Δεκαετία του ’80, δέκα περίπου χρόνια μετά την κατάρρευση απολυταρχικών καθεστώτων, σαραντάχρονων δικτατοριών στη νότια Ευρώπη (Ισπανία του Φράγκο, Πορτογαλία του Σαλαζάρ). Στην Ελλάδα ομοίως βρισκόμαστε στη μεταπολίτευση, μετά την πτώση της χούντας (Παπαδόπουλου, Ιωαννίδη) το ’74.

Οι λαοί των χωρών αυτών, που αποστερήθηκαν τα αγαθά της δημοκρατίας και δη τα εκ του ανθρωποκεντρικού μοντέλου διακυβέρνησης, δεν έμειναν στα Δεξιά κόμματα της ολιγαρχίας που διαδέχθηκαν τους δικτάτορες, αλλά προχώρησαν στο επαναστατικό για τότε βήμα της υπερψήφισης σοσιαλιστικών κομμάτων. Του Φιλίππε Γκονζάλες στην Ισπανία, του Μάριο Σουάρες στην Πορτογαλία, του Ανδρέα Παπανδρέου στην Ελλάδα.

Προσωπικότητες, ως η ίδια η Ιστορία καταδεικνύει, παγκόσμιας ακτινοβολίας. Το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα των χωρών αυτών ήταν «ΑΛΛΑΓΗ». Βέβαια, επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο και τα πάντα είναι νομοτελειακές αναγκαιότητες, εάν δεν υπήρχαν τότε οι προαναφερθείσες προσωπικότητες θα έπρεπε να εφευρεθούν για να έρθουν και να δώσουν στους λαούς τους ό,τι είχαν αποστερηθεί για χρόνια.

Την ελπίδα. Την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Την ελπίδα για καλύτερη παιδεία. Για καλύτερη υγεία, καλύτερη κοινωνική πολιτική, κοινωνική προστασία, πρόνοια, καλύτερα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. Εν τέλει, καλύτερο κοινωνικό κράτος. Και τα κατάφεραν. Με την παράλληλη ύπαρξη μεγάλων πολιτικών μορφών στην Ευρώπη, όπως του Μιτεράν στη Γαλλία, του Σμιτ στη Γερμανία κ.ά., οι ευρωπαϊκοί λαοί έζησαν περίοδο μιας και πλέον γενεάς κοινωνικής δικαιοσύνης και ευδαιμονίας.
Και μετά; Μετά ήρθαν οι μέλισσες.

Ή μάλλον οι σφίγγες και οι σκούρτ΄ς (που λέμε στο χωριό). Όλα αυτά τα σαρκοβόρα όντα, που την ευδαιμονία των λαών τη φθόνησαν. Την πάλεψαν. Μάλιστα, με λύσσα. Όντα όπως ο Σόϊμπλε, η Λαγκάρντ, ο Ντάϊσεμπλουμ και η λοιπή σε στοίχιση συνομοταξία. Και τι έκαναν αυτοί οι «μεγάλοι μεταρρυθμιστές»;!

Έβγαλαν απ’ τα ολοσκόνιστα κιτάπια τους μια παλιά ρετσέτα, τόσο παλιά που πάει πίσω στο Σόλωνα (αυτός, για να τη σπάσει, νομοθέτησε την ανά τους αιώνες αξιομνημόνευτη σεισάχθεια) και την έβαλαν σε εφαρμογή. Η ρετσέτα της λιτότητας (στόχος, να αποπληρωθεί το χρέος), φόρων, ξεζουμίσματος και τελικά φτωχοποίησης του Λαού.
Κατά απόλυτη δε γερμανική πειθαρχία, απαρέγκλιτα ως εμμονικά, την επέβαλαν στον ταλαίπωρο ελληνικό λαό.

Αδιάφορο και αν το ΔΝΤ, ύστερα από τα οδυνηρά πέντε χρόνια των μνημονίων, με τα τραγικά αποτελέσματα (απώλεια του 25% του ΑΕΠ, ~ 2.500.000 άνεργοι, παντελής αποβιομηχάνιση, νεόπτωχοι, άστεγοι, αυτοκτονίες και όλα τα άλλα δεινά) παραδέχεται τώρα ότι η συνταγή ήταν λάθος. Λάθος μεν, αλλά άνευ συνέπειας για όλους εκείνους που συνέργησαν στο κατά του Λαού μας έγκλημα. Αλί και τρισαλί στο δύσμοιρο Ελληνικό Λαό.

