Η (ασκούμενη) πολιτική είναι το μείζον και το στρατηγικότερο θέμα της παρούσας κατάστασης, και ερευνητέον, μεταξύ άλλων σπουδαίων, το γιατί η επανεκλογή της ίδιας κυβέρνησης σχεδόν ποτέ δεν δικαιώνει τις παρατεταμένες προσδοκίες του ελληνικού λαού.

Είναι ένα θέμα που χρήζει επισταμένης κριτικής έρευνας, και του οποίου η ανάλυση των αιτίων θα ήταν πολύ χρήσιμη ενόψει της αναθεώρησης του συντάγματος και της τροποποίησης του εκλογικού νόμου.
Και ιδού το ερώτημα: ο λαός πράγματι κρίνει και αναδεικνύει εξουσίες ή σαγηνεύεται και προδίδεται, και κατ’ επέκταση κάνει λάθη;

Μήπως ψηφίζει τελικά απολύτως συναισθηματικά και με ακραία προκατάληψη;
Μου έρχονται στο νου οι επανεκλογές του Καραμανλή το 1961, του Α. Παπανδρέου το 1985, του Σημίτη το 2000, του Καραμανλή το 2007 και η πρόσφατη του Τσίπρα το Σεπτέμβριο του 2015, οι οποίες, όπως φαίνεται με τα ιστορικά μέχρι σήμερα δεδομένα, υπήρξαν ολέθριες για την ομαλή λειτουργία και προπαντός για τις προοπτικές του ελληνικού κράτους.

Αν εξαιρέσουμε τις ατυχείς και πολυκύμαντες πρωθυπουργικές θητείες του Δηλιγιάννη από τον Απρίλιο 1885 μέχρι και τη δολοφονία του το Μάιο του 1905, το ίδιο φαινόμενο θα παρατηρήσουμε και στην περίπτωση του Ελ. Βενιζέλου (έγιναν σπουδαία πράγματα από το 1911, αλλά πολλά ατυχή από το 1915 και εντεύθεν) αλλά και στην περίπτωση του Χ. Τρικούπη (σοβαρή προσπάθεια εθνικής ανασυγκρότησης κυρίως με ευρωπαϊκά δάνεια την περίοδο 1882-1891, αλλά μετά την πρωθυπουργία του 1892 προστριβές, αδιέξοδα και εθνικά δράματα).

Πάντα, βλέπουμε, να καταγράφεται μεγάλη διαφορά συνοχής και στόχων από τις πρώτες εκλογές ανά κυβέρνηση. Στις επανεκλογές εκφυλίζεται ο χαρακτήρας των προηγουμένων προγραμματικών δηλώσεων, ατονεί ο κυβερνητικός έλεγχος, ανδρώνεται η «ερωτική» σχέση με τους μεσάζοντες και η κρατική διαφθορά, και κατά ανεπίτρεπτο τρόπο μακραίνει το «καλάμι» και η μέθη της εξουσίας.

Κι ενώ η πρώτη εκλογική νίκη κάθε αλλαγής έρχεται με υποσχέσεις και με νομοτελειακό τρόπο ύστερα από τις αποτυχίες της προηγούμενης κυβέρνησης, η επανεκλογή έρχεται πάντα να ακυρώσει τις προσδοκίες και να απογοητεύσει.

Μετά την προχθεσινή Βαρουφάκεια εξομολόγηση ετέθη μείζον τέτοιο θέμα από τους δημοσιογράφους, κατά πόσο δηλαδή είναι αδίκημα (ποινικό ή πολιτικό) η παραπλάνηση του ψηφοφόρου από την κυβέρνηση, και πώς αυτή θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί.

Όταν δυσκολέψουν τα πράγματα, και η κυβέρνηση, αντί να είναι «προμηθεύς» και εισηγητής των λύσεων, βρεθεί να ακολουθάει ασθμαίνουσα τα προβλήματα, τότε το μπαλάκι πετιέται είτε στην αντιπολίτευση είτε στο λαό, όπως γίνεται παραδείγματος χάριν στα δημοψηφίσματα, που επιστρέφουν την κυβερνητική ευθύνη στο εκλογικό σώμα, και τα οποία -κατά τις εγκυρότερες απόψεις- θα έπρεπε να είναι εξοβελιστέα από το σύνταγμα. Πάλι καλά που δεν γίνεται και επίκληση της εξ ύψους βοηθείας, όπως κάποτε έλεγαν στο χωριό μου, όταν έφτανε κάποιο θέμα στο απροχώρητο: «Τώρα, τρεχάτε Αϊγιάννηδες απ’ τους Αγιάδες!» (είναι δυο ξωκλήσια της περιοχής των Μυτιληνιών «Αγιάδες»)

Τις δυσκολίες, λοιπόν, και τα απρόοπτα της πρώτης τετραετίας διαδέχονται η μονίμως εξασφαλισμένη ρουτίνα και ο σίγουρος μισθός, μέσα σ’ ένα θολό τοπίο και μια -με τα σημερινά δεδομένα- «ολόμαυρη οικονομική ράχη».
Έχει λεχθεί ότι «πολλοί το χρήμα εμίσησαν, την δε δόξαν ουδείς». Κακά τα ψέματα!

Σκεφτείτε πόσο δέλεαρ έχει μια δόξα τυλιγμένη σε μια επιταγή των 15.000 ΕΥΡΩ κάθε μήνα! Και πόσο εύκολα μπορείς να φέρεσαι κυνικά σ’ έναν λαό, που είναι καταδικασμένος να ζει κυνικά!

Και πόση λύπη τελικά -και προβληματισμός- πρέπει να μας καταλαμβάνει όταν διαβάζουμε ότι στη δημοκρατία του Κλεισθένη, 50 αντιπρόσωποι από κάθε φυλή (των δέκα αττικών φυλών) εναλλάσσονταν με κλήρο στην προεδρία της Βουλής που διαρκούσε 35 ημέρες και με πρόεδρο τον επιστάτη των πρυτάνεων που άλλαζε κάθε μέρα (!) και αμισθί (!!)…