Είχα την εντύπωση, όπως όλος ο κόσμος, ότι τα παραμύθια είναι για τα παιδιά, διαβάζοντας όμως κάποια σοφά παραμύθια σε δεύτερη ανάγνωση (όπως πρόσφατα το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα) έχω πλέον πεισθεί ότι αφορούν και αγγίζουν την καρδιά και τη φαντασία περισσότερο των μεγάλων παρά των μικρών.

Το παραμύθι, όπως και η θεατρική τραγωδία, δεν είναι κάτι άλλο παρά αυτό που λέει ο αριστοτελικός ορισμός «μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας», σα να λέμε αναπαράσταση σπουδαίων περιστατικών της ζωής, της ζωής που ξεπερνάει με το δράμα της και με την άτεγκτη πραγματικότητα κάθε λόγια και σκηνοθετημένη φαντασία.

Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» θα μπορούσε κάλλιστα να πάρει τον τίτλο «Παραμύθι χωρίς εποχή», γιατί είναι απροσδόκητα διαχρονικό. Εκτός από κάποιους λύχνους, κάποια μουλάρια και χωματόδρομους, έχεις τη συνολική εντύπωση ότι διαδραματίζεται κάθε μέρα και προπαντός σήμερα.

Μάλιστα σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς πιστεύω ότι θα ’πρεπε υποχρεωτικά να διαβάζεται από τα μέλη της ελληνικής Βουλής, για να μαθαίνουν πώς επανιδρύεται βήμα-βήμα ένα Κράτος, χωρίς μάστερ και βουλευτικές αποζημιώσεις, παρά μονάχα με τη φιλοπατρία και την κοινή λογική.

Υπάρχει, λοιπόν, βασιλιάς, φαντάζομαι όχι γιατί το θέλει ένα παραμύθι, αλλά γιατί είναι η πιο αρχαία και πιο αντιπροσωπευτική απεικόνιση της εξουσίας.

Υπάρχει βασιλόπουλο, παλάτι και λαός. Κι ανάμεσα στο παλάτι και το λαό ένας σωρός αγύρτες, παρατρεχάμενοι και διαπλεκόμενοι που κλέβουν κι έχουν ρημάξει το βασίλειο και ολόκληρη τη χώρα.

Οι αετονύχηδες έχουν κάνει τη μπάζα τους και οι περισσότεροι έχουν φύγει στο εξωτερικό. Ταμεία άδεια, στρατός ανύπαρκτος, άμαξες, πλοία και γέφυρες όλα διαλυμένα κι ο απελπισμένος λαός  σέρνεται ολημερίς μεθυσμένος στα καπηλειά  και βρίζει το παλάτι.

Θα μπορούσε μάλιστα -σε ένα ριμέικ- να τον φανταστούμε αραχτό στις καφετέριες με δανεικό χαρτζιλίκι ή να μπαινοβγαίνει στους ναούς της τύχης ξύνοντας τα χαρτάκια της βρόμικης ελπίδας… Βλέπεις οι εποχές μπορεί να αλλάζουν μαραφέτια, ωστόσο μένουν απαράλλαχτα ίδιες. Η ραστώνη, η διαφθορά και η αδικία δεν έχουν ούτε ηλικία ούτε εποχή.

Το μεγάλο κακό δεν θα αργήσει να έλθει. Ένας συγγενής βασιλιάς του γειτονικού βασιλείου μαζεύει στρατό και εισβάλλει στη χώρα.

Το βασιλόπουλο (η νέα γενιά με το πάθος και τα όνειρα) έχει ορκιστεί να σώσει και το παλάτι από το ρεζίλεμα και τη χώρα των Μοιρολάτρων (έτσι λένε τη χώρα του) απ’ την καταστροφή. Προσπαθεί να αφυπνίσει τα πατριωτικά αισθήματα, μέχρι βαθμού αυτοθυσίας, του κόσμου και να τον βάλει να δουλέψει ο καθένας στον τομέα του, ενεργοποιώντας τα πενιχρά μέσα που διαθέτει αλλά προπαντός το φιλότιμό του.

Παρόλο που μόλις τώρα έχει αρχίσει να μαθαίνει γράμματα, αναγνωρίζοντας την τεράστια σημασία τους, προσπαθεί μπροστά σε κάθε δύσκολη στιγμή να πάρει τη σωστή απόφαση.

Τον συμβουλεύουν δύο κορίτσια η Γνώση και η Φρόνηση, θα λέγαμε κατά το σύστημα της επιλογής από τον Ηρακλή του δρόμου της Αρετής.

Το πιο δύσκολο που έχει να κάνει είναι να ξεσκεπάσει τις συμφωνίες και τις λοβιτούρες του δικαστή Λαγόκαρδου (ξεχάσαμε να πούμε ότι όλα τα ονόματα των ηρώων του έργου είναι προσδιοριστικά του ήθους των) και να αποκαταστήσει το  αίσθημα της δικαιοσύνης, καθώς και να επιβάλει τιμωρίες ισοβαρείς προς τα αδικήματα.

Ο λαός πλέον λατρεύει το βασιλόπουλο γιατί βλέπει ότι πάσχει να προασπίσει τα συμφέροντά του. Πραγματικός ηγέτης. Ούτε φοροαφαιμάξεις, ούτε μπάζες, ούτε κρυφές καταθέσεις στον Παναμά. Μόνος του και μέγιστος μισθός οι έπαινοι, η καθολική φήμη και η λατρεία του λαού για τις ευεργεσίες ( «αλλ’ έστι βασιλεί μισθός μέγιστος έπαινοι και η παρά πάσιν εύκλεια και το επί ταις ευεργεσίαις προσκυνείσθαι», Λουκιανός Απολογία 13)

Αποκρούονται οι εχθροί, η οικονομία αναδιοργανώνεται, η χώρα πλουτίζει και ταυτόχρονα θωρακίζεται αμυντικά.
Η μοίρα του τόπου αλλάζει θεαματικά.
Το παραμύθι, όπως θα’ πρεπε άλλωστε σε κάθε παραμύθι, έχει αίσιο τέλος. Το βασιλόπουλο παντρεύεται τη Γνώση και ανακηρύσσεται ως ο νέος βασιλιάς Συνετός Β΄, εγγονός του Συνετού Α΄.

Το «παραμύθι χωρίς όνομα» είναι ένας οδηγός αυτογνωσίας, δράσης και πατριωτισμού. Ένα έργο στην υπηρεσία των μεγάλων και πανανθρώπινων ιδανικών, και στους αιώνες των αιώνων επίκαιρο.