Το όλο αυτό εγχείρημα επιβλήθηκε από τη Γερμανία για να στηθεί ο μηχανισμός δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άσχετα κι αν παράγει ύφεση, σκοτώνει τις ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες και θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το ευρώ. Τούτο δε δεν έγινε τυχαία. Αποσκοπεί και φαίνεται ότι ως στιγμής το επιτυγχάνει να δημιουργείται και να επικυριαρχεί το Δ! Γερμανικό Ράιχ (οικονομικό αυτή τη φορά).

Τα ελλείμματα των χωρών του νότου μετουσιώνονται σε πλεονάσματα της Γερμανίας. Αυτά της δίδουν τη δύναμη να επιβάλλει στους λαούς του νότου τα δικά της «θέλω».
Όμως, βάσει της αρχής της Φυσικής δράση - αντίδραση, κάνει τους λαούς του νότου να αντιδρούν. Αντίδραση, για να βγάλουν απ’ το λαιμό τους τα βρόχια της λιτότητας.
Να σταματήσουν το στραγγαλισμό τους. Και τούτο το καταφέρνουν, αποτελεσματικά μάλιστα, δια της κάλπης.

Με τη δύναμη της ψήφου. Δύναμη που συνθλίβει το δικομματισμό και κάνει να ξεπετάγονται νέες πολιτικές δυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι Ποδέμος στην Ισπανία, το Αριστερό Μπλόκο στην Πορτογαλία.

Το δρόμο προς την Αριστερά έδειξαν πρώτα οι Έλληνες. Το κόμμα του ~4% εκτινάχθηκε στο ~16% στις εκλογές του Μαΐου 2012, για να φθάσει στις εκλογές του Ιούνη στο ~26% και να γίνει έτσι αξιωματική αντιπολίτευση. Στις εκλογές του Γεναριού 2015, με ~36% και 149 έδρες, έγινε Κυβέρνηση. Πρώτη φορά αριστερά. Τούτο ασφαλώς δεν άρεσε στους νεοφιλελεύθερους, νεοαποικιοκρατικούς κύκλους της Ευρώπης, που μίλησαν περί αριστερής παρένθεσης. Έκαναν δε όλοι αυτοί οι απόγονοι του Μέττερνιχ όλα εκείνα τα οποία θα μπορούσαν, ώστε τούτο να επαληθευθεί.

Η παγίδα που είχαν στήσει βασανίζοντάς μας καθ’ όλο το 2015 ήταν η της πτώχευσης της χώρας, επισείοντάς μας το φάσμα του Grexit. Παρ’ όλα αυτά οι εκλογές του Σεπτεμβρίου (ήδη είχε υπογραφεί το 3ο Μνημόνιο) ξαναέφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Στην Πορτογαλία, μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, μεθόδευσαν συνταγματική παρέκκλιση για να κρατήσουν τη δεξιά κυβέρνηση μειοψηφίας στην εξουσία. Σοσιαλιστές, Αριστερό Μπλόκο, ΚΚ και Πράσινοι καταψήφισαν το πρόγραμμα της κυβέρνησης Κοέλιο, εξαναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Έτσι, μετά την αποτυχία τους αυτή, σήμερα έχει σχηματισθεί με τα προαναφερθέντα κόμματα Αριστερή Κυβέρνηση.

Τέλος, στην Ισπανία οι εκλογές της 20ής του Δεκέμβρη έφεραν στο προσκήνιο τους Ποδέμος, λίγο πολύ αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πρωθυπουργός Ραχόι, που έχασε την αυτοδυναμία, εις μάτην προσπαθεί να προσελκύσει κάποιο απ’ τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.

Μοιραία φαίνεται ότι οι εκλογές είναι αναπόφευκτες. Σ’ αυτές που κατά πώς γίνεται (λόγω της κεκτημένης ορμής) οι Ποδέμος του ~20% σήμερα θα αυξήσουν οπωσδήποτε το ποσοστό τους. Τόσο, που θα κληθούν να κυβερνήσουν ή να συμβάλουν για μια αριστερή διακυβέρνηση στην Ισπανία.
Όταν Λαοί εγείρονται, οι δυνάστες χάνουν. Η διακυβέρνηση της Αριστεράς στις χώρες της νότιας Ευρώπης είναι νομοτελειακά ιστορική αναγκαιότητα. Μια αναγκαιότητα για να παλαντζαριστεί το έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης και να απαλειφθεί η κοινωνική αναλγησία που επέβαλαν οι του χρήματος μεγιστάνες και δυνάστες των λαών.

Πίστη μου είναι ότι η θέληση των Λαών που βγαίνει από τις κάλπες και ανεβάζει στο θρόνο της εξουσίας Αριστερές Κυβερνήσεις θα γίνει σεβαστή απ’ τους δυνάστες τους. Αν όχι, μοιραία, οι Λαοί θα κάνουν και πάλι κατάληψη της Βαστίλης τους ύστερα από ~2,5 αιώνες.