Έγραφα πέρυσι τέτοιον καιρό στο «ΕΜΠΡΟΣ» (31/12/2014), στο άρθρο μου «Η Αριστερά στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας» τα εξής: «Είναι μια ευκαιρία για την Αριστερά να καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας, να ψηθεί -έστω και για λίγους μήνες- για να πήξουν τα μυαλά της.

Η ενηλικίωση- κυρίως της ηγεσίας- της Αριστεράς δε μπορεί να επιτευχθεί με άλλο τρόπο. Για να θεραπευτεί από τον ιδιότυπο αυτισμό της, χρειάζεται να έρθει σε άμεση επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα, κυρίως τη διεθνή […].

Ανεξάρτητα, όμως, από τα θετικά αποτελέσματα που θα έχει για την ωρίμανση της Αριστεράς μια ολιγόμηνη -έστω- εγκατάστασή της στο Μαξίμου, η χώρα μπορεί να υποστεί “ανήκεστον βλάβην” και από τον μνημονιακό “πάτο” να βρεθεί στον αντιμνημονιακό… “απόπατο”»!

Πώς υποδέχτηκαν το άρθρο μου στην ηλεκτρονική σελίδα του «ΕΜΠΡΟΣ», τότε, κάποιοι ανώνυμοι -και όπως εικάζω- νεαροί Συριζίτες; Με τη συνήθη -τότε- επιχειρηματολογία… των ύβρεων: «Σκούζε όσο θέλεις, τομάρι, αλλά κάτι νέο γεννιέται. Ίσως αργήσει, αλλά έρχεται»!

Παραβλέποντας, τότε, τις ύβρεις, απάντησα -επωνύμως- στους ανώνυμους υβριστές μου με το παρακάτω σχόλιο:
«Αγαπητοί αναγνώστες και σχολιαστές των άρθρων μου, Χρόνια Πολλά. Εύχομαι σε όλους σας, συμφωνούντες και διαφωνούντες με το περιεχόμενο των άρθρων μου, που είδαν το φως της δημοσιότητας μέσα στο 2014, του χρόνου τέτοιον καιρό να μην περπατάμε ανάμεσα στα αποκαΐδια των ονείρων που κάναμε εσείς κι εγώ.

Για να αποφύγουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ακόμα ένα ναυάγιο των ονείρων μας, ας έχουμε στο μυαλό μας ότι, πέρα από το στόχο της νίκης (στις επερχόμενες εκλογές ),εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι τι θα την κάνουμε τη νίκη, πώς θα αξιοποιήσουμε τις θυσίες του λαού μας και θα δικαιώσουμε τα όνειρά του για μια πατρίδα που θα στηρίζεται γερά στα δικά της πόδια.

Και εδώ ισχύει η παλιά ρήση: «Εάν θέλεις τα όνειρά σου να βγουν αληθινά, πρέπει πάντα να αγρυπνάς”, που σημαίνει, προτού πάρεις τις κρίσιμες αποφάσεις σου, πρέπει να το σκεφθείς καλά με το δικό σου το μυαλό και να αποφασίσεις, ανεξάρτητα με το τι σου είπα εγώ στα άρθρα μου και ανεξάρτητα τι σου λένε οι διάφοροι διεκδικητές της εξουσίας. H απόφαση είναι δική σου, γι’ αυτό και η ευθύνη ολόκληρη δική σου».

Και η απάντηση του «σχολιογράφου» και σε αυτά τα γραφόμενά μου ήταν εξίσου… ευγενική, όπως και στα προηγούμενα σχόλια: «Κρεσέντο αηδίας»!    

Εάν επανέρχομαι σήμερα, χρονιάρες μέρες, σε αυτά τα θλιβερά σχόλια των τότε ανώνυμων υβριστών μου, δεν το κάνω για να δοξαστώ, διότι -δυστυχώς- δικαιώθηκα σε όσα έγραφα τότε, ούτε για να πάρω την εκδίκησή μου από εκείνα τα παιδιά, τα οποία, τότε, ζούσαν στην παραζάλη του κομματικού φανατισμού τους.

Θέλω να ξαναπροσπαθήσω να μιλήσω μαζί τους. Πιστεύω πως τώρα τα αφτιά τους θα είναι περισσότερο ανοιχτά από το… στόμα τους.
Φοβάμαι ότι πολλά από εκείνα τα παιδιά που ονειρεύονταν, τότε, έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο -έστω κι αν δεν τους έμαθε κανείς να εκφράζουν τα όνειρά τους και την άποψή τους με σεβασμό στη άποψη του άλλου- σήμερα «γλείφουν τις πληγές τους» στο βαθύ λαγούμι της απογοήτευσης. Και ίσως κάποιοι απ’ αυτούς έχουν, ήδη, αναζητήσει μια καλύτερη τύχη -το όνειρο, τώρα, της επιβίωσης- στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Πώς θα πορευτούν, από δω και πέρα, αυτά τα παιδιά μέσα στα ερείπια των ονείρων τους; Σε ποια ιδεολογικά μονοπάτια θα τους οδηγήσει η κατάρρευση της παλιάς τους πίστης;
Όπου κι αν βρίσκονται, θα ξαναπροσπαθήσω να μιλήσω μαζί τους. Θέλω, λοιπόν, να τους πω να μην πάψουν να ονειρεύονται. Τώρα, όμως, μετά το τραγικό τέλος του παραμυθιού, όπου τελικά ο λύκος έφαγε την άμυαλη Κοκκινοσκουφίτσα, πρέπει να έμαθαν πια να μην εμπνέονται στα όνειρά τους από τους μύθους, αλλά από την Ιστορία.

Γι’ αυτό ας έχουν ως οδηγό τους το παράγγελμα των Λατίνων «Sapere aude», να τολμάς να γνωρίζεις, να αναζητάς την αλήθεια. Και να ξέρεις ότι δεν υπάρχουν απόλυτες ούτε και ακλόνητες αλήθειες. Όσο ο κόσμος αλλάζει, αλλάζουν και οι αλήθειες. Γι’ αυτό και δε σταματά ποτέ ο αγώνας και η αγωνία του σκεπτόμενου ανθρώπου να αποκτά τη γνώση που θα τον βοηθά να κατανοεί την πορεία τού κόσμου, να επικοινωνεί, να συγχρονίζεται και να συμπορεύεται με τον εξελισσόμενο κόσμο.
Και θέλω να τους πω να μην παραιτηθούν από την προσπάθεια για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο, επειδή κάποιοι ασέλγησαν πάνω στα όνειρά τους και τους «αποπλάνησαν».

Η ζωή κι ο κόσμος -ακόμα και η επιστήμη- έτσι προχωρούν: από την πλάνη και τη διάψευση στην κατάκτηση μιας πιο στέρεας αλήθειας. Έτσι δοκιμάζονται οι θεωρίες και οι ιδέες. Έτσι διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και διαπλάθονται οι χαρακτήρες και οι προσωπικότητες των ανθρώπων.

«Ένδον σκάπτε», λοιπόν, και προχώρα!