Πάει, πέρασε και φέτος το γιορτινό δωδεκαήμερο, και είναι ευκαιρία, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις νέου έτους λόγω θολής και αστιγματικής εικόνας, τουλάχιστο να κάνουμε τον εορταστικό και νοηματικό απολογισμό των εορτών, πέρα από τα χριστόψωμα, τις φωνές της Βαρβακείου και τα λοιπά συνηθισμένα.

Σήμερα, όλα είναι κατευθυνόμενα και διατεταγμένα από τις δυνάμεις που κινούν τα παγκόσμια νήματα. Όλα. Όχι μόνο τα δάνειά μας και τα καταναλωτικά ήθη, αλλά και τα πατροπαράδοτα έθιμα.

Νέα έθιμα, οικουμενικά, ανεξάρτητα από θρησκείες, πολιτεύματα και γεωγραφικούς παραλλήλους. Μαζί με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τη γαλοπούλα και τη ρεβεγιόν (όλα ξενόφερτα και επείσακτα στην ελληνική εθιμογραφία) τώρα έχουμε και την υπαίθρια αλλαγή του καινούριου χρόνου.

Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί ο εορτασμός αυτής της «χρονικής ψευδαίσθησης» δεν μπορεί, ως είθισται, να γιορταστεί χειμώνα καιρό και σύμφωνα με τα καθ’ ημάς, δίπλα στο τζάκι μ’ ένα ποτήρι κρασί, αλλά θα πρέπει σώνει και καλά να γιορταστεί έξω, με πολικές θερμοκρασίες, στα όρθια, με σαμπάνια και υπό τους ήχους μεγάλων ορχηστρών που ξεπαγιάζουν -κατά διαταγή των δημαρχών- παίζοντας στον ανοιχτό ουρανό.

Γιατί οι γιορτές θα πρέπει να απαιτούν τόσο ασύμμετρες θυσίες;
Εκείνο το άλλο που γίνεται ολοφάνερο τέτοιες μέρες και ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, είναι οι εικόνες οι αντίθετες, τόσο αντίθετες που η μια ντρέπεται την άλλη: Άνθρωποι σε χαρτόκουτα της παρακείμενης πλατείας, άνθρωποι χωρίς ηλεκτρικό και χωρίς όνειρα, άνθρωποι στις ουρές των δημοτικών συσσιτίων, κι απ’ την άλλη άνθρωποι που στριμώχνονται στη χρυσή βραδιά της ρεβεγιόν να ξοδέψουν στην καλύτερη περίπτωση ένα μηνιάτικο.

Εικόνες που μεγαλώνουν τη χολή της κοινωνίας και προοιωνίζονται καινούριες ανατροπές και συγκρούσεις.
Τα κέντρα όλων των ειδών και όλων των μουσικών τάσεων ασφυκτικά γεμάτα. Βροχή οι κρατήσεις των θέσεων.

Οι πίστες του χιονιού γεμάτες, κι όμως, η χώρα έχει πτωχεύσει. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ζει ανείπωτες τραγωδίες, και κάποιοι επιμένουν να ζουν προκλητικά και προπαντός απερίσκεπτα στο δικό τους νέο «Ακράγαντα» (*).

Όλα όσα γίνονται σκιαγραφούν μια μαγική εικόνα.
Αυτή η αφασία ισχύει δυστυχώς και σε επίπεδο κυβέρνησης, η οποία κυβέρνηση κατεχόμενη από επικίνδυνες ιδεοληψίες και με μια ανεξήγητη αναπτυξιακή ολιγωρία, θυμίζει τον σχολαστικό από τα «αστεία του Ιεροκλέους», που ναυαγούσε, κι ενώ οι άλλοι πήραν κάποιο σκεύος να σωθούν, αυτός αγκάλιασε την άγκυρα! («μίαν των αγκυρών περιεπλέξατο»).

Όλες οι πράξεις μας, μικρές ή μεγάλες, κυκλοφορούν περιβεβλημένες την τήβεννο του εγωισμού, της κακίας και της αδιαφορίας για τις επικείμενες καταιγίδες.

Η αγάπη, το αποκλειστικό σλόγκαν αυτών των εορτών, αυτή η γλυκιά μαγιά που ζυμώνει τα καλούδια και τα όνειρα του δωδεκαήμερου γίνεται έτσι μια υποκρισία. Μια υποκρισία που φέρνει σε δύσκολη θέση την αξιοπρέπεια. Μια συνηθισμένη και ψεύτικη ευχή που φουντώνει τη ζήλια και τις αναπάντητες απορίες των δύο κόσμων…

Σημ. Σπουδαία και πολυάνθρωπη ελληνική πόλη της Σικελίας, δυτικά της Γέλας, που καταστράφηκε από τους Καρχηδονίους και τους Ρωμαίους. Ο Πλάτων είχε πει για τους Ακραγαντίνους ότι ζουν στο δικό τους κόσμο ευημερίας: χτίζουν σπίτια σαν να ζήσουν αιώνια και τρώνε σαν να επρόκειτο να πεθάνουν την επόμενη μέρα!