«Υποκύπτει σε κάθε ξένη επίδραση, ενώ της αντιστέκεται με τα λόγια. Καταφέρνει να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές ιδέες. Έχει την ιδιότητα να φαίνεται πως επιτίθεται, ενώ υποχωρεί. Και πως υπερασπίζεται αυτούς που τους προδίδει. [...] Ξέρει την αποφασιστική στιγμή να παίρνει το μέρος του δυνατού απέναντι στον πιο αδύνατο και να το βάζει στα πόδια αλαλάζοντας όλο θράσος και στόμφο»!

Αυτά έλεγε ο Καρλ Μαρξ το 1853. Για ποιον τα έλεγε;

Όχι, δεν μπορούσε να τα έχει πει -τότε- για τον πρωθυπουργό μας· τα είπε για το λόρδο Πάλμερστον, υπουργό εξωτερικών της Αγγλίας και μετέπειτα πρωθυπουργό. Αν ζούσε σήμερα ο Μαρξ, πιθανώς να τα έλεγε και για τον Α. Τσίπρα και θα ταίριαζαν απόλυτα στην πολιτική του πρακτική.

Έχετε λογαριάσει πόσες «κόκκινες γραμμές» του πρωθυπουργού μας, έγιναν μαύρες… χαρακιές στην πλάτη του εξαθλιωμένου λαού; Από «φοβερός αντιμνημονιακός», «σούπερ μνημονιακός», από «ηρωικός αντι-Μερκελιστής» και από το «Go back madame Merkel», ταπεινός ακόλουθος της Μέρκελ και στο «Came back dear Merkel»!

Έχετε λογαριάσει πόσες διακηρύξεις περί δημοκρατίας και ειδικότερα περί ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, όταν ήταν στην Αντιπολίτευση, έχουν σήμερα μεταλλαχθεί σε λουδοβίκειες διακηρύξεις «l΄ etat c΄ est moi» (Το κράτος είμαστε εμείς);

Το πιο κωμικοτραγικό, πάντως, χαρακτηριστικό του, είναι αυτό που λέει ο Μαρξ για τον Πάλμερστον: «Φαίνεται πως επιτίθεται, ενώ υποχωρεί». Κουβαλώντας ακόμα την ανωριμότητα των παιδικών του χρόνων, όπου η «επαναστατική γυμναστική» αποτελούσε… κύριο μάθημα του «κομματικού κατηχητικού» της Αριστεράς, συνεχίζει να παριστάνει το «παλικάρι της φακής»!

Έχετε λογαριάσει πόσες επιδείξεις παλικαριάς και αποφασιστικότητας στο εσωτερικό της χώρας και πόσα αντρειωμένα θούρια έγιναν κλαψουρίσματα και παρακάλια στο εξωτερικό;
Στο εσωτερικό, λοιπόν, «λιοντάρι» και στο εξωτερικό… «πεκινουά»!
Θυμάστε τις υψωμένες γροθιές στις εκλογές το Γενάρη του 2015; Σήμερα οι υψωμένες γροθιές έγιναν απλωμένες παλάμες επαιτείας!

Θυμάστε τους θριαμβικούς λόγους το βράδυ του Δημοψηφίσματος; Το ίδιο βράδυ, στου Μαξίμου (όπως είπαν οι «μαρτυριάρηδες» Βαρουφάκης - Κωνσταντοπούλου) το θρίαμβο διαδέχτηκε «η κατήφεια και το πένθος», διότι δεν… πλειοψήφησε το ΝΑΙ!

Και τι κάνει όταν η ανικανότητα της κυβέρνησής του «θεατρίζεται» στην Ειδομένη και το λιμάνι του Πειραιά και «γίνεται βούκινο» διεθνώς; Κι όταν οι οικονομικοί εγκέφαλοι της κυβέρνησής του, επιστρατεύουν όλη την… ευφυΐα τους, προκειμένου να ανακαλύψουν και να επιβάλλουν κι άλλους, περισσότερους φόρους στον ημιθανή λαό; Μεθοδεύει μια «Προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή», όπου εμφανιζόμενος επιτίθεται και κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους ως υπεύθυνους για όλα τα κακά, που σώριασε -μέσα σε ένα χρόνο- η αριστερή διακυβέρνησή του, και εκτοξεύει λάσπη και απειλές για διώξεις των πολιτικών του αντιπάλων και γενικώς εναντίον παντός «διαπλεκομένου».

Και η όλη παράσταση θυμίζει το λεγόμενο από το λαό μας, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, «Σκιάζομαι και φοβερίζω» ή, αν προτιμάτε: «Θεάματα άνευ… άρτου»!

Υ.Γ. Η παράσταση «Ο αντρειωμένος και το τέρας Δ.Ν.Τ.» που «ανέβασε» το Μαξίμου με θέμα την υποκλαπείσα (από ποιον, άραγε;) συνομιλία Τόμσεν - Βελκουλέσκου, μάλλον θα καταλήξει σε φιάσκο ανάλογο με τα «Παλλόμενα π…» των Αρ. Μπαλτά - Γιαν Φάμπρ, τα οποία… δυστυχώς, δεν θα απολαύσουμε, εφέτος, στο Φεστιβάλ Αθηνών, μετά την παραίτηση του εκλεκτού του Μπαλτά, Βέλγου σκηνοθέτη… «αποκριάτικων» παραστάσεων!