

Η κυβέρνηση βέβαια επικαλείται ασμένως τα δημοψηφίσματα. Με το αναχρονιστικό πρόσχημα ότι έτσι εμπεδώνεται η δημοκρατία, πετυχαίνει στην ουσία δύο τινά: το ένα είναι να μεταθέσει δυσβάστακτες κυβερνητικές ευθύνες στο εκλογικό σώμα και το άλλο, όπερ και θελκτικότερο, να κερδίσει γόητρο μονομάχου και ταυτόχρονα πολιτικό χρόνο (θητεία).

Το λάθος λοιπόν βασιλεύει. Όπως και η παραπλάνηση.

Ακούμε τον τελευταίο καιρό οιμωγές των εμπόρων για το πώς θα αντέξουν τον αυξημένο ΦΠΑ, και κανείς δεν βγήκε να εξηγήσει στον καθημαγμένο πλέον λαό ότι ο ΦΠΑ είναι δικό του βάρος, και δεν έχει να κάνει με τους επιχειρηματίες.

Άλλο ότι δυσκολεύει έμμεσα την επίτευξη του τζίρου τους, και άλλο ότι είναι βάρος δικό τους. Αυτό θυμίζει τη λαϊκή παροιμία «κλαίνε οι χήρες, κλαίνε κι οι παντρεμένες».

Ένα άλλο στρεβλό, που περνάει εντελώς φυσικό κι απαρατήρητο, είναι οι λεγόμενοι «βαθμοί συγγένειας». Ακούστηκε πάλι προχθές σε νομοσχέδιο ότι «απαγορεύεται σε συγγενείς πρώτου βαθμού, δηλαδή πατέρας, γιος, αδελφός, σύζυγος»!

Τόσο δύσκολο είναι να μάθουμε το απλό κανόνα αυτών των βαθμών; Ανεβαίνουμε να βρούμε κοινό γεννήτορα και κατεβαίνουμε, μετρώντας διαδρομές. Άρα, πατέρας-γιος = πρώτος βαθμός, παππούς-εγγονός = δεύτερος βαθμός, τα αδέλφια = δεύτερος βαθμός, τα πρώτα ξαδέρφια = τέταρτος βαθμός, οι σύζυγοι = δεύτερος βαθμός, όχι όμως εξ αίματος, αλλά εξ αγχιστείας.

Είναι δυνατόν να ακούγονται τέτοια λάθη μέσα στο ναό της δημοκρατίας και παρουσία τουλάχιστο εκατό βουλευτών εξοπλισμένων με το ρημάδι πτυχίο της νομικής;…