Ήρθε πρόσφατα μια ομολογία του πλανητάρχη, συνοδευόμενη και από κάποια βίντεο, που αποκαλύπτει πολλά και ενδιαφέροντα για τα έργα και τις ημέρες των κυβερνώντων.
Η συγκλονιστική είδηση έχει περίπου ως εξής: «Τώρα που τελειώνει η οκταετής προεδρική μου θητεία θα αρχίσει μια βαρετή ιδιωτική ζωή και πραγματικά δεν έχω με κάτι να ασχοληθώ!»
Δεν ξέρω εάν είναι αληθής η ομολογία ή εάν πρόκειται για σκηνοθετημένο αυτοσαρκασμό. Ό,τι και να συμβαίνει πάντως, δεν παύει η δήλωση να μας θυμίζει ότι ο βασιλιάς δεν είναι μόνο γυμνός (όπως λέει το παραμύθι), αλλά ανιαρός και άμουσος.
Κάνω λοιπόν κάποιες υποθέσεις.

Η μια είναι να θέλει να δείξει ο πλανητάρχης ότι ήταν τόσο σοβαρές και τόσο πιεστικές οι υποχρεώσεις του αξιώματός του, ώστε δεν πρόφτασε να χτίσει μια προσωπική ζωή.
Μια δεύτερη υπόθεση είναι να θέλει να εξυψώσει την κυβερνητική δραστηριότητα μπροστά στις καθημερινές χειρωνακτικές (menial jobs) και ψυχαγωγικές ασχολίες.
Μια τρίτη υπόθεση είναι η ομολογία, ή έστω η έκφραση μιας υπόνοιας, ότι υπάρχουν πράγματι πολλά απλά όσο και σπουδαία πράγματα στη ζωή (λύπες, δυσκολίες, απρόοπτα, φιλίες, ευρεσιτεχνίες, διασκέδαση και τόσα άλλα) που μόνο αν τα ζήσεις μπορείς να πεις ότι έπιασες τη ζωή από τα κέρατα, και τότε μπορείς να κρίνεις και να διατάζεις.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν περιορίσει κατά πολύ το συνταγματικό ασυμβίβαστο των δημοσίων λειτουργών και των προσώπων της εξουσίας. Ο χρόνος που καλούνταν (ή κληρώνονταν) να ασκήσουν το αξίωμα ήταν μια χρονική παρένθεση στην καθημερινή τους ζωή και την επαγγελματική τους ενασχόληση.
Αλλά και σήμερα θα ακούσουμε πολλούς πολιτικούς να περηφανεύονται ότι το βιογραφικό τους περιλαμβάνει και εργασία μισθωτή ή ελεύθερου επαγγελματία και ότι δεν είναι λιμοκοντόροι και άκαπνοι.
Για να κλείσουμε το θέμα θα πρέπει να προσθέσουμε ότι κάθε άνθρωπος (ανάλογα με τις ευκαιρίες του) έχει οικοδομήσει από παιδί έναν ανάλογο πνευματικό και ψυχικό κόσμο μέσα του, εστιάζοντας στα ωραία χόμπι αλλά κυρίως στις λεγόμενες καλές τέχνες. Όλη αυτή η εσωτερική «οικοσκευή» είναι προϊόν παιδείας και πιστός και ακοίμητος φίλος εφ' όρου ζωής. Είναι, όπως έλεγαν οι αρχαίοι, βακτηρία για τους ανώμαλους δρόμους του βίου και σωσίβιο για τα μανιασμένα του κύματα.

Και να μην ξεχνάμε βέβαια και την παιδαγωγική και ανατροφική δραστηριότητα μέσα στην οικογένεια, που είναι τόσο νομοτελειακή και τόσο σπουδαία, κι ας μην φαίνεται. Ο Πλούταρχος μάς διασώζει ένα ανέκδοτο με το στρατηγό της Σπάρτης Αγησίλαο να παίζει στο σπίτι με τα μικρά παιδιά του, καβάλα αυτός σε καλαμένιο άλογο, και να παρακαλεί τον φίλο του που είδε όλη τη σκηνή να μην κοινολογήσει τίποτα προτού γίνει και αυτός πατέρας! Να σημειωθεί ότι ο εν λόγω -ανεξάρτητα από το πόσο τον εξιδανίκευσε ο Ξενοφώντας- υπήρξε μία από τις τρεις μεγαλύτερες στρατηγικές φυσιογνωμίες της ελληνικής ιστορίας.

Κάποια στιγμή στο προαναφερθέν βίντεο, ίσως αυτολοιδορούμενος ο πλανητάρχης, συζητά με κάποιον πολιτικό του αντίπαλο, ο οποίος του προτείνει το κάπνισμα (!) σαν φάρμακο για την ανία, χωρίς να σκεφτούν ότι ένας άνθρωπος της ύπατης εξουσίας πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, γιατί, κάθε στιγμή που εμφανίζεται, ακόμα κι όταν αποκαθηλώνεται (...), παιδαγωγεί και διδάσκει αναπόφευκτα με τον τρόπο του και επηρεάζει τις μάζες.