Στην πορεία του χρόνου, οι λέξεις - ορισμοί αποβάλλουν τα λοιπά στοιχεία της έννοιας και διατηρούν το κύριο ή το πιο ενδιαφέρον. Έτσι έχουμε τη σοφιστεία να ορίζεται σήμερα ως κακόβουλο σόφισμα και τον κυνισμό σαν αδιάντροπη ειλικρίνεια.

Ο κυνισμός πράγματι στο λεξικό του Ελευθερουδάκη, ορίζεται ως «ασύστολος παρρησία και αυθάδης ειλικρίνεια προσιδιάζουσα την αναίδεια του κυνός», ωστόσο ο κυνισμός υπήρξε ένα φιλοσοφικό κίνημα εκ των σπουδαιοτέρων της ιστορίας.

Πατέρας του ο Αντισθένης γύρω στο 450 π.Χ. στην Αθήνα. Ο κυνισμός ήρθε σαν η αναγκαία και νομοτελειακή αντίδραση κατά της καλοζωίας και της επίπλαστης ευημερίας.
Εκπροσωπήθηκε κυρίως από τους Κράτη το Θηβαίο, Διογένη τον Σινωπέα και Βίωνα το Βορυσθενίτη, και ενισχύθηκε και πάτησε σε πολλά πάνω στην σωκρατική διδασκαλία.
Το ανενδεές είναι η ύψιστη αρετή του βίου, και η πληθώρα των υλικών αγαθών μάς απομακρύνει από την αληθινή ευτυχία.

Ο κυνικός πολεμάει τα κακά του κόσμου, όπως με τους άθλους του ο Ηρακλής, που είχε επιλέξει την οδό της αρετής, γι’ αυτό και ο Αντισθένης όρισε σαν πρότυπο τον ημίθεο και ίδρυσε τη σχολή του στο Κυνόσαργες.

Το Κυνόσαργες (που κατά πάσα πιθανότητα τοποθετείται στο σημερινό Κολωνάκι, και που παράγεται από το κύων και αργός δηλαδή γρήγορος, από τον σκύλο που άρπαξε τα σφάγια από την εκεί θυσία του Ηρακλή) ήταν το Γυμνάσιο που σύχναζαν οι νόθοι Αθηναίοι. Ενδεικτικό ότι και ο Αντισθένης και ο Διογένης και ο Θεμιστοκλής και πολλοί άλλοι διάσημοι, ήταν νόθοι, όπως νόθος ήταν και ο προστάτης τους Ηρακλής.

Οι ιστορικοί δεν αποκαλούν τον κυνισμό φιλοσοφία, καθώς στερείται πολλών θεωρητικών και δογματικών στοιχείων, αλλά «αίρεση βίου». Πάντως όπως και να τον πούμε, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα και ισχυρή κίνηση που σημάδεψε -και ίσως προκαλεί μέχρι σήμερα- την ιστορία.
Ο σπουδαίος Λουκιανός ο Σαμοσατεύς (Σύρος την καταγωγή) ήταν φανερά οπαδός και λάτρης του κυνισμού. Σχεδόν σε όλα του τα έργα, αυτός ο δαιμόνιος λογοτέχνης και ταυτόχρονα ανυπέρβλητος χειριστής της ελληνικής γλώσσας, εγκωμιάζει την εγκράτεια και ψέγει τον πολυτελή βίο. Μάλιστα στο έργο του «Μένιππος», φτάνει στο σημείο, περιγράφοντας το ταξίδι του Μένιππου στον κάτω κόσμο, να αναφερθεί σε ένα «ψήφισμα» κατά των πλουσίων, που διαβάστηκε και επικυρώθηκε με τις διαδικασίες του Άδη.

Το ψήφισμα έλεγε, όταν πεθαίνουν οι πλούσιοι, τα σώματά τους να τιμωρούνται όπως όλων των εγκληματιών, η ψυχή τους όμως να επιστρέφει στη γη και να μπαίνει σε σώματα γαϊδάρων για διακόσιες πενήντα χιλιάδες (!) χρόνια, αχθοφορώντας  και πηγαίνοντας όπου τα οδηγούν οι φτωχοί ονηλάτες.

Η φιλοσοφία του κυνισμού θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι συμπλέει εκδήλως με την ιδεολογία του Ευαγγελίου, και αυτό ο Λουκιανός το αναγνωρίζει, αν και δεν υποστήριξε το Χριστιανισμό.
Όλη αυτή την αναφορά στον κυνισμό, τη θύμισε και την προκάλεσε η πρόσφατη τακτική και οι σατανικές σκέψεις του κράτους στην προσπάθειά του να φορολογήσει τεκμαρτά εισοδήματα ή να τα εξαιρέσει από επιδόματα και επιδοτήσεις.

Το κράτος, αφού δεν μπορεί επί τόσα χρόνια να συλλάβει τη φορολογητέα ύλη και να πείσει για τις προθέσεις του, καταφεύγει στο να τεκμαίρει και να ζητάει περιουσιολόγια. Και κει πάνω αρχίζει να παίζεται το αντικοινωνικό και διαβρωτικό παιχνίδι: «Ποιος είναι ο πλούσιος;»
Πλούσιος είναι αυτός που έχει ένα ωραίο παλιό σπίτι και δεν έχει λεφτά ούτε για το ρεύμα;
Το κράτος προχωράει σε ποιοτικές και υποκειμενικές εκτιμήσεις με σατανική υστεροβουλία: Πλούσιο είναι ένα σπίτι που έχει πίνακες και πάντες (τη Γενοβέφα, το κυνήγι της αλεπούς και το κεντημένο «και αυτό θα περάσει», που το έχουν και οι μουσουλμάνοι σαν «μπούτα κεπέρ», και που δυστυχώς δεν βλέπουμε να περνάει …)

Πλούσιο είναι ένα σπίτι που έχει όλα τα κειμήλια της γιαγιάς, αλλά ακόμα κι αν δεν τα έχει, εξακολουθεί να είναι πλούσιο όταν έχει πλούσιες αναμνήσεις (!).
Με όλα αυτά φαίνεται το κράτος να μην έχει κατανοήσει την αποστολή του: Εχθρεύεται με έναν υποκριτικό κυνισμό τον πλούτο, ενώ θα έπρεπε να εχθρεύεται τη φτώχεια και να μεριμνά για τον περιορισμό της.

Τα αυτά ισχύουν και για τα φυσικά πρόσωπα. Πλούσιος δεν είναι μόνο αυτός που έχει χρυσά δόντια. Πλούσιος -κατά τη δόλια εκτίμηση τους κράτους- είναι κι αυτός που έχει χρυσή καρδιά.

Και μεγάλη. Τόσο μεγάλη που να συγχωρεί τα λάθη και την αλλοπρόσαλλη φορολογική πολιτική του κράτους, το οποίο φορολογεί τα χρυσά δόντια, και από την πίσω πόρτα του, φεύγουνε τρένα ολόκληρα φορτωμένα καταθέσεις…