Πού είναι λοιπόν η περιβόητη πρόοδος των ανθρώπων;
Και όχι τόσο η τεχνολογική (που λειτουργεί πολλές φορές σαν το δούρειο ίππο της ευτυχίας), όσο η ηθική και προπαντός η κοινωνική, όπως είναι η συνδιαλλαγή, ο φιλειρηνισμός, η χαρά της μέθεξης και της ευεργεσίας και η ενεργητική συμμετοχή στα κοινά.

Όλες οι σέλφι πλέον δείχνουν μία και μόνη εικόνα: μια ματαιόδοξη και μακαρίως ανυποψίαστη στρουθοκάμηλο!

Είμαστε ευτυχείς που προφτάσαμε να εφοδιαστούμε με το νιοστής γενιάς έξυπνο κινητό, μέχρι που πέφτει μια βόμβα επί δικαίων και αδίκων και βρισκόμαστε από τη μια στιγμή στην άλλη μ’ ένα σωσίβιο στα παγωμένα νερά της αρχέγονης θάλασσας ή ως αμνοί άμωμοι να ξεπλένουμε (προ)πατορικά αμαρτήματα μέσα σε κάποια αίθουσα συναυλιών…

Δικαίων και αδίκων, γιατί όλοι, όπως είπε κάποιος, έχουμε το αντιτεκμήριο της αθωότητας: είμαστε όλοι ένοχοι μέχρι να αποδειχθούμε αθώοι! Ας κουραστεί κάποιος άλλος. Ας κάνει κάποιος άλλος την επώδυνη αρχή.

Τους τελευταίους τουλάχιστον δύο αιώνες όλος ο σκεπτόμενος κόσμος (εκτός από τους σχιζοφρενείς που με παρανάγνωση της ιστορίας έστησαν ολοκαυτώματα) μακαρίζει έως και ζηλοφθονεί τους αρχαίους Έλληνες για πράγματα που στην πορεία της ανθρωπότητας, αντί να αναπτυχθούν, απωλέσθηκαν.

Πρόκειται κυρίως για την πολιτική συνείδηση και την αισθητική και πνευματική αναζήτηση, για να μην επεκταθούμε και σε λοιπά.

Είναι εκπληκτικό το πώς ο αρχαίος Έλληνας μέσα στη δίνη τόσο σκληρών και ασταμάτητων πολεμικών συγκρούσεων έβρισκε χρόνο να συμμετέχει στα κοινά (να βουλεύεται, να δικάζει, να κατηγορεί) στο πλαίσιο μιας ζωντανής δημοκρατίας, να χρησμοδοτείται και να ασκεί τα λατρευτικά του καθήκοντα, να παρακολουθεί το θέατρο και πάνω απ’ όλα να σκέφτεται, ιχνηλατώντας τα πιο απόκρυφα και μέχρι σήμερα απροσπέλαστα μονοπάτια της γνώσης.
Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Ο Ζήνων ο Ελεάτης, κατά κάποιο τρόπο διάδοχος του Παρμενίδη, διερευνούσε εάν το «ον» είναι ένα ή πολλά και στρίμωξε έτσι όλη τη μετέπειτα φιλοσοφία, και με αυτά αλλά και με κείνα τα εκπληκτικά «παράδοξα της κίνησης».

Ο πυθαγόρειος Πέτρων ο Ιμεραίος (κι αυτός Σικελός) έλεγε ότι δεν υπάρχει μόνο ένας κόσμος (!). Υπάρχουν λέει 183 διατεταγμένοι ανά 60 στις πλευρές ισοπλεύρου τριγώνου και τρεις στις κορυφές του. Και μην πει κανείς ότι αυτά είναι αφελή ή αναπόδεικτα, διότι η ίδια η επιστήμη σήμερα έχει αποδείξει ότι το παιδαριώδες αυτής της περιγραφής επ’ ουδενί δεν ακυρώνει τη βαθύτητα και την πρωτοτυπία της σύλληψης.

Πιθανότατα δεν υπάρχει μόνο ένας κόσμος.
Ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης λέει ότι τα άτομα στροβιλίζονται, παράγοντας ελκτικές βαρύτητες και δημιουργώντας τα σώματα.

Τα πάντα γίνονται κατά μηχανική αναγκαιότητα, τόλμησε δε, όπως κανείς άλλος μέχρι σήμερα, να προσδιορίσει την υλική σύσταση της ψυχής (!), επιχειρώντας να εξηγήσει το ένα από τα δύο αιώνια δόγματα της φιλοσοφίας, το αν δηλαδή υπάρχουν ή όχι πνευματικές, άυλες δυνάμεις που διέπουν την ύλη και είναι έξω από αυτή. Και να λάβουμε υπόψη ότι, παρά τις πρωτοποριακές του σκέψεις, δεν έπαψαν να τον απασχολούν τα ηθικά και τα καθημερινά θέματα του ανθρώπου. Έλεγε μάλιστα ότι «βίος ανεόρταστος, μακρή οδός απανδόκευτος», που σημαίνει: ζωή χωρίς γιορτές είναι σαν ένα μακρύ ταξίδι χωρίς πανδοχείο». Δίκαια συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κατεξοχήν και βαθύτατα σκεπτόμενους ανθρώπους (βυσσόφρονες) της ιστορίας.
Ο Φιλόλαος στο «Περί Φύσιος» (άλλος ένας Σικελός) έλεγε ότι ο κόσμος είναι ενιαίος και άρχισε να δημιουργείται από του «μέσου», δηλαδή από κεντρικό σημείο (!) που το ονόμασε «εστία» (Τίμαιος), και μεις, μετά από 2.500 χρόνια το ξαναβαφτίσαμε, επί το θορυβωδέστερον, Big Bang…

Ο Πυθαγόρας, τέλος, ο Σάμιος, πίστευε ότι τα πάντα συντίθενται και δημιουργούνται από αριθμούς, εισάγοντας μια πρωτοφανή ακόμα και για σήμερα και θελκτική ολιστική θεωρία για την κοσμογονία και τη λειτουργία του κόσμου.

Να προσθέσουμε και το γεγονός ότι υπήρχαν εκείνη την εποχή άνθρωποι που πέθαναν για την επιστήμη. Να θυμηθούμε τον πυθαγόρειο Ίππασο, που τον βρήκαν πνιγμένο, όταν βρέθηκε πρώτη φορά μπροστά σε άρρητο αριθμό (!) και συγκεκριμένα στη ρίζα του 2.
Και ενώ εκείνη την εποχή όλοι, από λίγο έως πολύ, σκέπτονταν και δημιουργούσαν, εμείς σήμερα ζεσταίνουμε τον καναπέ.

Προχθές μάλιστα το παγκόσμιο ενδιαφέρον επικεντρώθηκε (και είναι γνωστές οι ασύλληπτες πλέον ταχύτητες διάδοσης και ενημέρωσης) στο εάν η περιώνυμος λαίδη φόραγε ή όχι σουτιέν κάτω από το ημιδιαφανές και αραχνοΰφαντο φόρεμα!...