Η άσκηση δημαγωγικής πολιτικής από τους ηγέτες της Μεταπολιτευτικής περιόδου, η προκλητική ανακολουθία λόγων και έργων, ο ευτελισμός και εκχυδαϊσμός των μεγάλων ιδεών που επέφερε αυτή η πολιτική και ειδικότερα η διάψευση των ελπίδων και η απογοήτευση που προκάλεσε στο λαό η επελθούσα χρεοκοπία της χώρας και η επιβληθείσα περιοριστική δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόστηκε κατά την τελευταία εξαετία, είχαν ως αποτέλεσμα την καταρράκωση του οποιουδήποτε ιδεολογικού ενδύματος έφεραν τα κόμματα μέχρι τότε.

Η ιδεολογική χρεοκοπία των κομμάτων επέφερε και τη διάλυση της ιδεολογικής σχέσης των πολιτών με τα κόμματα, με επακόλουθο την αποστασιοποίηση πολλών από τα κόμματα και από την πολιτική ζωή, την ιδιώτευσή τους και, ακόμα, την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες.

Όσοι παρέμειναν κομματικά ενεργοί και προσκολλημένοι στα κόμματα, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ή είχαν ανέκαθεν πελατειακή σχέση με αυτά ή αντικατέστησαν αργότερα την ιδεολογική τους σχέση με την πελατειακή και το «βόλεμά» τους σε κάποια κρατική θέση ή την κατάληψη δημόσιου αξιώματος.

Τα κόμματα που ενεπλάκησαν στη διαχείριση της κρίσης, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι δε διέθεταν κανένα ιδεολογικό έρμα ικανό να διαφοροποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν την κρίσιμη κατάσταση και ειδικότερα την εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων έναντι των δανειστών μας. Η μέχρι τότε ιδεολογική τους «αρματωσιά» αποδείχτηκε πως δεν ήταν παρά μια κενού περιεχομένου συνθηματολογία μιας -προεκλογικής- χρήσης, η οποία αποσύρθηκε την επομένη των εκλογών, μετά την ανάληψη της κυβερνητικής ευθύνης και την ανώμαλη προσγείωσή τους στην πυρακτωμένη ζώνη της πραγματικότητας.

Έτσι, πέρα από τις έγχρωμες ταμπέλες, τα πλαστικά σημαιάκια και κάποια θλιβερά υπολείμματα ιδεοληψιών, δε διατηρήθηκε τίποτα άλλο κατά τη μνημονιακή θητεία των παραπάνω κομμάτων που θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την ιδιαίτερη ιδεολογική τους υπόσταση, αφού όλοι μπροστά στον ορατό κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης της χώρας, άοπλοι και περιδεείς, αφέθηκαν να πολτοποιηθούν κάτω από το μνημονιακό οδοστρωτήρα.

Το γεγονός αυτό έκανε πολλούς στη χώρα μας να μιλήσουν για το «θάνατο των ιδεολογιών».
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ο θάνατος των ιδεολογιών είχε συντελεστεί προ πολλού.

Απλώς κάποιες πολιτικές παρατάξεις τον συνειδητοποίησαν στην πρώτη επαφή τους με τα θεσμικά όργανα και τους οργανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και με τους διεθνείς πολιτικούς και οικονομικούς οργανισμούς, που υποστηρίζουν τους κανόνες που εφαρμόζει η παγκόσμια αγορά, όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου( G.A.T.T), ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α) κ.λπ.

Η ενοποίηση της παγκόσμιας αγοράς, με την ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων και των κεφαλαίων, έχει ως αποτέλεσμα να συσσωρεύεται τεράστια οικονομική και πολιτική δύναμη στα χέρια παραγόντων που δεν ελέγχονται από τα εθνικά κράτη. Το γεγονός αυτό αποδυναμώνει τις εθνικές κυβερνήσεις σε τέτοιο βαθμό, ώστε στην περίπτωση που δε λάβουν υπόψη τη διαμορφωμένη νέα πραγματικότητα να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο περιθωριοποίησης των χωρών τους και σοβαρής υποβάθμισης της ζωής των κατοίκων τους.

Μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα, που αποτελεί νομοτελειακή εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος (η οποία επιταχύνθηκε χάρη σ την ανάπτυξη της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών), οι παραδοσιακές ιδεολογίες της Δεξιάς και της Αριστεράς βρίσκονται πλέον εκτός τόπου και χρόνου. Χρειάζεται να επαναθεμελιωθούν πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Έτσι μόνο υπάρχει πιθανότητα να περιορισθούν οι αρνητικές επιπτώσεις από την παγκοσμιοποίηση στη ζωή των λαών (διεύρυνση της ανισότητας, ανεργία, περιβαλλοντική υποβάθμιση, διάλυση κοινωνικού κράτους, κοινωνικές και εθνολογικές συγκρούσεις, εξαθλίωση κοινωνικών ομάδων και ολόκληρων λαών, μετανάστευση κ.λπ.) και να αξιοποιηθούν τα θετικά στοιχεία της, οι ευκαιρίες που προσφέρει για τη συνεργασία των κρατών, την οικονομική ανάπτυξη και την πρόοδο του πολιτισμού.

Και, βέβαια, είναι αυτονόητο ότι κάθε προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση θα είναι μάταιη, εάν αναληφθεί μεμονωμένα από μια πολιτική δύναμη στο εσωτερικό της χώρας ή σε διεθνές επίπεδο από ένα μόνον κράτος, όσο ισχυρό και αν είναι αυτό.

Στο μεν εσωτερικό χρειάζεται ιδεολογική σύγκλιση και σύμπραξη -τουλάχιστον των βασικών πολιτικών δυνάμεων- και στο διεθνές επίπεδο ευρύτερες συμμαχίες και συλλογικές δράσεις των εθνικών κυβερνήσεων.
Και έτσι μόνο μπορεί να δημιουργηθεί «ένα πολιτικό και κοινωνικό αντίβαρο στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική αλληλεξάρτηση».

Αυτή, λοιπόν, είναι η μεγάλη πρόκληση των καιρών και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αναζητηθεί το κατάλληλο έδαφος για να καλλιεργηθούν και να αναπτυχθούν οι ιδεολογίες της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.