Το κυριότερο χαρακτηριστικό της φθοράς και της μετάλλαξης μιας καθ’ όλα ανώτερης γλώσσας, όπως είναι η ελληνική, είναι η κατάργηση των γραμματικών δομών της και συγκεκριμένα η ακλισία, μια ακλισία που παρουσιάζεται σήμερα γενική, προκλητική και επιδεινούμενη.

Καταργήσαμε κατά καιρούς το απαρέμφατο, την ευκτική, τη δοτική, γραμματικούς τύπους που ομόρφαιναν τη γλώσσα, την οικονομούσαν και της έδιναν τη δυνατότητα τεράστιας ποικιλίας εκφράσεων.

Σήμερα έχουμε βάλει στόχο να εξολοθρεύσουμε την εναπομείνασα πτώση της γενικής και να αφήσουμε μονόπτωτα όλα τα ονόματα και κυρίως τα κύρια και τα εξελληνισμένα (π.χ. της Μαντόνα), ένα φαινόμενο που δεν παρατηρείται σε καμία άλλη γλώσσα του κόσμου.

Λέμε λοιπόν «ο τυφώνας της Οκλαχόμα», η «διάσκεψη της Ρίγα» αλλά και το «σιδηροδρομικό δυστύχημα της Φιλαδέλφεια» λέξης απόλυτα ελληνικής.

Λέμε επίσης ο «θάνατος της Άνι» αλλά και χειρότερα: «Φωνάξτε τη Μπεατρίς (χάθηκαν τα ελληνικά ονόματα;) και την Άλκηστις»!
Και έπεται συνέχεια. «Όλες οι κόκα κόλα λάιτ» αντί κόλες, και «οι παίκτες της Σκόντα Ξάνθη». Πάει και η γενική της όμορφης θρακικής πόλης.

Η αύξηση στις προστακτικές των συνθέτων ρημάτων καλά κρατεί («υπέγραψε παρακαλώ!») όπως και η κακοποίηση των συνηρημένων ρημάτων. Ακούστηκε προχθές «εσείς που συγκυβερνείτε με τον Σόιμπλε» αντί βέβαια του συγκυβερνάτε.

Δε συζητάμε για τα σύνθετα ρήματα του «έχω» που δεν γνωρίζουν πια τον αόριστο («του παρείχε στήριξη» αντί του παρέσχε ή κάποια άλλη βρε αδερφέ πιο απλή περιφραστική διατύπωση).
Τα περισσότερα λάθη παρελαύνουν από τηλεοράσεως και οι δράστες είναι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί, δεδομένου ότι η τηλεόραση είναι το μεγάλο λαϊκό φροντιστήριο της γλώσσας.

Λένε λ.χ. «αυτή τη στιγμή αποδρά». Δεν υπάρχει τέτοιο ρήμα. Είναι «αποδιδράσκει».
Λένε «προστίθονται» αντί του προστίθενται καθώς και «όλοι τον συνδράμουν». Ο ορθός ενεστώτας είναι συντρέχουν, αλλά μας φαίνεται πολύ λαϊκός.

Η πρώτη κατάργηση της γενικής ήταν στα τριτόκλιτα σε «ης» («υπάρχει πλήρη ενημέρωση»).
Καλό θα ήταν να αποφεύγεται το μέσο ρήμα «εστιάζομαι» και να χρησιμοποιείται αδιακρίτως το «εστιάζω».

Η γλώσσα μας έχει κανόνες και απερίγραπτη χάρη που της δίνουν και οι κανόνες αλλά και οι καταγεγραμμένες εξαιρέσεις τους. Τα σύνθετα ονόματα χρησιμοποιούν για το πρώτο συνθετικό τον αυξημένο τύπο της γενικής εάν είναι τριτόκλιτα π.χ.
παις και ιατρός =παιδίατρος
πους και λουτρόν =ποδόλουτρον
πολύπους και εκτομή = πολυποδεκτομή.

Να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχει «αθλίατρος» όπως συνηθίζεται, αλλά «αθλητίατρος» που σημαίνει ο ιατρός των αθλητών, και όχι φυσικά των άθλων.
Έχουμε πάθει ανήκεστη σύγχυση με τη λόγια λέξη «μυς». Λέμε «τους μυς» λογίως, αλλά λέμε και «οι μυς» αντί του ορθού μύες.

Εν αρχή ην η γλώσσα, και δυστυχώς σήμερα δεν τη σπουδάζουμε. Μας είναι εντελώς άχρηστη μόλις καταφέρουμε με κάθε τρόπο να συνεννοηθούμε. Είναι η περίφημη διδακτέα σε όλες πλέον τις γλώσσες «communicative method».
Λέμε «κακά» τα περιττώματα και τα γράφουμε με ένα «κ». Λάθος! Κάθε λέξη έχει την καταγωγή της, την αυτοδυναμία της αλλά και την προσωπικότητά της. Υπάρχει αρχαία λέξη «κάκκη» για την κόπρο και κακκάω που σήμαινε αποπατώ. Κακά με ένα «κ» είναι τα αντίθετα των καλών και όπως είναι φανερό δεν έχουν καμία σχέση με τα κόπρανά μας!

Οι μισές Ελληνίδες ακόμα λένε «είμαι γεννηθείς την...». Ένας ποδοσφαιριστής έλεγε προχθές: «σε αντιδράσεις που δεν είναι πρέπον». Ο άλλος ήταν δικηγόρος και ακούστηκε στο πάνελ να λέει «γι’ αυτούς που έχουν απονέμων (!) φορέα τον ΟΑΕΕ».

Βέβαια τα ίδια ισχύουν και για το επίσημο κράτος, το οποίο τοποθετεί ταμπέλες «Pythagoreio» με ει! Ποιος ξένος θα καταλάβει ότι αυτός ο δίφθογγος προφέρεται «ι» και ότι πρόκειται για το ίδιο χωριό που αναφέρει ο χάρτης του ως Pythagorio;

Είναι γεγονός ότι τα κοινωνικά πράγματα και κυρίως οι τεχνολογικές εξελίξεις επηρεάζουν μέχρι και διαμορφώνουν τη γλώσσα. Λέμε « η κυρία δικαστής» επειδή δεν θέλουμε να μειώσουμε τον υψηλό τίτλο με το δικαστίνα, ωστόσο λέμε «ανακρίτρια».

Το ίδιο και στη λέξη «η βουλευτής» αντί του βουλευτίνα, μιας και δεν υπήρχε τέτοιο αξίωμα πριν από το 1953. Η χειραφέτηση της γυναίκας (που ξεκινάει από την «υπέρμαχον στρατηγόν») έχει δημιουργήσει μια σειρά τέτοιων, πρώην ανδροπρεπών, διγενών και μονοκαταλήκτων ονομάτων και επιθέτων προς τιμήν του ασθενούς φύλου.
Θέλω να κλείσω το αρθρίδιο με δύο περιπτώσεις, τη λέξη «ταμιακός» που με έχει αγανακτήσει, και τη λέξη «ορθοπεδικός» που μου επιφύλαξε πρόσφατα μεγάλη έκπληξη.

Το «ταμιακός» παράγωγο του ουσιαστικού «ταμίας» δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γράφεται ανεξαιρέτως και ελαφρά τη καρδία με «ει». Δεν υπάρχει ένας φιλόλογος να φωνάξει;

Η άλλη λέξη «ορθοπεδικός» μου φύλαγε, όπως είπα, μεγάλη έκπληξη.
Είχα οργισθεί με την, παρά πάσαν έννοιαν ετυμολογίας, χρήση του «αι» μέχρι που διάβασα το βιβλίο «Αρχαιολατρία και γλώσσα» του Βασ. Αργυρόπουλου, στο οποίο, και στις σελίδες 209 έως 243, εξαντλείται η ιστορία της λέξης. Ενώ λοιπόν φαίνεται ότι η ορθή ετυμολογία υπαγορεύει το «ε» (το ορθόν επί του πέδου, του εδάφους) ωστόσο θα πρέπει, λένε οι μισοί γλωσσερευνητές, να γράφεται με «αι» επειδή η λέξη πλάστηκε το 1741 από τον καθηγητή της Ιατρικής Σχολής των Παρισίων Nicolas Andry, για να προσδιορίζει τις σωματικές δυσμορφίες των παιδιών!
Πάντως είναι κρίμα να θέλουν κάποιοι να υποτάσσουν τη θεωρία του ετύμου στην ιστορία της ορθογραφίας.
Και βέβαια το γλωσσικό θέμα δεν είναι τόσο απλό όπως παρουσιάζεται στο άρθρο. Είναι πολύ πιο βαθύ και μεγάλης στρατηγικής σημασίας.

Είναι πολλοί που πιστεύουν και το διατυμπανίζουν κιόλας (π.χ. Χρ. Γιανναράς) ότι υπάρχει διεθνής αφελληνιστική στρατηγική.

Η Ευρώπη εξακολουθεί (όρα και ορολογία αστρονομίας, ιατρικής και προηγμένης τεχνολογίας) να στύβει τον χυμό της ελληνικής γλώσσας, και μεις έχουμε συμβιβαστεί με τη λεμονόκουπα μιας άρτιας και ευκλεούς επικοινωνίας.
Το κακό είναι ότι ελάχιστοι ευγνωμονούν. Οι «πλείους» κινούν την πτέρναν κατά του ευεργέτου...